-Γιώργο, η Έλενα μου είπε ότι με τον Αλέξη κάνουν σεξ κάθε μέρα.
-Κι εσύ τι της είπες;
-Ότι εμείς το κάνουμε όλη μέρα.
-Και τι σου απάντησε;
-Ότι η Στέλλα και ο Μανώλης έκλεισαν διακοπές για Χριστούγεννα στο Παρίσι. Εμείς πότε θα πάμε στο Παρίσι;
-Ε, εμείς μωρό μου θα πάμε στο χωριό τα Χριστούγεννα! Πάμε και στο δικό σου, δεν έχω πρόβλημα. Μωρό μου; Ζεις; Τι εννοείς «χωρίζουμε»; Άου, μη την παντόφλα, άσε την κάτω!
Εντάξει, τώρα σηκώστε χέρι όσοι έχετε βιώσει παρόμοια σουρεάλ σκηνικά μετά από έξοδο με φίλους. Δε θα μπω καν στον κόπο να μετρήσω, οφσάιντ όλοι.
Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Ντυνόμαστε-στολιζόμαστε σετάκι με το αίσθημα –μη μας περάσουν για ό,τι κι ό,τι– και παίρνουμε τους δρόμους με την παρέα μας.
Ζευγάρια, χωρισμένοι, forever alone, χίλιοι τρελοί χωράνε. Και δωσ’ του αρχίζουν τα ποτά και το σου-σου στα γνωστά πηγαδάκια. Καθένας περιμένει το νούμερό του να πει τα εβδομαδιαία κατορθώματά του.
Το πανηγύρι ξεκινάει όμως με τις δηλώσεις των ζευγαριών, που παραδοσιακά μονοπωλούν το ενδιαφέρον και φυσικά το κουτσομπολιό.
Οι καινούργιοι στο άθλημα όλο αγάπες και λουλούδια, ανταλλάσσουν κομπλιμέντα μέχρι και για το πόσο χαριτωμένα ρεύεται όταν βλέπει Eurobasket ή πόσο όμορφη είναι ακόμα και όταν ξυπνάει με τη μάσκαρα μουτζουρωμένη στο μάτι.
Πού πήγαν για φαγητό ρομαντικά κοντά στη θάλασσα χθες βράδυ, πόσο υπέροχα τα πέρασαν τις προάλλες στη συναυλία του Μάλαμα, τι τέλειο ήταν το δώρο για την πρώτη τους επέτειο κλπ, κλπ.
Έλεος όμως ρε παιδιά με τα μέλια, και οι «παντρεμένοι» έχουν ψυχή. Και φυσικά περνάνε στην επίθεση. Αρχίζουν οι κλωτσιές της άλλης κάτω απ’ το τραπέζι:
«Αχ, ζουζουνάκι μου, πες στα παιδιά πόσο απίστευτα περάσαμε το σαββατοκύριακο στο εξοχικό». Τι να κάνει κι αυτός ο έρμος, μετά την τρίτη κλωτσιά παίρνει μπρος και αρχίζει το σόου: «Καλά, παιδιά, αλήθεια λέει, η φάση τα έσπασε.»
«Ναι, αλλά εμείς εκείνο.»
«Όχι, εμείς όμως κάναμε και απ’ το άλλο.»
Οι μεν να διαφημίζουν το μυστήριο του καινούριου, οι δε τη γλύκα της εξοικείωσης. Τι να πουν και τα μπακούρια της παρέας που τους βάλαμε να κρατάνε το σκορ και έχουν χάσει το μέτρημα. Τάιμ άουτ!
Γιατί αν δεν είναι αγώνας αυτό, τι είναι; Δύο ομάδες –στις περισσότερες Παναγιά μου φύλαγε– που προσπαθούν να σκοράρουν. Σε τρύπιο τέρμα. Και μ’ ανύπαρκτο αντίπαλο. Τι είναι αυτό άραγε που μας κάνει να στοχεύουμε στο επίκεντρο της προσοχής;
Η ιδέα ότι κάποιος περνάει καλύτερα από εμάς. Ότι έχει κάτι παραπάνω. Η βλαχονοοτροπία να εκθέτουμε κάθε λεπτομέρεια της προσωπικής ζωής μας και να θέλουμε να ξέρουμε και αντίστοιχα των άλλων.
Ζήλια το γνωστό κόμπλεξ που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις – γυναικείες και αντρικές. Γιατί και τα δύο φύλα ζηλεύουν, απλά διαφορετικά πράγματα, ας μην είμαστε υποκριτές.
Υποθετικά, η Α ζηλεύει τη Β για το όμορφο δώρο που της πήρε ο Χ. Αντίστοιχα ο Χ ζηλεύει τον Ψ για τον κώλο της Α.
Καθένας κάνει την επιλογή της δικής του ομάδας, που ξέρει ότι θα είναι εκεί και στη νίκη και την ήττα. Όσος καιρός και να περάσει ο δικός του συμπαίκτης θα είναι πάντα ο MVP.
Και φυσικά κάθε ομάδα χρειάζεται ένα δυνατό ατζέντη, ρόλο που συνήθως τρελαινόμαστε ν’ αναλαμβάνουμε εμείς οι γυναίκες. Αλλά χαλαρά με το μάρκετινγκ, γιατί το παιχνίδι είναι στο γήπεδο, όχι στις κερκίδες. Οι φίλαθλοι είναι απλώς θεατές.
Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν εφόσον εσύ και η ομάδα σου είστε χαρούμενοι με τη ζωή σας. Και αν δεν είστε, τότε να γίνετε.
Το παιχνίδι έχει πάντα πάνω από ένα ημίχρονο, ακριβώς για να μπορείτε να κάνετε την ανατροπή. Και αν την κάνετε, ναι, να ψάξετε τα φώτα και το χειροκρότημα. Τότε θα το αξίζετε πραγματικά.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
