Κατάθεση ψυχής, εξομολογήσεις, τρελές φαντασιώσεις, πλάκες και φάρσες, πάρτι έκπληξη, ύπνος στον ώμο, αϋπνίες, κλάματα και παρηγοριές. Μια παμπάλαια «συνταγή» συνώνυμη του δεσμού φιλίας που μπορεί να σε ενώνει με έναν ή άντε δυο-τρεις ακόμη ανθρώπους στην καλύτερη. Χριστέ μου, πάω να ετοιμάσω έναν πρόλογο και τα δάχτυλά μου τρέμουν. Συρρέουν χιλιάδες αναμνήσεις στη μνήμη μου και αγχώνομαι στη σκέψη του αν μπορώ να απαριθμήσω πράγματα και καταστάσεις σε φράσεις, προτάσεις και παραγράφους όταν ξέρω καλά πως όλα αυτά που νιώθω μόνο να τα αισθανθώ μπορώ κι ότι οι περιγραφή με λέξεις δεν μπορεί να αποδώσει ούτε σε απειροελάχιστο βαθμό τα συναισθήματά μου.
Σαν μια ακόμα κατάθεσή ψυχής, λοιπόν, γράφω και ταξινομώ τις σκέψεις μου όσο καλύτερα γίνεται προσπαθώντας να φέρω στη μνήμη μου γεγονότα των τελευταίων ετών. Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από μερικά χρόνια να προσπαθεί να βρει τους «φίλους» του στο άγουρο ακόμα facebook. Έψαχνα να βρω τα διαδικτυακά τους ίχνη, αλλά ο μόνος τρόπος για να το καταφέρω ήταν τα αιτήματα του Farmville. Εκείνο το διάστημα, λοιπόν, τα άτομα που έστελνα αιτήματα φιλίας ή αυτά που λάμβανα, για μένα όλοι τους ήταν οι φίλοι μου. Και μέσα μου ήθελα να βρω κι άλλους. Ήθελα να νιώθω πως έχω πολλούς που νοιάζονταν για μένα και που να με συμπαθούν και που να αναζητούν την παρέα μου. Τότε ήταν λόγω του Farmville. Αργότερα ήρθε το Facebook.
Από εκείνα τα χρόνια κι έπειτα, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου «ακροβατούσα» αδιαλείπτως, καμιά φορά άσκοπα, καμιά φορά ισορροπούσα κι έβλεπα πως το σκοινί ήταν άλλοτε τεντωμένο κι άλλοτε στερεό. Πόσοι δε το νιώσαμε αυτό; Με ποιους αρχίσαμε τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια και με ποιους καταλήξαμε στο τέλος τους; Με πόσους ή με ποιους συνεχίσαμε μέχρι σήμερα και πόσα σχέδια μας ανέτρεψε η ίδια η ζωή. Γιατί κι αυτή η ίδια πολλές φορές μας μας βάζει τροχοπέδη. Σε μια ασταθή εποχή που όλο και περισσότεροι αμφιταλαντευόμαστε και ψάχνουμε αυτό που νομίζουμε πως μας λείπει, αφήνουμε πάντοτε πίσω μας ένα κομμάτι του εαυτού μας και «συν-ακροβάτες».
Με αυτούς τους συνοδοιπόρους πανηγυρίσαμε όταν πήραμε απολυτήριο, κάναμε μαζί κοπάνες, φάγαμε αποβολές, νομίζαμε ότι κυνηγούσαμε το ίδιο όνειρο, εκμυστηρευτήκαμε καταστάσεις, κοιμηθήκαμε μαζί, ξανακοιμηθήκαμε, γελάσαμε, ονειρευτήκαμε, γιορτάσαμε ο ένας τις επιτυχίες του άλλου, παρευρεθήκαμε στην αποφοίτησή τους, τρέξαμε, αγκαλιαστήκαμε και φτάσαμε στο «σήμερα», στο «τώρα». Δε φτάσαμε μόνοι, αλλά μαζί τους. Ποιοι και πόσοι ήταν αυτοί έκαστος γνωρίζει καλύτερα για τον εαυτό του. Φτάσαμε όμως με όμορφες αναμνήσεις κι αυτή η πορεία ήταν τόσο αβέβαιη, άλλα παράλληλα τόσο εράσμια που μάθαμε να ακροβατούμε πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, άλλοτε μόνοι κι άλλοτε με παρέες. Μάθαμε όμως να ισορροπούμε και σ’ αυτό βοήθησαν κι οι φίλοι μας. Μια τόσο μικρή λέξη, μα με ξεχωριστή βαρύτητα και σημασία για τον καθένα μας.
Στους φίλους μας τους πραγματικούς, λοιπόν, στα κολλητάρια, στους ανθρώπους που μας ένιωσαν και συνεχίζουν να φυλάνε ένα κομμάτι του εαυτού μας, σε αυτούς που η ζωή μας βοήθησε να ανταμώσουμε, στους «συν-ακροβάτες» μας με λίγα λόγια, ευχόμαστε να συνεχίσουμε να ισορροπούμε παρέα και να κρατάμε τόσο γερά ο ένας τον άλλο που καμία διάμετρος σκοινιού και καμία επιφάνεια να μην μπορεί να μας «ρίξει». Κι αν πέσει το σκοινί ας μας ρίξει μαζί. Εξάλλου τόσες ζήλιες με τις νέες παρέες του κολλητού δεν μπορούν να πάνε στράφι. Άντεξες να βλέπεις τα κολλητάρια σου να κάνουν νέες παρέες, αλλά με αυτούς απλώς ακροβατούσαν, ενώ μαζί σου ισορρόπησαν. Γιατί στην τελική σ’ αυτό το τσίρκο που λέγεται ζωή, χρειάζονται κι άλλοι ακροβάτες για να κρατήσουν το ενδιαφέρον κι έχουμε την πολυτέλεια να τους διαλέξουμε εμείς. Στο τσίρκο της ζωής, λοιπόν, μόνοι μας δε θα ήμασταν παρά ένα άοσμο, αποτυχημένο νούμερο, χωρίς υπόκλιση, χωρίς χειροκρότημα…
Συντάκτης: Γιώργος Γκαρακλίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
