Αψυχολόγητες τακτικές φλερτ πριν από δέκα χρόνια

Φανταστείτε τον εαυτό σας δέκα, είκοσι, τριάντα ή και σαράντα χρόνια πριν, μ’ ένα γαρύφαλλο στο ντουλάπι, ραβασάκια, με ακόρεστη λίμπιντο και με διάθεση να κοινωνικοποιηθείτε, να φλερτάρετε, να «ξεδώσετε». Ας πάμε με fast forward στο «τώρα», σε αυτή τη στιγμή και ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις διαφορές.

Σου φαίνονται κάποια πράγματα αστεία; Κι όμως εσύ τα έκανες. Ή μάλλον μια παλαιότερη εκδοχή του εαυτού σου που σήμερα σε καμία περίπτωση δε θα έπραττε όπως τότε. Ζήτησες την άδειά της να τη φιλήσεις, του είπες σε γραπτό  μήνυμα συντάσσοντας το για ώρες με κουμπάκια τύπου 1 για abc, 2 για def ότι τον ήθελες από την πρώτη γυμνασίου, της άφηνες κάθε μέρα ραβασάκια στην τσάντα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος και φαντάζομαι περνούσατε τυχαία με τους κολλητούς και τις κολλητές σου από τα λημέρια των flirt target σας. Αυτά κι άλλα πολλά πράξαμε στις ανέμελες εφηβικές χρονιές γεμάτες όνειρα, στόχους, φιλίες, σπυράκια, ορμόνες καμιά φορά ανυπομονησία, στον τομέα του φλερτ.

Εκ φύσεως τα ανθρώπινα όντα φλερτάρουμε. Είναι σαν μια κληρονομική προδιάθεση. Γεννιόμαστε και φλερτάρουμε με την περιέργεια για τον κόσμο γύρω μας. Φλερτάρουμε με τον παιδικό, αθώο τρόπο μας με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας, αργότερα με τους συμφοιτητές μας, με το φύλο που ελκύει τον καθένα από εμάς, με το επάγγελμα που θεωρούμε ότι μας αρμόζει, με αυτό από το οποίο είμαστε «εξαρτημένοι» και μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, φτάνουμε να φλερτάρουμε ακόμα με το «τέλος».

Σκέφτεσαι πως όλα όσα έκανες ήταν εντελώς «παράλογα» για τα σημερινά δεδομένα. Έπαιρνες την άδεια των γονιών για να βγείτε για ένα παγωτό. Παράλογο δεν το λες για την τότε εφηβική εποχή, αλλά τώρα δε φαίνεται λίγο περίεργο σαν το σκεφτείς; Άσε που για να βγεις έπρεπε να ήταν Σάββατο, μεσημέρι, στο εμπορικό και κατόπιν αδείας.

Πόσες φορές δεν πήρες με απόκρυψη… Ήθελες οπωσδήποτε ν’ ακούσεις τη φωνή του/της, να δεις με ποιους ήταν και πού ακριβώς χωρίς να περιμένεις πολλά. Απλώς ήθελες να το κάνεις, να σου φύγει η ιδέα. Άσε που τις πλείστες φορές άλλαζες τη φωνή σου ή έβαζες τους κολλητούς να μιλάνε αντί για σένα.

Εσύ που έζησες κι εφηβικά χρόνια των 2010’s φαντάζομαι δε σου έφτανε μόνο ένα προφίλ στο facebook, αλλά είχες δημιουργήσει κι ένα δεύτερο, ή και τρίτο -ανάλογα με το επίπεδο απελπισίας- για να παρακολουθείς την «καψούρα» σου υπό το διακριτικό βλέμμα του Ζούκενμπερκ. Όχι δεν είναι κακό, ούτε μπορεί να πει κανείς κάτι γι’ αυτό, αλλά σίγουρα σήμερα δε θα έφτιαχνες -ευτυχώς- και δεύτερο και τρίτο λογαριασμό για να μπορείς να κατασκοπεύεις το υποψήφιο αμόρε.

Παράλληλα, την ίδια εποχή με το ίντερνετ υπήρχαν και οι τολμηρότεροι από άλλους που έστελναν δήθεν κατά λάθος μηνύματα. Το κατά λάθος μήνυμα ήταν ίσως απ’ τις πιο έκδηλες μορφές φλερτ στην ιστορία του με τα greeklish να κυριαρχούν -γράφαμε signwmi- και με το σημείο στίξης των τριών τελειών να είναι από μόνο του ό,τι πιο απερίσκεπτο και ταυτόχρονα «χαριτωμένο» μπορούσε να κάνει κανείς…

Μέσα στη σύγχυση του νου πολλές φορές έκανες κι άλλες απερισκεψίες όπως το να ζητάς απ’ τον κολλητό ή την αδελφή ψυχή σου να ανακοινώνει στο crush σου πως θες να σε δει πιο σοβαρά, να ανοίξετε σπιτικό, να πάτε μαζί για ντόνατς, να σε κρατάει στο χορό της αποφοίτησης. Δέκα χρόνια μετά καταλαβαίνεις πως είναι σαν να βρίσκεσαι στα φανάρια και ζητάς από τον μπροστινό να πει στο διπλανό να σ’ αφήσει να αλλάξεις λωρίδα. Τι απάντηση περιμένεις να πάρεις;

Θα ήταν τρομερή παράλειψη βέβαια να μην αναφέρω το like σε όλες τις μορφές του -είτε με έναν αντίχειρα είτε με μια καρδιά. Αυτό βέβαια έχει διαχρονική αξία σαν τακτική φλερτ, αφού συνέβαινε τότε και συμβαίνει και σήμερα, έχοντας την ίδια σημασία και «βαρύτητα». Δεν είναι κακό, ρε παιδιά, αλλά αντί είναι να κάνουμε likes στα άτομα που γουστάρουμε μήπως ν’ αφοπλιστούμε με λίγη περισσότερη τόλμη και να πούμε απλώς ότι μας αρέσουν; Στην τελική η ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιο άτομο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ερωτική εξομολόγηση, εκτός κι αν είσαι δώδεκα, οπότε για σένα μπορεί να γίνει μια εξαίρεση.

Αναγνωρίζεις σε κάποια απ’ αυτές τις περιπτώσεις τον εαυτό σου; Μήπως έχεις πέσει «δόλωμα» για κάποιο φίλο; Το βέβαιο είναι πως όλοι μας έχουμε περάσει από εκείνο το στάδιο και ήταν ένα κομμάτι της ζωής μας που ‘ναι μεν πέρασε, αλλά μας βοήθησε να εξελιχθούμε και μας έδωσε τις βάσεις γι’ αυτά που σήμερα με τα οποία σήμερα μπορεί να γελάμε, αλλά τότε τα ζήσαμε, τα κάναμε και τα αισθανθήκαμε. Ασφαλώς ποτέ δεν παύεις να μαθαίνεις -πόσο μάλλον όταν έχεις απέναντί σου ανθρώπους. Άλλωστε το φλερτ ποτέ δε σε ικανοποιεί πλήρως, κι ακόμα κι όταν νομίζεις πως το έχεις κατακτήσει, συνειδητοποιείς πως κάποιος το ‘χει καλύτερα από σένα στον τομέα αυτό και συνεπώς πως υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Άφθονο το φλερτ, άφθονες οι αναμνήσεις μας από τα εφηβικά μας χρόνια και σίγουρα δέκα χρόνια μετά ίσως να γελάμε με τις τακτικές που ακολουθούμε σήμερα.