Η ευγνωμοσύνη αποτελεί προσόν, το οποίο κάποιοι έχουν αναπτυγμένο σε μεγαλύτερο βαθμό και κάποιοι σε μικρότερο. Το να την έχουμε ως βάση στη ζωή μας σίγουρα είναι κάτι θετικό, αφού πρόκειται για ένα γνώρισμα που δεν αποζητά τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που λέει και το όνομά του: να είσαι ευχαριστημένος με τη θέση στην οποία βρίσκεσαι, με αυτά που σου προσφέρουν και με αυτά που έχεις. Καμιά φορά όμως η υπερβολική ευγνωμοσύνη μπορεί να λειτουργήσει ως τροχοπέδη για την προσωπική μας εξέλιξη. Δεν το σκεφτόμαστε συχνά αυτό όταν αναφερόμαστε στην ευγνωμοσύνη, όμως ενίοτε μπορεί να μας οδηγήσει σε κάποιας μορφής στασιμότητα, να μας κάνει να ρισκάρουμε λιγότερο και να μην προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε το κάτι παραπάνω.
Το να είναι κανείς ευγνώμων είναι ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο του χαρακτήρα. Αλίμονο σε όσους πατάνε επί πτωμάτων για να πετύχουν προσωπικούς στόχους και για να προχωρήσουν. Παρ’ όλα αυτά πολλές φορές παρασυρόμαστε από τις συγκυρίες και την καθημερινότητα ή τη συνήθεια και νιώθουμε πως μια αρετή ή ένα προσόν από τη στιγμή που αποκτάται μπορεί να πάψει πια να μας απασχολεί. Με άλλα λόγια εφόσον έχουμε κατακτήσει κάτι πάμε για κάτι άλλο που μπορεί να μοιάζει πιο σύνθετο. Το θέμα με την ευγνωμοσύνη είναι πως κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με ταβάνι ως προς το πού μας παίρνει να φτάσουμε και ποιες ενδεχομένως να είναι οι δυνατότητές μας. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ευγνώμονες για να καθησυχάσουν τον εαυτό τους και να επαναπαυτούν σε αυτά που έχουν καταφέρει, ώστε να μη χρειαστεί να συνεχίσουν να προσπαθούν να φτάσουν πιο μακριά.
Το συμπέρασμα είναι ότι πολλές φορές το να αρκείσαι σε κάτι σημαίνει ότι δε φτάνεις στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου, εκεί που θα μπορούσες να είχες φτάσει εάν ήσουν λίγο περισσότερο αγνώμων και λίγο πιο αλαζόνας. Κανείς δεν είπε να αλλάξουμε τις αξίες με τα αντίθετά τους και να είμαστε αλαζόνες απέναντι σε ανθρώπους, σε ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται και σε καταστάσεις, αλλά το να είμαστε υπερβολικά ευγνώμονες ρίχνει σκόνη εφησυχασμού για το ότι κάναμε ό,τι έπρεπε και δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να διεκπεραιώσουμε.
Κανένα επίτευγμα στον κόσμο δεν συνέβη επειδή απλώς παραμείναμε αδρανείς και σταματήσαμε όταν φτάσαμε σε τέλμα. Για τον καθένα όμως το επίτευγμα μπορεί να έχει διαφορετική σημασία. Τα μεγάλα σχέδια στη ζωή και τα κατορθώματα για τα οποία παλεύει κανείς έρχονται κυρίως όταν διψάς και λαχταράς να πας πιο ψηλά και προσπαθείς πάντοτε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που θα είναι ένας συνδυασμός δυνατοτήτων, ικανοτήτων και τύχης. Χρειάζεται καμιά φορά να έχεις λίγο παραπάνω τσαμπουκά, να είσαι κάπως πιο περίεργος, λίγο επαναστάτης και κάμποσο φιλόδοξος για να φτάσεις πέρα από αυτά που πίστεψες και φαντάστηκες. Η ευγνωμοσύνη αν σε συνοδεύει είναι ασφαλώς καλοδεχούμενη αλλά για άλλη μια φορά καταλήγουμε στο γνωστό και χιλιοειπωμένο «Μέτρον άριστον».
Εν ολίγοις μη σταματήσετε να είστε ευγνώμονες για τη ζωή σας και για όσα καταφέρατε με κόπο και προσωπική προσπάθεια. Δε χρειάζεται όμως να βρισκόμαστε είτε στο ένα άκρο είτε στο άλλο. Κρατήστε τις αξίες και τις αρετές που ενδεχομένως έχετε ενστερνιστεί ψηλά και παράλληλα μάθετε πώς λειτουργούν τα πράγματα στη ζούγκλα της ζωής. Δυστυχώς ή ευτυχώς όσα μας έμαθαν όταν ήμασταν μικροί σε σχέση με όσα διδαχθήκαμε αργότερα απέχουν έτη φωτός κι αυτό γίνεται αντιληπτό από τον καθένα μας με διαφορετικούς τρόπους. Να είστε ευγνώμονες αρκεί αυτή η ευγνωμοσύνη να μη σας οδηγήσει σε στασιμότητα.
Συντάκτης: Γιώργος Γκαρακλίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
