Η καζούρα σε όσους χάνουν είναι η μισή απόλαυση στο παιχνίδι με την παρέα

Θυμάσαι την τελευταία φορά που παρεξηγήθηκες με τους φίλους σου λόγω ενός παιχνιδιού; Την ώρα που έχανες και το εξέφρασες με πικρία κατηγορώντας τους πως παίζουν άδικα ή που έχαναν εκείνοι κι άρχισες την καζούρα; Ακολούθησαν κατσουφιασμένα μούτρα και έντονη κριτική λες και ήσασταν μάρτυρες σε δικαστήριο. Αν τα θυμάσαι όλα αυτά με κάθε λεπτομέρεια, τότε άξιζε  η νίκη σου ή η νίκη τους, η ξινίλα που βγάλατε, οι καβγάδες και τα μούτρα. Εξάλλου για κάτι τέτοια σκηνικά γουστάρουμε να μαζευόμαστε για παιχνίδι. Στιγμές που πρόκειται να μας μείνουν αξέχαστες κι ας κατέληξαν σε εντάσεις.

Ιστορίες με την παρέα σού έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που αναπολείς το χρόνο που πέρασε, ενώ αλησμόνητη είναι και η καζούρα μεταξύ φίλων και οι στιγμές εκείνες που οι κολλητοί σου έχαναν και τους στεκόταν στο λαιμό η νίκη η δική σου ή της ομάδας σου. Προφανώς εκνευρίζονταν για το ότι τελευταία στιγμή κατάφερνες να τους βγάλεις νοκάουτ ή για το ότι ήξερες όλες τις απαντήσεις λες κι είχες αποστηθίσει τις ερωτήσεις από κάθε παιχνίδι. Βραδιές, Παρασκευές που είχατε αποφασίσει πως δεν επρόκειτο να βρείτε ταίρι, οπότε γιατί να πήγαινε χαμένη η μέρα και να μην ήταν αφιερωμένη στα επιτραπέζια;

Από την αρχή της συνομιλίας για το game night γνώριζες καλά πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καθόλου απίθανο να κέρδιζες εσύ. Είτε από την τύχη του ατζαμή είτε λόγω της ακατάπαυστης ενασχόλησής σου με το «σπορ» -όποιο κι αν ήταν αυτό-, είτε επειδή έχεις μάθει να ρισκάρεις. Μη νομίζεις όμως. Και οι ίδιοι οι φίλοι σου ήξεραν πως η «μάχη» θα κατέληγε ή σε έναν ακόμη θρίαμβό σου ή σε μια αρένα αδυσώπητης καζούρας με δέκτες τους ίδιους και «θύτη» τον εγκέφαλο της νύχτας -εσένα. Ξέρεις γιατί μιλάω. Για το μοναδικό ύφος του χαμένου που προσπαθεί μάταια να συνειδητοποιήσει τι πήγε στραβά, που με το που αντιληφθεί πως για ακόμη μια φορά έχασε αρχίζει να κατεβάζει μια σειρά από βρισιές και κατάρες μασώντας τα λόγια πότε από βιασύνη και πότε από «αγανάκτηση», επαναλαμβάνοντας το ίδιο παράλογο λογίδριο και παρασύροντας και τους υπόλοιπους ηττημένους της παρέας. Αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα είναι η μισή απόλαυση του παιχνιδιού.

Το ‘χεις ζήσει και το ξέρεις. Υπήρξες πολλές φορές ο «κωλόφαρδος» ανάμεσά τους, αλλά γνωρίζεις πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, της αναμέτρησης, του ματς, σημασία έχει να καταλήξεις να βλέπεις τα ίδια μπερδεμένα πρόσωπα που θα σου ρίχνουν κατάρες, ενώ εσύ ο ίδιος θα ρίχνεις αλάτι στην πληγή και θα γελάς τη στιγμή που αναψοκοκκινίζουν. Μετά θα γελάνε και τα φιλαράκια και θα συνεχίζετε όλοι μαζί, ενώ θα γεμίζει η καρδιά σου όμορφα συναισθήματα. Είναι σαν να βλέπεις για πολλοστή φορά την ίδια κωμωδία, αλλά να χτυπιέσαι από τα γέλια σαν να μην την έχεις ξαναδεί. Έτσι είναι κάθε φορά που μαζευόμαστε με φίλους για σπορ ή επιτραπέζια ή video games. Μια γνωστή κωμωδία, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, αλλά πάντοτε με υπέρμετρη δόση γέλιου και πολλή καζούρα.

Αυτό είναι, λοιπόν, μια αναμέτρηση με τους φίλους σου. Μια αρένα καζούρας που πρωταγωνιστής δεν είναι ο νικητής, αλλά οι «χαμένοι» στο παιχνίδι. Αυτοί δίνουν παράσταση κι ο νικητής είναι απλώς παρών, ένας θεατής που «διψάει» για ίντριγκα, που επιμένει να βάζει λάδι στη φωτιά, που τσιγκλάει και που στο τέλος της «παράστασης» σηκώνεται, πλησιάζει και αγκαλιάζει αυτούς με τους οποίους μόλις προ ολίγου αναμετρήθηκε. Τα θυμόμαστε και γελάμε ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι και φέρνουμε τις στιγμές αυτές στο μυαλό μας. Εκεί το γέλιο γίνεται μειδίαμα και οι εικόνες αναμνήσεις μιας όμορφης, ξέγνοιαστης στιγμής που πολλαπλασιάστηκε κι έφτασε να «κοσμεί» την καρδιά μας με τους φίλους μας, τη νίκη, μια συλλογή από ήττες και μια τεράστια δόση καζούρας που μόνο υπέρμετρη αγάπη κρύβει και πειρακτική διάθεση.