Playing For Change: Το ίδρυμα που ενώνει τον πλανήτη μέσω της μουσικής

Πόσες φορές, αλήθεια, έχει ειπωθεί πως η μουσική ενώνει τον κόσμο; Πώς είναι η κοινή γλώσσα όλων των ανθρώπων; Μάλλον, πολλές. Όσες φορές όμως κι αν έχει ειπωθεί μέχρι τώρα, ακούγεται τόσο θεωρητικό. Τόσο ρομαντικά ουτοπικό. Κι όμως, μία παρέα αποφάσισε κι έκανε τη θεωρία, πράξη. Ας γνωρίσουμε το Playing For Change Foundation.

Η ιδέα γεννήθηκε το 2002, κάπου στη Santa Monica της Καλιφόρνια. Ο Marc Johnson, ένας απ’ τους ιδρυτές του PFCF, περπατούσε στον δρόμο, όταν άκουσε έναν πλανόδιο μουσικό, το Roger Ridley, να παίζει με την κιθάρα του το “Stand by Me”. Εκτός απ’ τη φωνή, μεγάλη εντύπωση έκανε στο Marc το συναίσθημα που έβγαζε ο Roger, καθώς τραγουδούσε. Αμέσως σκέφτηκε πως όλο αυτό έπρεπε να το μάθει κι ο υπόλοιπος κόσμος.

Τη σκέψη του αυτή, τη μοιράστηκε με τη φίλη του και μετέπειτα συνιδρυτή του PFCF, Whitney Kroenke. Η ιδέα αυτή, άρεσε στη Whitney κι άρχισε να επεξεργάζεται. Με μια ερασιτεχνική κάμερα, βγήκαν στους δρόμους και μαγνητοσκοπούσαν πλανόδιους μουσικούς να παίζουν τα κομμάτια τους. Μάζεψαν αρκετό υλικό. Τόσο, ώσπου το 2005, δημιουργούν το μουσικό ντοκιμαντέρ “A Cinematic Discovery of Street Musicians”. Απρόσμενα για το Marc και τη Whitney, το ντοκιμαντέρ βραβεύτηκε με το βραβείο Κοινού, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Woodstock, το 2008.

Κάπως έτσι, η ομάδα του PFCF, άρχισε να σκέφτεται πως ίσως θα έπρεπε να εξελιχθεί το project και να βγει έξω απ’ τα σύνορα των ΗΠΑ. Ο Marc, σε συνεργασία με το νεότερο μέλος της ομάδας, τον Enzo Buono, πραγματοποιούν μία περιοδεία σε περισσότερες από 25 χώρες και με τη συμμετοχή 150 μουσικών του δρόμου. Το σχέδιο ήταν ο κάθε μουσικός, ν’ ακούει τι έπαιζε ο προηγούμενος, να πατήσει σ’ αυτό και με βάση τα δικά του πρότυπα κι ακούσματα, να συνεχίσει. Σαν μια μουσική αλυσίδα που ενώνει διαφορετικές μουσικές και διαφορετικούς πολιτισμούς. Κι έτσι, το 2009 κυκλοφορεί το πρώτο μουσικό άλμπουμ της ομάδας με τίτλο “Songs Around the World”. Μέχρι το 2018, ηχογράφησαν άλλους 3 δίσκους με την ίδια πάντα φιλοσοφία αλλά και με τις συμμετοχές γνωστών καλλιτεχνών, όπως: Manu Chao, Bono, Ziggy Marley και του Keith Richards.

Εκτός όμως απ’ το αμιγώς μουσικό έργο, το PFCF, έχει και σημαντικές κοινωνικές δράσεις στο ενεργητικό του. Το 2007, πήρε επίσημα τη μορφή ιδρύματος. Μ’ έσοδα απ’ τις πωλήσεις των δίσκων, διεξαγωγές συναυλιών και με δωρεές υποστηρικτών του, δημιούργησε σε διάφορες χώρες μουσικά σχολεία και σχολές, έτσι ώστε να ασχοληθούν όσο περισσότερα παιδιά, σε όσο περισσότερες χώρες γίνεται, με τη μουσική. Μέχρι σήμερα, έχει τρέξει 15 προγράμματα, απ’ το Μαρόκο και την Αργεντινή και απ’ το Μπαγκλαντές μέχρι και την Ταϊλάνδη. Το έργο του αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε με το διεθνές μουσικό βραβείο “Polar Music Prize”, απ’ τη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής της Σουηδίας.

Με τον τρόπο αυτό, μια θεωρία, μια τρελή ιδέα ίσως, πήρε σάρκα και οστά. Πώς η μουσική μπορεί να ενώσει τον κόσμο. Πώς μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο. Ο Marc, η Whitney, ο Enzo κι οι εκατοντάδες μουσικοί που τούς ακολούθησαν, να περίμεναν άραγε αυτήν την επιτυχία; Όπως και να ‘χει, τα κατάφεραν καλά. Καλύτερα κι από καλά. Και τους είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό.

Πηγή εικόνας: 3pointmagazine.gr