Όσο τα χρόνια περνούν, δεν αργεί να έρθει η στιγμή της συνειδητοποίησης σε πολλούς τομείς της ζωής. Έτσι φτάνεις σε μια ηλικία που διαπιστώνεις πως ακόμη δυσκολεύεσαι να διακρίνεις πότε κάποιος σου λέει αλήθεια, ενώ αντιλαμβάνεσαι πως η αλήθεια είναι έννοια περισσότερο υποκειμενική, παρά αντικειμενική. Καταλήγεις στο συμπέρασμα πως μάλλον οι αφηρημένες έννοιες προκύπτουν από την προσωπική άποψη που διαμορφώνει καθένας στο άκουσμα ενός διηγήματος.
Πολλές φορές μεγαλώνοντας προσπαθούσα να συγκρίνω παλιές με νέες καταστάσεις. Έφερνα στο νεανικό μου μυαλό εικόνες από την παιδική μου ηλικία και φιγούρες που αποτελούσαν για μένα πρότυπο να μου εξιστορούν γεγονότα από το παρελθόν, με κάποια δόση μυθοπλασίας και κάποια δόση αλήθειας. Για μένα όμως η αλήθεια στηριζόταν αποκλειστικά στα λόγια των μεγάλων. Πίστευα πως έχουν πάντα δίκιο και δε μου περνούσε από το μυαλό πως κι αυτοί ενδεχομένως μεγάλωσαν με άλλες συγκινητικές ιστορίες που τους διηγούνταν οι δικοί τους «αλάνθαστοι ήρωες».
Όσο ήμασταν μικροί διδασκόμασταν «αλήθειες» που μας γέμιζαν αισιοδοξία και λαχτάρα να «δουλέψουμε» σκληρά για όλα τα παλαβά που ονειρευόμασταν μέσα στην παιδική μας αφέλεια. Μας έλεγαν πως το καλό πάντοτε κερδίζει έναντι οποιασδήποτε άλλης δύναμης. Τέτοιο τέλος είχαν κι οι ταινίες που παρακολουθούσαμε οπότε αυτό συμπεραίναμε ότι θα συμβαίνει και στον κόσμο. Πιστεύαμε πως οι καλοί θα είναι πάντα νικητές, θα είναι αυτοί που θα θριαμβεύουν και θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Μικροί θεωρούσαμε πως έπρεπε να λέμε πάντα την αλήθεια κι ότι όσο σκληρή κι αν ήταν μόνο με αυτή θα πηγαίναμε μπροστά. Στον αγώνα δρόμου της ζωής όμως συνειδητοποιήσαμε πως με την αλήθεια μπορεί και να μη φτάνεις εκεί που θέλεις κι ότι καμιά φορά το ψέμα μπορεί να αποδειχθεί γρηγορότερο μέσο. Οι γονείς μας μάς έλεγαν συνεχώς πως με σκληρή δουλειά και προσπάθεια, η αξία μας θα αναγνωριστεί και θα πετύχουμε όσα ονειρευόμαστε. Στο βάθρο της κοινωνίας όμως είδαμε να θριαμβεύουν άλλοι που είχαν καλύτερη τύχη, διασυνδέσεις, μεγαλύτερες επιρροές, ευνοϊκότερες συνθήκες από την αρχή.
Μεγαλώνοντας παρατηρήσαμε πως είναι πιο εύκολο να προσβάλλουμε από το να καθοδηγήσουμε. Είναι πιο εύκολο να κρίνουμε από μια εμφανή διαφορά στην εμφάνιση από το να γνωρίσουμε και να αποδεχτούμε. Καταλάβαμε πως αλήθειες που επέμεναν οι δικοί μας να ενστερνιστούμε, παύουν να ισχύουν από ένα σημείο και μετά κι αυτό είναι που «πονάει» περισσότερο. Κάποιοι νιώθουμε «αδικημένοι» που δε μας προετοίμασαν εξαρχής γι’ αυτό που λέγεται πραγματικότητα.
Όσα μας δίδαξαν μικροί μάς έκαναν να ονειρευόμαστε μια πραγματικότητα που μοιάζει περισσότερο ουτοπική. Όλες οι αλήθειες που κάποτε διδαχτήκαμε και στις οποίες πιστέψαμε, μπορεί μια μέρα να πάρουν σάρκα και οστά. Στον δικό μας μικρόκοσμο υπάρχουν στοιχεία αυθεντικότητας, πιστεύουμε στη δύναμη, στο καλό, το οποίο κάποια στιγμή θα κερδίσει όλες τις μάχες, στο ότι οι άνθρωποι στο εξής θα στηρίζουμε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Μπορεί όσο είμαστε παιδιά να μας χαϊδεύουν και λίγο τ’ αφτιά, όμως αξίζει, γιατί έτσι μαθαίνουμε να ‘χουμε πίστη, ελπίδα, όνειρα. Για τον αγνό εκείνο έρωτα, τα γέλια και τα κλάματα, την έπαρση και τα λάθη αξίζει να γευόμαστε την πιο καλοστημένη πλάκα του γαλαξία. Κι όταν πια μεγαλώνουμε αποκτούμε κι εμείς τις δικές μας αλήθειες…
Συντάκτης: Γιώργος Γκαρακλίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
