Υπάρχουν έρωτες και σχέσεις που κάνουν τον κύκλο τους μέχρι που ολοκληρώνονται. Όσο και αν πονάει το τέλος ενός μεγάλου έρωτα, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το συναίσθημα αρχίζει να ξεθωριάζει, αν δεν έχει ήδη συμβεί πριν το οριστικό τέλος. Συνηθίζεις σε μια νέα ρουτίνα, βαδίζοντας σε μια καινούργια πραγματικότητα και προσπαθείς να ορθοποδήσεις. Σταδιακά το ξεπερνάς. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος που απαιτείται, καθώς διαφέρει από σχέση σε σχέση. Τι συμβαίνει, όμως, με τους έρωτες που δε βρίσκουν ανταπόκριση και μένουν σε ανολοκλήρωτη μορφή; Ή ακόμα και αν υπήρξε μια αμοιβαιότητα, αλλά δεν ήταν η προσδοκώμενη. Μένοντας με ένα «γιατί» να τριγυρνάει μονίμως στο μυαλό μας σαν αδέσποτο γατάκι έξω από μπαλκονόπορτα, ψάχνεις αιτίες και αφορμές, αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις για να νιώσεις καλύτερα κι αισθάνεσαι ότι έχεις δημιουργήσει το δικό σου αδιέξοδο.
Αυτοί οι έρωτες αναπαράγονται συνεχώς γιατί κάθε μήνυμα, κάθε συνάντηση ξυπνάει πάντα την ελπίδα. Φτάνουν σε ένα τέλμα αλλά δε θέλεις να φύγεις. Παίζεις συνέχεια τις ίδιες δραματικές σκηνές γιατί σου φαίνονται τόσο οικείες και ξέρεις παπαγαλία το ρόλο σου. Δε χρειάζεται να κάνεις καμία πρόβα. Καταστάσεις εδραιωμένες με πολύ προσπάθεια που δε θες να τις εγκαταλείψεις. Βλέπεις το ίδιο γνώριμο πρόσωπο και πιστεύεις πως σε αυτήν τη συνάντηση δε θα γειωθείς ξανά. Αλλά ακόμα και αν αυτό συμβεί, αντανακλάται μια γοητεία επάνω σου. Αυτή η αβεβαιότητα, το μυστήριο που περιπλέκεται γύρω από το είδωλο ενός προσώπου που δεν έχεις καταφέρει να δεις όλες τις πλευρές του. Η αδυναμία σου να το διαβάσεις, να το ερμηνεύσεις. Μια φλόγα που όσο επιμένεις να την ανάβεις, επιμένει κι εκείνη να σβήνει και το κερί να λιώνει χωρίς να παρέχει ουσιαστικά το φως του. Και δίπλα του λιώνεις και εσύ. Μη θέλοντας να τα παρατήσεις, παλεύεις διαρκώς για το τρόπαιό σου, γιατί υφαίνεις τη νίκη εδώ και καιρό. Συναισθήματα και σκέψεις που σαρώνουν τον εγκέφαλο και δημιουργούν ενοχές και ανασφάλειες. Αλλά τις νιώθεις δικές σου, τις διατηρείς αμετάβλητες, μέχρι να πάρεις την απόφαση να τις απομακρύνεις.
Όταν ο γκρεμός είναι μπροστά σου και η σκέψη δε σε αφήνει να κάνεις ένα βήμα πίσω για να ξεφύγεις από τα όριά του, πρέπει να κινηθείς άμεσα. Πόσο θα αντέξεις να ταλανίζεσαι; Να επαναπροσδιορίζεις διαρκώς τον εαυτό σου, ζητώντας του να προσπαθήσει λιγάκι ακόμα; Για μια νίκη που ίσως να μην τη χρειάζεσαι. Ξόδεψες τόση ενέργεια και πλέον την έχεις μπλοκάρει μέσα στο ίδιο σου το σώμα. Γιατί η ροή της έχει μείνει στάσιμη και δε νιώθεις να έχεις το κουράγιο να τη διοχετεύσεις αλλού. Κλειδώνεις συναισθηματικά σε μια ιδέα που λέει ότι θα χαρίσεις κάπου ένα κλειδί που ο άλλος δεν μπορεί, ή στην τελική δε θέλει, να χρησιμοποιήσει. Και αντί να το πάρεις απόφαση, συνεχίζεις να μένεις στο ίδιο σημείο, χτίζοντας τείχη και ρίχνοντας βράχους στα μονοπάτια σου. Είναι τόσο εθιστική η ιδέα του άπιαστου που θέλοντας να πάρεις τη δόση σου, δεν αφήνεις ποτέ περιθώρια αποχαιρετισμού. Είναι γνώριμη, σαν να κοιτάς τον εαυτό σου σε καθρέφτη, όμως αυτό που δεν παρατηρείς είναι πως κομμάτια του τζαμιού έχουν σπάσει, μικρά γυαλιά έπεσαν στο πάτωμα και η εικόνα που συνήθισες να βλέπεις για δική σου έχει πλέων αλλοιωθεί. Πλησιάζει τότε η στιγμή που βγάζεις όσα σε προφύλασσαν και αντιμετωπίζεις την αλήθεια. Δεν είναι εύκολο να φύγεις. Νιώθεις ανάγκη να κρατάς πίσω το βλέμμα σου. Όπως όταν επιστρέφεις από ένα ταξίδι κι ενώ έχεις μπει στο καράβι, βγαίνεις στο κατάστρωμα και κοιτάς μαγνητισμένα τον τόπο από τον οποίο έφυγες. Ρίχνεις κλεφτές ματιές. Αυτές οι ματιές σε καταστρέφουν, όπως στέρησαν και από τον Ορφέα την αγαπημένη του Ευριδίκη, όταν παραβίασε τον μοναδικό όρο που του έθεσε ο Θεός του Κάτω Κόσμου. Να μη γυρίσει να την κοιτάξει. Αλλιώς, θα την έχανε για πάντα. Στη δική σου περίπτωση όμως, κοιτώντας πίσω χάνεις εσένα. Άσε τον έρωτα στην άκρη. Δεν ήταν όπως τον φανταζόσουν.
Δεν είναι ακατόρθωτο να βγεις απ’ τον φαύλο κύκλο, προσπάθησε να αναζητήσεις υποστήριξη αν δε μπορέσεις να το καταφέρεις μόνος σου. Χωρίς ταμπού και στερεοτυπίες. Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και θέλει πυγμή να τον διασχίσεις, όμως εσύ κρατάς το τιμόνι της κούρσας σου και σε αυτό το ταξίδι δε χρειάζεσαι συντροφιά. Χρειάζεται να ανακαλύψεις ένα δικό σου μοτίβο για να μην υιοθετείς ξένα που νομίζεις για δικά σου, ώστε να ξέρεις τι ακριβώς ζητάς, φεύγοντας πριν να είναι ήδη αργά. Έχεις ήδη σπαταλήσει φαιά ουσία, λαμβάνοντας ασαφείς απαντήσεις.
Υπάρχει χώρος για νέες και σαφείς καταστάσεις, φτάνει να τον δημιουργήσεις. Τελικά, υπάρχει διέξοδος. Και βρίσκεται πολύ κοντά σου.
Συντάκτης: Κασσιανή Καβαργύρη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
