Ίσως και να μην είναι όλα θέμα χρόνου τελικά

Δεν υπάρχει τίποτα πιο παραπλανητικό και παρεξηγημένο από τον ίδιο το χρόνο. Ο χρόνος στη γλώσσα μας δεν είναι εύηχη λέξη, παρ’ όλο που αποτελείται από μονάχα δυο συλλαβές. Όσο απωθητικός κι αν γίνεται σε κάποιες φάσεις της ζωής μας, ξέρει να προχωράει άριστα, να συνεχίζει και παράλληλα ν’αφήνει τα σημάδια του, κάποτε ανεξίτηλα κι άλλοτε καλά κρυμμένα. Όπως πολλά σ’ αυτή τη ζωή, έτσι κι ο ίδιος ο χρόνος ξέρει να ελίσσεται απροκάλυπτα χωρίς πάντα αίσθημα δικαίου, εφόσον σε ορισμένους φέρεται πιο ευνοϊκά και σε άλλους κάποιες φορές δε δίνει εξηγήσεις.

Μπορεί να πασχίζουμε να εξηγήσουμε τις καταστάσεις γύρω μας, αλλά κι αυτά που μπορούμε ήδη να ερμηνεύσουμε είναι αρκετά. Πάντοτε θα υπάρχει κάτι παραπάνω, το άγνωστο, το μέλλον, το αβέβαιο. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει πια να δίνουμε εξηγήσεις σχεδόν σε καθετί, αναμασάμε την καραμέλα πως «όλα έχουν μία εξήγηση»και σχεδόν ποτέ δεν πράττουμε κάτι χωρίς λόγο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν είναι όλα θέμα χρόνου. Οι επιθυμίες μας, οι φιλοδοξίες μας, οι αναζητήσεις καθώς και οι ανάγκες μας κινούνται σχεδόν πάντα γύρω από τον άξονα του χρόνου. Στα 18 θα τελειώσεις το σχολείο, μέχρι τα 22 θα έχεις αποφοιτήσει και θα ψάχνεις για δουλειά, στα 25 θα έχεις εργασιακή εμπειρία, στα 28 θα κάνεις σκέψεις περί γάμου, μέχρι τα 30 θα ΄χει χτυπήσει το βιολογικό σου ρολόι, στα 35 θα ‘χεις αποκτήσει τη ζωή που ονειρευόσουν στα 20 και πάει λέγοντας… Όλα αυτά σε ένα ιδανικό πλάνο ζωής που όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που επιθυμεί καθένας για τη δική του ζωή, ούτε το ατομικό χρονοδιάγραμμα καθενός από μας. Ο χρόνος είναι σαν τον άνεμο. Όλοι έχουμε ακούσει γι’ αυτόν, καθορίζει την καθημερινότητά μας, αφήνει τα σημάδια του, μας παίρνει ασυναίσθητα απ’ το χέρι και μαζί του προχωράμε. Ο χρόνος δρα σαν μανδύας που ξετιλύγεται αργά, αλλά δε φαίνεται ποτέ. Με λίγα λόγια, ίσως και να μην είναι όλα θέμα χρόνου τελικά.

Κάποια στιγμή όλα όσα κάποτε ονειρευόσουν και ήθελες να υλοποιήσεις πρέπει να μπουν σε εφαρμογή και να σταματήσεις να χρονοτριβείς. Αφήνουμε συχνά πράγματα για μετά, αργότερα, ύστερα, λέμε πως θα γίνουν σε λίγο, πως έχουμε χρόνο, μα όμως δεν ξέρουμε αν τον έχουμε. Μόλις εξανεμιστούν τα δευτερόλεπτα, δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Θα αναφερόμαστε πια σε άλλα δευτερόλεπτα κι όσο το κάνουμε αυτό θα περνάνε κι άλλα από μπροστά μας και θα είμαστε ανίκανοι να τα σταματήσουμε. Αυτός ο φαύλος κύκλος, θα διακοπεί μόνο αν δράσουμε, αλλιώς θα περνάει ο χρόνος από μπροστά μας και θα είμαστε άβουλοι θεατές χωρίς όραμα και προσπάθεια για επίτευξη των στόχων μας.

Γράφω και ξέρω πως μαζί με τους χαρακτήρες που αποτυπώνονται στο χαρτί, αναχωρούν ανεπιστρεπτί και τα δευτερόλεπτα που αποφάσισα να αφιερώσω για να εκφραστώ. Την επόμενη φορά που ένα ύπουλο «σε λίγο» θα βρεθεί να στέκεται εμπόδιο στην υλοποίηση των στόχων σου -όποιοι κι αν είναι αυτοί-, να ξέρεις πως κανένας δε σου φταίει. Αν το instagram, η τηλεόραση, το like, γίνει λόγος για καθυστέρηση και χρονοτριβή που δεν αξίζει τον κόπο -σύμφωνα με τη δική σου άποψη-, θα είναι μονάχα γιατί εσύ το θέλησες. Εσύ επέλεξες την άπλα απ’ το να περπατήσεις στα άβολα «μονοπάτια» που μπορεί να σε οδηγήσουν σε αυτό που λαχταράς κι επιθυμείς. Βέβαια μπορεί και να μη σε οδηγήσουν, να πάρεις λανθασμένους δρόμους και να καταλήξεις αλλού. Παρ’ όλ’ αυτά θα έχεις φτάσει κάπου. Δε θα έχεις μείνει στάσιμος. Και σε καμία περίπτωση δε λέω πως το να κάθεται κανείς και να βλέπει τη ζωή να περνάει είναι κακό. Κακό είναι όμως να έχεις την ίδια απαίτηση κι από άλλους, να θες ενδόμυχα να τους «παρασύρεις» μην μπορώντας να δεχτείς πως αυτοί ίσως να γνωρίζουν τα δικά τους ιδανικά και να έχουν επίγνωση του περιορισμένου χρόνου, ώστε να κινηθούν προς τη σωστή κατ’ εκείνους αξιοποίησή του. Οπότε δεν είναι όλα θέμα χρόνου κι ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ. Και αυτό το ηχηρό «ποτέ» θα έχει διαρκώς για παρονομαστή τον ίδιο το χρόνο.