«Βασίλη ζούμε εσένα για ν' ακούμε»

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022. Η πόλη της Θεσσαλονίκης υποδέχθηκε για άλλη μια φορά το θρύλο της ελληνικής ροκ, τον έναν και μοναδικό Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Εβδομάδες πριν, ζούσαμε στο ρυθμό της συναυλίας και μετρούσαμε μία-μία τις μέρες, μέχρι που έφτασε η 29η του Ιούνη και φυσικά ήμασταν εκεί. Η βραδιά ήταν ιδανική.

Επί σκηνής η μπάντα του, αποτελούμενη από τους παλιούς, μόνιμους συνοδοιπόρους του Βασίλη, Βαγγέλη Πατεράκη στο μπάσο, Ανδρέα Αποστόλου στο πιάνο και Στέφανο Δημητρίου στα τύμπανα, μαζί με τους νεώτερους Απόστολο Μόσιο στις ακουστικές κιθάρες, τον Γιάννη Αυγέρη στην ηλεκτρική και τη Μαρία Μπρόζη στο βιολί. Η παντοτινή οικογένεια, όπως τη χαρακτήρισε ο Βασίλης.

Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, εμφανίστηκε κι ο Βασίλης. Η υποδοχή του ήταν αποθεωτική. Το θέατρο πήρε φωτιά από τους πυρσούς που ήταν σε ετοιμότητα και πριν καν πιάσει το μικρόφωνο στα χέρια του, όλοι ήμασταν ήδη εκστασιασμένοι. Κι ο Βασίλης όμως φρόντισε από την είσοδό του να μας πυροδοτήσει. Ξεκίνησε τη συναυλία του με ένα αφιέρωμα στον πνευματικό του πατέρα Μάνο Λοΐζο, ερμηνεύοντας τον «Τρίτο παγκόσμιο», τον «Τσε» και τον «Στρατιώτη». Με το καλώς ήρθατε πεταχτήκαμε από τις θέσεις μας σαν ελατήρια.

Στη συνέχεια μας γύρισε λίγο πίσω και συγκεκριμένα στην περίοδο της καραντίνας, όταν και έπαιξε κομμάτια από τους δύο δίσκους που ηχογράφησε τον καιρό εκείνο, το «Μίλα σιγά», από το δίσκο «Αντίλαλος» και το «Ελένη» και «Κάγκελα παντού», από το «Χαραγμένες Στιγμές», ένα δίσκο με διασκευές τραγουδιών που δεν ήταν δικά του, όμως όπως είπε και ο ίδιος, χάραξαν την πορεία του και θα ήθελε να ήταν δικά του. Το πόσο εκπληκτικά τα ερμήνευσε, προφανώς και δε χρειάζεται να αναφερθεί.

Η συνέχεια είχε δικά του παλαιότερα τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε και συνόδευσαν κάποτε προσωπικές μας στιγμές. Από το «Οδός Ελλήνων» και το «Πόρτο Ρίκο», μέχρι το «Οι ψυχές και οι αγάπες». Κάπου εκεί, ξανάζησα κι εγώ μια προσωπική μου στιγμή, όταν κάποτε, πάλι σε μια συναυλία του Βασίλη, κάποια μου είχε πει «σ’ αγαπώ» και μετά χάθηκε κι ένα δάκρυ κύλησε.

Μετά από αυτήν την αναδρομή στο παρελθόν, η συνέχεια ανήκε στα νεώτερα μέλη της μπάντας και σε δικές τους δουλειές. Ο Βασίλης κατέβηκε από τη σκηνή και ανέλαβαν οι νέοι. Πρώτη η Μαρία, μας ερμήνευσε μοναδικά το “Nightmare” του Mc Auley Schenker. Ο Απόστολος μάς τραγούδησε το «Χόρεψε», από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Θυμωμένα όνειρα», ενώ συνέχισε ο Γιάννης, ερμηνεύοντάς μας το «Ημίφως» του λατρεμένου μας Λαυρέντη. Άλλο ένα κύμα συγκίνησης ήρθε να μας χτυπήσει στη θύμηση του αγαπημένου μας τραγουδοποιού. Μετά ξανά ο Απόστολος, κάλεσε πίσω στη σκηνή το Βασίλη, ερμηνεύοντας το «Αλκοόλ η Βροχή», μέχρι που ξαναβγήκε στη σκηνή και μας τραγούδησαν μαζί το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου του.

Τότε ο Βασίλης ξαναπήρε τη θέση του οδηγού. Ήταν η ώρα που πήρε τη Σφεντόνα του και άρχισε να μας εκσφενδονίζει παλιές και νεότερες επιτυχίες του, κάνοντας παιχνίδι με τα συναισθήματά μας. Από το «Ένα Καράβι«, στο «Μαχαίρι» και από το «Έχω ανάγκη», μέχρι το «Ένα όμορφο αμάξι» του Γρήγορη Μπιθικώτση. Μας έριχνε στα τάρταρα ο Βασίλης και με μια αλλαγή μας έστελνε ψηλά στον έναστρο ουρανό της Θεσσαλονίκης.

Έπειτα έκανε ένα μικρό χρονικά, αλλά τεράστιο συναισθηματικά αφιέρωμα στη μοναξιά. Μας θύμισε το Νικόλα Άσιμο και το «Μπαγάσα», καθώς και τη Βίκυ Μοσχολιού στο «Άνθρωποι μονάχοι», που επίσης συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο «Χαραγμένες στιγμές». Και το ερμήνευσε μοναδικά. Άλλωστε ο Βασίλης έχει αυτό το χάρισμα, να τραγουδάει από ροκ μέχρι δημοτικά και από έντεχνα μέχρι λαϊκά, ξέροντας πώς να τα απογειώσει.

Δυστυχώς για όλους μας, η ώρα είχε περάσει, κόντευαν μεσάνυχτα, η συναυλία, έπρεπε να τελειώσει. Πριν το τέλος λοιπόν, ο Βασίλης άναψε τη σπίθα με το «Δεν υπάρχω» για να βάλει φωτιά με τον «Γουίλι» και τα «Έφηβα γεράκια». Μας καληνύχτισε, ανανεώνοντας το ραντεβού μας με το παιχνίδι (που) παίζεται ακόμα και στέλνοντας προς κάθε αποδέκτη το γνωστό μήνυμα, «Δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφ@λα νεκροθάφτη!»

Και κάπως έτσι, έκλεισε άλλη μια μουσική βραδιά στη Θεσσαλονίκη. Μια μαγική βραδιά που μας χάρισε ο μοναδικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Τι κι αν κουβαλάει εφτά δεκαετίες στην πλάτη του; Ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας αιώνιος έφηβος. Σε ευχαριστούμε Βασίλη. Για τότε και για τώρα και για πάντα.

 Το βίντεο που ακολουθεί είναι από τη συναυλία του Βασίλη στις 18 Ιουνίου, στο Θέατρο Πέτρας.

Πηγή

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!