Κάνε εσύ μια αλλαγή και θ' ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι

Οι περισσότεροι από εμάς όταν ήμασταν παιδιά βλέπαμε τον μελλοντικό εαυτό μας στην πιο εξιδανικευμένη του μορφή. Μας φανταζόμασταν σούπερ-ήρωες, με υπερφυσικές δυνάμεις, να βοηθάμε, να παλεύουμε ενάντια στο κακό και την αδικία, να μοχθούμε για το κοινό καλό, να αναζητάμε την αλήθεια και να μας θαυμάζουν οι δικοί μας. Μια τέτοια παιδική, αθώα σκέψη την κάναμε λίγο-πολύ όλοι όταν ήμασταν μικροί. Με το παιδικό μας μυαλουδάκι επινοούσαμε ιστορίες μυστηρίου, κινδύνου, πάλης μεταξύ των δυνάμεων του καλού και του κακού και πάντα βρισκόμασταν εμείς στο επίκεντρο όντας πρωταγωνιστές. Λέγαμε με σθένος και πραότητα πως θέλουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο, να βοηθάμε τους λιγότερο τυχερούς από εμάς. Επιθυμούσαμε να μας αποκαλούν υπερήρωες και πλάθαμε σιγά-σιγά στο μυαλό μας έναν κόσμο που αν μη τι άλλο υπήρχε μόνο στα αθώα μυαλά -εάν υπάρχουν κιόλας- και στα παραμύθια.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούσαμε σταδιακά πως η μαγεία με την οποία μας περιέλουζαν οι παιδικές μας επιρροές δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια εύθραυστη, νηπιακή φούσκα. Θέλουμε ν’ αλλάξει ο κόσμος μας και να γίνει διαφορετικός απ’ ότι είναι σήμερα; Αν ρωτήσετε ανθρώπους γύρω σας, οι περισσότεροι θα αποκριθούν θετικά. Θα πουν πως θέλουν να ζήσουν σ’ έναν κόσμο καλύτερο, πιο καθαρό, όμορφο, δίκαιο, καλοσυνάτο, ασφαλή, ειλικρινή. Ουτοπία για κάποιους και πηγή έμπνευσης για άλλους τρελούς σαν κι εμένα. Ρωτήστε τους ανθρώπους σας τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι ίδιοι για ν’ αρχίσει να κυλάει το ντόμινο του καλύτερου κόσμου του μέλλοντος. Εκεί θα δείτε στους περισσότερους να γυρνάει δεξιόστροφα η κόρη του ματιού, σαν να σκέφτονται και να προσπαθούν να καταλάβουν από πού κι ως πού ήρθε ουρανοκατέβατη μια τέτοια ερώτηση και γιατί να κάνουν εκείνοι κάτι κι όχι οι άλλοι πρώτα.

Όλοι θέλουμε να αλλάξουν κάποια πράγματα γύρω μας, αλλά οι περισσότεροι δε θα κάνουν τον κόπο να σκεφτούν πως για να γίνει αυτό εφικτό πρέπει ν’ αρχίσουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Διστάζουμε να είμαστε οι πρώτοι που θα κάνουν το βήμα για να βελτιωθεί ο κόσμος μας. Η σκέψη και νοοτροπία που μας έχουν εμφυσήσει και που συνεχίζουμε ακατάπαυστα να διαιωνίζουμε, δηλαδή ότι πάντα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς, μας κάνει να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας και να περιμένουμε τις αλλαγές ουρανοκατέβατες. Η κυβέρνηση φταίει για τις οικονομικές δυσχέρειες, η γειτόνισσα που ποτίζει τις γλάστρες, ο διπλανός που αναπνέει, οι γονείς που δε γνωρίζουν πώς να αναθρέψουν ένα παιδί, ο κόσμος φταίει, αλλά ποτέ εμείς. Κι αν πορευτούμε με αυτή τη λογική και τα επόμενα χρόνια, τότε ας μη μακρηγορούμε για το αν μπορεί ο κόσμος μας να αλλάξει και να βελτιωθεί. Ότι θ’ αλλάξει είναι αναπόφευκτο. Αλλά ότι θα βελτιωθεί εξαρτάται από οτιδήποτε συμβαίνει τώρα, από εμάς.

Ας μάθουμε επιτέλους να εκτιμάμε. Από τη στιγμή που ξυπνάμε παρέα μ’ ένα στρώμα κι έχουμε τον σύντροφό μας δίπλα, τους γονείς μας λίγο παρακάτω σε μια άλλη περιοχή, μερικούς φίλους να κανονίζουμε να βρεθούμε για ποτά με πατατάκια, παρέα με μια κιθάρα στην παραλία, απ’ τη στιγμή που έχουμε ένα τετράποδο ή δίπτερο ή οτιδήποτε άλλο να μας περιμένει μετά από μια κουραστική μέρα ζητώντας σημασία, ένα πιάτο φαΐ, ένα χόμπι, μια δουλειά κι ένα σπίτι να στεγάσουμε αυτούς που αγαπάμε και τα όνειρά μας, θα πρέπει να θεωρούμαστε τυχεροί. Διαθέτουμε τόσα πράγματα: πρόσβαση σε εκπαίδευση, σε γνώση, σύνδεση στο διαδίκτυο και χίλια δυο καλά, αλλά συχνά δεν τα εκτιμάμε. Ας μάθουμε να ακούμε για να καταλάβουμε κι όχι απαραίτητα για να απαντήσουμε και να το «παίξουμε» ετοιμόλογοι. Ας μάθουμε να βλέπουμε το συνολικό καλό κι όχι να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Είναι οξύμωρο να μιλάμε για βελτίωση του κόσμου και να έχουμε στο κέντρο μόνο τον εαυτό μας, όπως επίσης και να τα περιμένουμε όλα απ’ τους άλλους χωρίς εμείς να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι.

Όλοι θέλουμε ν’ αλλάξει ο κόσμος μας. Ας θέσουμε ως ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο μας τον εαυτό, έτσι δοκιμαστικά, να δούμε πώς θα αλληλεπιδράσουμε εμείς στην κοινωνία όταν κατανοήσουμε μια άσχημη συμπεριφορά, όταν ακούσουμε για να καταλάβουμε, όταν συνειδητοποιήσουμε πως όλοι έχουμε ακριβώς τις ίδιες ανάγκες, αλλά μάθαμε να τις εκφράζουμε διαφορετικά. Ας κάνουμε, λοιπόν, εμείς το πρώτο βήμα για έναν κόσμο ομορφότερο, ας βάλουμε το δικό μας λιθαράκι πρώτοι σ’ αυτή την προσπάθεια, και μετά μπορεί ν’ ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι.