Ελεύθερο πνεύμα ο έρωτας· έρχεται και φεύγει όποτε θέλει

Aν υπάρχει μία λέξη η οποία συνοψίζει την ανθρώπινη ιστορία από την αρχή της μέχρι και σήμερα, τις πρώτες μέρες του 2020 μετά Χριστόν, ίσως να είναι ο «έρωτας». Πόσα κείμενα, πόσες λέξεις, πόσοι χαρακτήρες από τόσους χιλιάδες γλωσσικούς κώδικες και αναρίθμητες γραφές έχουν γραφτεί για να «ενσαρκώσουν» νοητικά μια από τις διάχυτες ανθρώπινες ανάγκες που εκφράζεται ποικιλοτρόπως και που η έννοιά της κρατάει ζωντανό ακόμα και το τελευταίο χορτάρι, τη μαδημένη τριανταφυλλιά, τον άγουρο σπόρο σωριασμένο σε μια άγονη γη που περιμένει ν’ανθίσει υπό το φως και τη βροχή μιας αβέβαιης καιρικής σύστασης. Μπορούν όλες αυτές οι φυσικές διαδικασίες να γίνουν κατόπιν διαταγής ή με το ζόρι; Μπορεί να πέσει βροχή απλώς επειδή πρέπει; Υπάρχει πιθανότητα το χορτάρι να ξαναγεννιέται μόνο του και να βρίσκει το φυσικό, πράσινο χρώμα του; Εν ολίγοις, τίποτα δεν μπορεί να «αναγκαστεί» να γίνει μόνο και μόνο επειδή πρέπει ή θέλουμε. Πόσο μάλλον κάτι τόσο «φυσικό», όπως ο έρωτας.

Κάθε εποχή έχει τις ιδιαιτερότητές της αλλά σε μία τόσο γρήγορη και «εύθραυστη» όπως αυτή που διανύουμε ο έρωτας έρχεται μεταμφιεσμένος σε πολυάριθμες εκφάνσεις και μέσω ποικίλων τρόπων. Tinder, Badoo, Grinder και οι φιλικές συμμετοχές των Instagram και Facebook μας περικλείουν από παντού με γνώμονα την εύρεση του έρωτα. Έχεις καταλάβει όμως ότι πίσω από κάθε εφαρμογή κρύβεται ένα μαζικό συμφέρον, μια εταιρεία, ένα οικονομικό όφελος εκατομμυρίων και μία ασταθής εποχή γεμάτη «πειρασμούς»; Σε τέτοια εποχή, ο καθένας μας νιώθει τους κραδασμούς των ανασφαλειών του να βρίσκονται στο απόγειο της ερωτικής κλίμακας. Τώρα περισσότερο από ποτέ το φλερτ, οι ματιές, το σεξ και η απόλυτη ηδονή έρχονται στο «πιάτο» μας με μια κίνηση αφής. Έχουμε κάνει τον έρωτα ένα παλαιοπωλείο που επισκεπτόμαστε συχνότερα από ποτέ, αφήνουμε οτιδήποτε δεν μας κάνει πια και απομακρυνόμαστε προς εύρεση ενός καλύτερου, πιο ανθεκτικού αντικειμένου. Σε μια τέτοια εποχή ο καθένας ψάχνει να ερωτευτεί κι όταν αυτό γίνει ψάχνει απεγνωσμένα δέκα και έναν τρόπους να τον κρατήσει.

Σε μια προσπάθεια πολλών να κρατήσουν έναν έρωτα όσο το δυνατόν ζωντανό, γίνονται επιρρεπείς και κτητικοί. Ξεχνάνε όμως πως ο έρωτας είναι η μοναδική ανθρώπινη έκφραση που φαίνεται, δεν κρύβεται και προπαντός δεν κλειδώνεται. Αλίμονο σε όσους προσπαθήσουν να γαλουχήσουν ένα αίσθημα άσπιλο, αγνό και συνάμα τόσο επικίνδυνα αισθησιακό. Τον έρωτα δεν μπορείς να τον διατάξεις, να τον αποσπάσεις κι ούτε να αναγκάσεις να συμβεί. Είναι ελεύθερο πνεύμα, έρχεται και φεύγει κατά βούληση και το να επιμένεις να τον κρατάς όταν βλέπεις πως βιάζεται να φύγει ή να κοπιάζεις να τον αποκτήσεις όταν νομίζεις πως έρχεται δε φέρνει παρά μόνο δυστυχία κι ο έρωτας, ο πραγματικός, ουδεμία σχέση έχει με κάτι τόσο επίπονο, όπως η εσωτερική δυστυχία.

