Διαβάζοντας τις γραμμές αυτές θέλω να σκέφτεσαι έναν κόσμο με κεντρικό άξονα τα βιώματα και τις εμπειρίες σου, καθώς και την πορεία σου στο μονοπάτι της ζωής. Κάπου στην άκρη μπορείς να φανταστείς ακόμα και τη φιγούρα του εαυτού σου, να παρακολουθεί σαν θεατής που διάλεξε να δει ένα ντοκιμαντέρ, μια αυτοβιογραφία. Εκεί θα αντιληφθείς -τουλάχιστον λογοτεχνικά- πόσο ασήμαντες παρουσίες είμαστε στο μονοπάτι που προανέφερα. Συνειδητοποιείς πόσο εύκολα γίνονται όλα και πως η ζωή είναι γεμάτη χρώματα, θρήνους και κωμωδία, αγάπη, σεξ, μίσος και κοροϊδία.
Όλοι μας έχουμε νιώσει «λίγοι», ανίκανοι να πάμε παραπέρα καμιά φορά και ίσως ανεπαρκείς για να εκτελέσουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να φανεί «μεγάλο», οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατόρθωμα. Κάποιοι έχουμε αυτό το ενοχλητικό αίσθημα της ανεπάρκειας αδιαλείπτως και όσο και να μαχόμαστε και να το πολεμάμε, αυτό παραμένει «ασυγκίνητο» εκεί, να μας υπενθυμίζει συνεχώς την παρουσία του, να μας προκαλεί φόβο για κάθε επόμενη κίνηση, για κάθε εγχείρημα στο οποίο θέλουμε να προβούμε και να μας αποθαρρύνει.
Πάρε το χρόνο σου και κάνε μια μίνι αναδρομή στο παρελθόν σου, φτάνοντας στις πρώτες εικόνες, στις πρώτες στιγμές που θυμάσαι τον εαυτό σου. Σκέψου μια εκδοχή σου που πια δεν υπάρχει, ανέμελες παιδικές στιγμές και συνέχισε από εκεί μέχρι σήμερα. Ίσως να βρίσκεσαι χαμένος ανάμεσα στα όνειρα και τις προσδοκίες των δικών σου ανθρώπων και στα σχέδια που «αναπηδούν» στα δικά σου όνειρα. Σήμερα μπορεί να μην ξέρεις αν πρέπει ν’αφήσεις τη δουλειά που σε πνίγει, αλλά προσφέρει τουλάχιστον καλά χρήματα ή να παραιτηθείς χωρίς δεύτερη σκέψη. Σήμερα πιθανόν να ψάχνεις εμπειρία στον τομέα με τον οποίο ασχολείσαι, αλλά ο τόπος που βρίσκεσαι να μην μπορεί να σου προσφέρει αυτά που ζητάς και να σε αναγκάζει να του κουνήσεις το μαντήλι, ψάχνοντας τις ίδιες ευκαιρίες κάπου αλλού, ίσως κάπου στα ξένα.
Για όλες τις φορές που αισθάνθηκες «λίγος», δες λίγο πόσο δρόμο έχει διανύσει. Ποιος είσαι σήμερα κι αν παρατηρούσες τον εαυτό σου από μακριά, σαν ένας «περίεργος» θεατής, πώς θα σε χαρακτήριζες; Βοήθησες ανθρώπους στο διάβα σου; Βελτίωσες τις ικανότητές σου; Απέδειξες σε ανθρώπους γύρω σου ότι μπορείς να εκπληρώσεις τους στόχους σου; Έκανες κάτι για το οποίο νιώθεις περήφανος; Κατόρθωσες να πετύχεις έστω κι ένα στόχο σου, κάτι για το οποίο πάντοτε θα «καυχιέσαι»; Δεν ξέρω σε πόσες ερωτήσεις μπορείς να δώσεις ολοκληρωμένη απάντηση, γνωρίζω όμως πως καθετί από αυτά που προανέφερα ήταν μία ευκαιρία που είτε άρπαξες στην πορεία σου, είτε άφησες να εξανεμιστεί.
Δες μέχρι που έφτασες σήμερα. Αγκάλιασε αυτό που «δημιούργησες» μόνος σου. Μάθε να συμβιώνεις μαζί του και εξέλιξέ το. Απόλαυσέ καθέναν από τους καρπούς των κόπων σου και μην αφήσεις εξωγενείς «φωνές» και «παράπονα» να σε ταλαιπωρούν. Γίνε το αφεντικό του ίδιου σου του εαυτού και μάθε να ψάχνεις πάντοτε διέξοδο για να γίνεις ένα ακριβοδίκαιο άτομο, μια ανέμελη φιγούρα, ένας -όσο το δυνατόν πιο ανιδιοτελής- άνθρωπος που ξέρει τι ζητά και που κάθε μέρα που του χαρίζεται είναι μια ευκαιρία για να δημιουργήσει κάτι καλό και για να γίνει αιτία να χαμογελάσουν διάπλατα γνωστοί και άγνωστοι γύρω του.
Σκέφτομαι ορισμένες φορές πόσο τυχερός υπήρξα που πέρασα αναποδιές κι «άβολες» στιγμές, τις κακοτυχίες που μου έστειλε η ζωή και πόση περηφάνια νιώθω που έζησα όσα έζησα μέχρι στιγμής ξέροντας ή όχι το αποτέλεσμα. Παράλληλα θυμάμαι πόσο ανεπαρκής και «λίγος» είχα νιώσει ανά τακτά διαστήματα στο παρελθόν και πολλές φορές ακόμη και στο παρόν, μη γνωρίζοντας το λόγο. Δεν κατανοούσα τους λόγους που με έκαναν να αισθάνομαι τόσο «ασήμαντος» μπροστά στα μεγαλεία που ζούσαν άλλοι. Μέχρι που κατέληξα στο συμπέρασμα πως εξαρχής το λάθος μου βρισκόταν στο ότι προσπαθούσα να «συναρμολογήσω» τις σκέψεις μου για να καταλάβω, γιατί αισθανόμουν ανεπαρκής. Με άλλα λόγια έκανα προσπάθειες να καταλάβω για ποιο λόγο ένιωθα ανεπαρκής στη ζωή μου μη έχοντας επαρκείς εξηγήσεις. Πολεμούσα κάτι το φυσιολογικό. Δεν μπορείς να αισθάνεσαι συνεχώς ευφορία. Είναι μαθηματικά αδύνατον να βρίσκεσαι πάντοτε στην κορυφή κάθε κλίμακας, κάθε επαγγελματικού και κοινωνικού «σκαλοπατιού».
Θα ξανααισθανθείς «μικρός». Θα ξανανιώσεις δυσφορία, θα ξαναπεράσεις δυσκολίες, θα «χαθείς» ξανά και θα βρεθείς μόνος σου, μετέωρος, να προσπαθείς να καταλάβεις τι σου γίνεται και γιατί αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι. Θα σκεφτείς πως τίποτα δεν έχει σημασία τελικά, πως όλα είναι εντελώς εφήμερα, πως ό,τι και να κάνεις σήμερα μόνο ανθρώπους μπορείς να επηρεάσεις κι όχι καταστάσεις. Δε θα σου πω να μη νιώθεις ανεπαρκής, γιατί θα είναι σαν να σε συμβουλεύω να μην ξαναφάς σοκολάτα. Αργά η γρήγορα θα το ξανακάνεις. Αυτό που θα σου πω, είναι να σταματήσεις να «βυθίζεσαι» σε μια κουταλιά νερό, επειδή έτυχε να ζεις σε εποχή που το άγχος και η συνεχής αίσθηση ανεπάρκειας γίνονται τρόπος ζωής πίσω από τις πόρτες του σπιτιού μας.
Ζήσε κάθε συναίσθημα και όσο για την εσωτερική γαλήνη, αυτή θα έρθει με τα χρόνια. Μόνο όσο προχωράς, βεβαιώσου πως δεν τρυπάς τη «φούσκα» με τα όνειρα των άλλων γύρω σου. Αργά η γρήγορα θα «σκάσει» κι η δική σου και θα ήταν κρίμα κι άδικο να γίνει εκ προ μελέτης, από άλλους. Νιώσε «λίγος», είναι ανθρώπινο, αλλά παράλληλα σκέψου μέχρι που έχεις φτάσει. Ή, μάλλον, κοίταξε πίσω σου και συνειδητοποίησε προς τα πού την οδήγησες εσύ. Νιώσε την, απόλαυσέ την, πόνεσε και ξανά από την αρχή. Είναι παρήγορο που ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει αιωνίως. Κι όταν περάσει ο καιρός και τη νιώσεις στο πετσί σου θα παρατηρήσεις μια περίεργη, γνώριμη φιγούρα. Θα καταλάβεις…
Συντάκτης: Γιώργος Γκαρακλίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
