Στις 7 του Ιούνη, ο Σωκράτης Μάλαμας, πιστός στο ραντεβού του με το κοινό της Θεσσαλονίκης, ήταν εκεί και μας χάρισε μια ακόμη αξέχαστη βραδιά, γεμάτη μελωδίες και αγαπημένα τραγούδια. Στη συντροφιά του η Ιουλία Καραπατάκη, ο Φώτης Σιώτας και ο Πέτρος Μάλαμας.
Το ραντεβού είχε κανονιστεί μέρα πριν, στις 6 του Ιούνη, ωστόσο ο καιρός μάς τα χάλασε και έτσι μεταφέρθηκε για την επομένη, κάτι που δε μας πείραξε ιδιαίτερα, μιας και η στεναχώρια της αναβολής μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τη λαχτάρα μας να έρθει η επόμενη μέρα και η πολυπόθητη στιγμή της συναυλίας.
Και να που ήρθε η 7η του Ιούνη. Από το πρωί ζούσαμε και αναπνέαμε για τη μεγάλη στιγμή, για την ώρα που θα ξεκινούσε η συναυλία. Από νωρίς το απόγευμα, πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί έξω από το θέατρο Γης. Στις 8 οι πύλες άνοιξαν και οι παρευρισκόμενοι έλαβαν θέσεις, ενώ συνέχιζε να έρχεται κι άλλος κόσμος. Μέχρι τις 9 το θέατρο ήταν κατάμεστο. Οι μουσικοί είχαν ανέβει στη σκηνή, ενώ περίπου 15 λεπτά αργότερα, ανέβηκε και ο Σωκράτης. Το κοινό τού επιφύλαξε μια αποθεωτική υποδοχή. Αυτός, καλησπερίζοντας τα πουλάκια του, πήρε την κιθάρα του και έκανε το intro του με το Κοντραπούντο. Από την πρώτη συγχορδία, όλοι είχαμε εκστασιαστεί. Η βραδιά προμηνύονταν μαγική. Στη συνέχεια, μας πήγε μια Βόλτα στα βαθιά, αφού πρώτα μας απολογήθηκε για την αναβολή της συναυλίας, κάτι που δε χρειαζόταν, μιας και το είχαμε ήδη ξεχάσει.
Στη συνέχεια, ανέβηκε στη σκηνή η Ιουλία Καραπατάκη, ερμηνεύοντας με τη μαγευτική φωνή της τα Φύλλα Αλκαλικά και το Αγκάθι. Ο Σωκράτης μάς έπαιξε τον «Τειρεσία» και κάπου εκεί άρχισε να παίζει και με τα συναισθήματά μας. Εκεί που πήγε να μας μελαγχολήσει, μας έκανε μέσα σε μια στιγμή να πεταχτούμε από τις θέσεις μας, χαρίζοντάς μας τα Παιδιά μες την Πλατεία και τους μαγευτικούς στίχους Της Σιωπής. Οι πρώτοι πυρσοί είχαν ανάψει, κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμα πιο μαγική.
Κάπου εκεί τη σκυτάλη πήρε ο Πέτρος Μάλαμας, συνεχίζοντας το σκαμπανέβασμα των συναισθημάτων μας. Αφού μας μελαγχόλησε λίγο με το Κι Εσύ Αγάπη και το Οξυγόνο, έβαλε μια ακόμα φωτιά στο κοινό και τη βραδιά τραγουδώντας μας Θανασάρα και τη Σιμούν. Μαζί με τους πυρσούς, άρχισαν και τα μπουγέλα. Η βραδιά εξελισσόταν ακριβώς όπως έπρεπε να εξελιχθεί.
