Ας κλείσουμε το παρελθόν σ' ένα ντουλάπι

Με μια απλή βόλτα σ’ ένα πάρκο, σε μια γειτονιά, στο εμπορικό κέντρο, στο κέντρο της πόλης, στη δημόσια υπηρεσία, στο περίπτερο, στην τράπεζα. Γύρω σου θα παρατηρήσεις φιγούρες ανθρώπων που άλλοι είναι βιαστικοί κι άλλοι απολαμβάνουν το χρόνο που τους δίνεται, άλλοτε με στόχο και προορισμό, άλλοτε χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Γίνεσαι παρατηρητής σε μια «θαμπή» εικόνα που κάποιοι εκπληρώνουν στόχους ζωής κι άλλοι χρονοτριβούν. Κάποιοι ξεκινάνε για τον συνήθη προορισμό τους και στο δρόμο συναντούν άλλους που έρχονται, σταματάνε ή προσπερνάνε. Κάποιοι είναι χαρούμενοι, άλλοι λυπημένοι, άλλοι «μπλοκαρισμένοι», μερικοί απαισιόδοξοι, κάποιοι γεμάτοι όνειρα. Αν κάτι φαίνεται ανιαρό στα μάτια του παρατηρητή, ίσως και να μην είναι, αφού πίσω στα παρασκήνια μπορεί και να διαδραματίζεται πληθώρα σεναρίων, να γράφονται κάθε λεπτό εκατομμύρια ιστορίες με πρωταγωνιστές, ανταγωνιστές, δεύτερους και τρίτους ρόλους.

Όσο προχωράμε κι εκτυλίσσεται η πλοκή, μερικοί γίνοντας όντως πρωταγωνιστές στα σενάριά τους και στις ζωές άλλων, ενώ ορισμένοι νομίζουν πως είναι. Το μοναδικό κοινό στοιχείο που ενώνει τους πάντες είναι το άγνωστο αποτέλεσμα. Κανείς ποτέ δε θα μάθει τι επιφυλάσσει το επόμενο «επεισόδιο». Κι εκτός από το άγνωστο μέλλον που για πολλούς μοιάζει τρομακτικό και συνάμα συναρπαστικό, άγνωστο χαρακτηρίζεται ακόμα και το παρελθόν. Το παρελθόν που κρύβουμε όλοι και που δε θα μάθει ποτέ κανείς με ακρίβεια και με πολλές λεπτομέρειες. Εξάλλου αυτοί οι τρεις συνοδοιπόροι στις ζωές μας -το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον- δεν είναι κι οι καλύτεροι φίλοι.

Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το παρελθόν ως το πιο ύπουλο σε σχέση με το παρόν και το μέλλον, γιατί ακόμα κι αν μένει πίσω μας, μας έχει αλλάξει, συχνά μας έχει στιγματίσει και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να επιδράσουμε σ’ αυτό. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω κι όμως παλιές μας στιγμές έχουν επιδράσει στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα μας. Το παρελθόν είναι αυτό που εν μέρει μας χαρακτηρίζει. Είναι ο πηλός που μας έπλασε, που μας έδωσε εμπειρίες και σοφία και μας έφερε στο παρόν που κι αυτό όμως διαρκεί λίγο και μας οδηγεί στο αβέβαιο μέλλον, του οποίου τις εκδοχές -έστω και σε μικρό ποσοστό- μπορούμε να πλάσουμε εμείς με ό,τι υλικό απέμεινε από το παρελθόν.

Όσο σημαντικό κι αν είναι το παρελθόν μας, όσο κι αν κάποιες φορές νιώθουμε την επιθυμία να το μοιραστούμε με ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για εμάς, καλό είναι ορισμένα πράγματα να μην αποκαλύπτονται. Ίσως να ‘ναι για το καλό όλων μας να μένουν κάποια πράγματα κρυφά, να τα κρατάμε μόνο για τον εαυτό μας. Ίσως έτσι καταφέρουμε να διατηρήσουμε τις σχέσεις μας σε ισορροπία. Πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν πίσω, διότι πέραν της σοφίας που ενδεχομένως να μας έχει δώσει, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει σε κάτι στο παρόν. Αν και κάποιες στιγμές πάντα θα έχουν αξία και βαρύτητα, και σίγουρα θα τις φέρνουμε στη μνήμη μας αραιά και πού, καλό είναι να μη σκαλίζουμε τα παλιά και να περιορίζουμε τις αναφορές μας σε ό,τι έχει ήδη περάσει.

Χωρίς πολλά λόγια και με σύνεση, ας κάνουμε μια ανακωχή με το παρελθόν και ας το αφήσουμε στις μνήμες μας να ξεθωριάζει λίγο-λίγο, να κάνει τον κύκλο του και να το θυμόμαστε γελώντας. Όχι απαραίτητα επειδή πληγώνει, απλώς επειδή σε αυτή τη ζωή πρέπει να μάθουμε να προχωράμε παρακάτω, να κάνουμε τα επόμενα βήματα και να μη μένουμε κολλημένοι σε ένα σημείο. Το «μαύρο κουτί» που κρύβει καθένας μας καλύτερα να μείνει μέσα στο ντουλάπι. Κάποια στιγμή ίσως να σκουριάσει κι αυτό, μαζί και το ντουλάπι στο οποίο φυλάσσεται. Και το μόνο που θ’ απομείνει για να το θυμίζει, θα είναι το «μάθημα» που πήραμε.