Ο έρωτας έρχεται στη ζωή σου σαν απλή υπενθύμιση πως είσαι άνθρωπος κι ότι ζεις. Σου υπενθυμίζει πως έχεις περιορισμένο χρόνο στο διάστημα που μεσολαβεί από τη γέννησή σου μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να «ησυχάσει» το χειροκρότημα. Μέσα από τον πραγματικό έρωτα και την εξέλιξη στην αγάπη χωρίς καλούπια, μαθαίνεις τον εαυτό σου, εξερευνείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου με οδηγό ένα ύπουλο, γλυκό και αγγελικά δημιουργημένο συναίσθημα που μέσα από τις χημικές ενώσεις που προκαλεί στον εγκέφαλό σου, σε κάνει να παραβιάζεις κάθε ανθρώπινη λογική και να διεισδύεις σε μονοπάτια που άλλοτε δε θα εξερευνούσες ποτέ. Χάνεσαι κι επανέρχεσαι κι όταν συνέλθεις εντελώς, αν ο έρωτας είναι ακόμη παρών τον κάνεις φίλο σου και εξελίσσεται σε μια αμέριστη αγάπη. Πρώτα ερωτεύεσαι τη μαμά ή τον μπαμπά. Και τους δύο το ίδιο ποτέ. Αργότερα τους φίλους σου και τον πρώτο σου συμμαθητή. Πολύ αργότερα το πρώτο σου crush. Και στη συνέχεια μία, δύο φορές πραγματικά θα το νιώσεις σε όλα σου τα κύτταρα. Ζήσε τον και μην τον απαιτείς, μην τον κρατάς απλώς για να ικανοποιηθείς εσύ. Τζάμπα κόπος. Δε θα σε ακούσει.

Ο έρωτας όπως προανέφερα είναι κάτι το φυσικό που υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υφίσταται σαν μια τεράστια έννοια επικαλυμμένη άλλοτε σαν φιλία κι άλλοτε σαν αγάπη στους αιώνες. Ο έρωτας θα ζει ανάμεσά μας κι ίσως μέσα μας όσο οι καρδιές χτυπάνε και τα μυαλά «κολλάνε». Κι αν ποτέ νιώσεις πως τον βρήκες και τον αισθάνθηκες σε κάθε ζωτικό μέλος του σώματός σου, τότε άστον ελεύθερο και μην τον εγκλωβίσεις σε μια πραγματικότητα που βολεύει εσένα και τις ανάγκες σου. Το πέπλο του έρωτα καλύπτει μόνο όσους ρισκάρουν και τον αφήσουν να τους αγγίξει για όσο αυτός θέλει. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο έρωτας βιάζεται. Με κάποιους περισσότερο και με άλλους λιγότερο.

Πάρτο απόφαση, λοιπόν, πως κάτι τόσο εφήμερο όπως ο έρωτας δεν εγκλωβίζεται γιατί ο έρωτας είναι εγωιστής και δεν εμφανίζεται συχνά. Όταν εμφανίζεται το κάνει απρόσμενα και για λίγο. Αν μείνει πολύ από μόνος του, έτσι φυσικά και γαλήνια, τότε σε εμπιστεύεται και σε νιώθει πλάι του κι αρχίζει και εξελίσσεται σε ανιδιοτελή αγάπη. Εκεί είναι που κερδίζεις την παρτίδα μαζί του ειδάλλως μην την αρχίσεις καν, το καταλαβαίνεις; Αν τύχει και νομίζεις πως θα καταφέρεις να τον δαμάσεις, να ξέρεις δε θα είναι πια ο ίδιος. Θα έχεις καταφέρει απλώς να χαλιναγωγήσεις μια δική σου ψευδαίσθηση «ντυμένη» παρόμοια με αυτόν.