Ο Σωκράτης ξαναπήρε το μικρόφωνο και έκανε ένα πέρασμα σε παλαιότερα τραγούδια του, όπως το Τίποτα δε Χάθηκε, για την Ελλάδα και Στην Αμερική. Και κάπου εκεί, όπως συνηθίζει άλλωστε ο Σωκράτης, σπάει μια χορδή από την κιθάρα του. Αστειευόμενος με το κοινό και μέχρι να αλλάξει χορδή, ο κόσμος βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει τη συμπάθειά του στον πρωθυπουργό μας, αναφωνώντας το γνωστό πλέον σύνθημα. Χωρίς κιθάρα και νιώθοντας τα χέρια του άδεια, ο Σωκράτης μας τραγούδησε για εκείνους τους Ευτυχείς Λυπημένους και Πότες. Άλλοι πυρσοί, άλλα μπουγελώματα και ξανά όλοι όρθιοι.
Μετά από μια εναλλαγή Σωκράτη και Ιουλίας και τραγουδιών όπως Στη Φωτιά, το Ζητιανόξυλο, την Περσεφόνη και του Ασώτου, ήρθε η ώρα του Φώτη Σιώτα να μας πάρει από το χέρι που σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έπαιζε βιολί μαζί με την υπόλοιπη ορχήστρα. Μας ερμήνευσε τα Ξεχασμένα Δάκρυα, το Σαν Παιδί και το Αερικό, με τον δικό του τρόπο και πήρε το χειροκρότημα που του άξιζε.
Ο Σωκράτης που παραχώρησε τη σκηνή στον Φώτη, εμφανίστηκε ξανά κάνοντας ακόμα ένα πέρασμα σε παλιά του αγαπημένα τραγούδια, όπως το Γράμμα, τα Ξωτικά, την Πριγκηπέσσα και τον Κήπο της Εδέμ, ανεβοκατεβάζοντας για άλλη μια φορά τα συναισθήματα μας από το δάκρυ στο γέλιο και από τη μελαγχολία στην έκρηξη. Τότε ήταν που ακούστηκε και το σύνθημα «Ρε Σωκράτη, τι λες τώρα, πώς θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα». Αυτός μας χαμογέλασε και σήκωσε το ποτήρι του προς εμάς πίνοντας μια γουλιά στην υγειά μας.
Ήταν η ώρα που ο Σωκράτης, έπρεπε να τιμήσει τον αγαπημένο του φίλο, πατέρα και αδερφό όπως αποκάλεσε, Νίκο Παπάζογλου. Άλλωστε τα πρώτα του μουσικά βήματα, ο Σωκράτης τα έκανε ως κιθαρίστας στο πλευρό του Νικόλα, κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν ξεχνάει. Παρέα με τον Πέτρο μάς τραγούδησαν το Αχ Ελλάδα Σ’ Αγαπώ και το Άστρο του Πρωινού. Αφού στη συνέχεια μας έπαιξε λίγο Θανασάρα ακόμα, παραχώρησε τη σκηνή στην Ιουλία που μας χάρισε τραγούδια από την προσωπική της πορεία, όπως το Της Μνήμης το Μαχαίρι και το Είναι Αργά.
Κι ενώ η βραδιά πλησίαζε προς το τέλος της, κόντευαν ήδη μεσάνυχτα, ο Σωκράτης ανεβαίνοντας ξανά στη σκηνή και με όλη την παρέα στο πλευρό του, μας ετοίμασε την τελική έκρηξη της συναυλίας. Από το πρώτο ακόρντο όλοι καταλάβαμε πως ακολουθούσε το Μιλώ Για Σένα. Η Ιουλία μαζί με το κομμάτι απογείωσε και εμάς που πλέον είμασταν μια τεράστια παρέα. Με ένα μελαγχολικό πέρασμα από την Κοιλάδα των Τεμπών, το θέατρο κυριολεκτικά κόντεψε να γκρεμιστεί από τα Πάγια, τα Έρημα Κορμιά και τον Πεχλιβάνη που ήταν και το φινάλε της μοναδικής αυτής συναυλίας.
Κάπως έτσι κύλησε η βραδιά μας, παρέα με τον Σωκράτη, την Ιουλία, τον Πέτρο και τον Φώτη. Μια βραδιά που έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν και σίγουρα θα ξαναζήσουμε στο μέλλον. Αλλά που κάθε φορά θα είναι σαν πρώτη φορά. Εις το επανειδείν, παιδιά!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
