Δε ξέρω τελικά τι πονάει περισσότερο. Ό,τι κάναμε λάθος ή ό,τι δεν κάναμε καθόλου; Λένε πως είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά γι’ αυτό που δεν τόλμησες ποτέ.
Πάντα πίστευα βαθιά στο δεύτερο, μάλλον γιατί σιχαίνομαι τα «αν» και τα απωθημένα. Και τώρα να ’μαι, στέκομαι έξω απ’ την πόρτα σου και μετανιώνω για το πρώτο. Πώς μάζεψα πράγματα, στιγμές, πέταξα τα κλειδιά μου και την έκλεισα τόσο εύκολα και βιαστικά πίσω μου; Η φυγή είναι πάντα η πιο εύκολη λύση όταν πονάς.
Αν κάτι όμως, συνοδεύει τις σωστές επιλογές είναι η ανακούφιση όταν τινάξεις από πάνω σου αυτό που σε βαραίνει. Τότε γιατί εγώ κουβαλάω ένα βάρος μέσα μου από εκείνο το βράδυ;
Επειδή το σωστό και το λάθος είναι έννοιες υποκειμενικές, μωρό μου. Παίζουν με το μυαλό σου. Οδηγούν σε λόγια βαριά και τσιγάρα ακόμα πιο βαριά. Σε ξενύχτια και μεθυσμένα τηλεφωνήματα, γιατί ό, τι η μέρα αγνοεί ή κρύβει καλά, η νύχτα το ξέρει.
Εμάς δε μας ταίριαζαν το δράμα, οι φωνές και τα κλάματα, ούτε αυτά τα γλυκανάλατα και πολιτισμένα: «Να προσέχεις. Καλά να περνάς. Να είσαι χαρούμενη». Αλλά ούτε η σιωπή έπιασε. Αντίθετα, φώναζε, όσο εμείς δε θέλαμε από πείσμα να πούμε.
Τόσες κλήσεις, σήκωσέ το πια. Τόσα μηνύματα, προσπάθειες να σε προσεγγίσω και εσύ να προσποιείσαι τον άγνωστο και τον τάχα μου αδιάφορο. Το ξέρω, έκανα λάθη. Όχι, δε θα σου πω ότι είναι από αυτά που κάνουν όλοι. Θα σου πω όμως ότι είναι αυτά που κάνουν όσοι αγαπούν. Όσοι δε ξέρουν πώς να διαχειριστούν το πολύ, γιατί πιο πριν είχαν συνηθίσει στο μέτριο.
Κι εγώ έπεσα στην ίδια μου την παγίδα: σε πλήγωσα στην προσπάθειά μου να μη σε πληγώσω, έχασα την εμπιστοσύνη σου στην προσπάθειά μου να την κερδίσω. Είπα ψέματα ναι, αλλά αν σου το γνωστό κλισέ ότι «ήταν για καλό» θα με πιστέψεις;
Όχι, και γι’ αυτό φταίω εγώ. Τώρα αμφιβάλλεις για ‘μενα και απομυθοποιείς ό, τι ζήσαμε. Με κατηγορείς για πράγματα που δε θα μπορούσα ούτε να φανταστώ, πόσο μάλλον να κάνω κιόλας. Αλλά εγώ ευθύνομαι και γι’ αυτό.
Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει τίποτα, τώρα πια το καταλαβαίνω. Αυτό που με πειράζει περισσότερο όμως είναι ότι προέρχεται από εσένα. Και κάτι δεύτερο, ότι έχω μετανιώσει.
Ναι, καλά ακούς ή μάλλον δεν ακούς, γιατί μιλάω στους τοίχους και τα ταβάνια. Έχω μετανιώσει για τα λάθη και τις παραλείψεις μου. Δε συνηθίζω να το παραδέχομαι, γνωστή εγωίστρια. Αυτή είναι η υπέρβασή μου και η απόδειξη του τι αισθάνομαι για πάρτη σου. Το να κάνω την αυτοκριτική μου, να βρίσκω τον εαυτό μου λάθος και να το παραδέχομαι, να θέλω να ζητήσω συγγνώμη.
Αχ και να είχα ένα σελοτέιπ, μια κόλλα στιγμής, κάτι ρε αδερφέ, να μπορούσα να κολλήσω αυτό το περιβόητο γυαλί που λένε πως έσπασε. Μα δε νομίζω ότι στην περίπτωσή μας χρειάζεται. Γιατί εμείς ξέρω ότι θα ξεκινήσουμε από την αρχή.
Με το φόβο να τα ξανακάνουμε γυαλιά-καρφιά, αλλά έτσι μάθαμε και θα μαθαίνουμε. Μέσα από κάθε λάθος και κάθε πτώση χτίζουμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας.
Μόνο αυτό σου ζητώ, εμπιστεύσου με. Και αν δεν μπορείς ακόμα εμένα, εμπιστεύσου την αγάπη, το ένστικτό σου, ό,τι έχεις τέλος πάντων μέσα σου για ’μενα. Κι αν σε πλήγωσα, να ξέρεις ότι δεν πληγώθηκα λιγότερο.
Μου πήρε δυο μήνες και δε σου κρύβω ότι χρειάστηκε η απουσία σου για να καταλάβω τι πραγματικά αισθάνομαι. Αν είναι έρωτας ή απλώς ένα απωθημένο και ο πληγωμένος μου εγωισμός.
Αλλά την αξίζω μια ευκαιρία, όπως αυτή που σου έδωσα κάποτε κι εγώ. Πόνταρε σ’ εμένα, τζόγος είναι η σχέση. Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα πάρεις τα ίδια ή περισσότερα απ’ όσα θα βάλεις στο τραπέζι, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσω. Και θα κάνω το παιχνίδι ν’ αξίζει.
Σου ζητώ με λοιπόν με όσο θάρρος έχω μαζέψει να με δεχτείς πίσω. Με όλα τα λάθη μου, τα στραβά και τα ανάποδά μου, αλλά και τα άλλα εκατό -και λίγα λέω- καλά για τα οποία με διάλεξες.
Γιατί αλλιώς τι νόημα έχει να μετανιώνει κανείς αν οι άλλοι δε θέλουν να το δουν; Η συγχώρεση είναι προνόμιο των δυνατών και αυτός είναι ο λόγος που σε διάλεξα εγώ. Και τώρα να ’μαι, στέκομαι μπροστά στην πόρτα σου πάλι. Ανοίγεις;
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
