Κι αν είμαστε ραγισμένοι, κάποια κομμάτια μπορούν να κολλήσουν

To 1992 o Καναδός συγγραφέας και μουσικός Λέοναρντ Κοέν είχε αναφέρει στο άλμπουμ του το αλησμόνητο “There is a crack, a crack in everything. That’s how the light gets in”. Με αυτή την πρόταση θα μπορούσε ένας απλός άνθρωπος να δώσει ένα δείγμα ζωής και να περιγράψει με ακρίβεια τι εστί ζωή. Όσοι διαβάζουν αυτή τη στιγμή είναι σε θέση να καταλάβουν πλήρως το νόημα μιας καθημερινής έκφρασης που περικλύει το δρομολόγιο της ζωής από την αρχή μέχρι το ανένταχτο τέλος της. Ένα σπάσιμο αρκεί να αποδώσει πλήρως τον θόρυβο που κάνουμε από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο.

Ερχόμαστε κλαίγοντας και βρίσκουμε ισορροπία στο γέλιο, θρηνούμε και ξαναβρίσκουμε το χαμόγελό μας. Κάποιοι το κάνουν αργότερα και κάποιοι σε συναπτά χρονικά διαστήματα. Πενθούμε το ύπουλο παρελθόν που μας «γκρέμισε» μέχρι που βρίσκουμε μία ανάσα στο βλέμμα του παρόντος και μαθαίνουμε να ονειρευόμαστε και πάλι το μέλλον. Αυτή τη φορά είμαστε πιο προσεκτικοί, αλλά παράλληλα και πιο απρόσεκτοι, ελπίζοντας πως το μέλλον δε θα μας «κρακάρει» στο ίδιο σημείο, κι αν το κάνει δε θα μας πονέσει ούτε θα μας γονατίσει, γιατί τα κομμάτια μας θα έχουν κολλήσει μεταξύ τους. Ίσως να μην έχουν μαζευτεί όλα. Αδύνατο να τα βρούμε στην ίδια κατάσταση με πριν. Παρ’ όλ’ αυτά θα έχουν καταφέρει να κολλήσουν περίτεχνα.

Όλοι, λίγο-πολύ είμαστε ραγισμένοι. Υπάρχουν όμως ακόμα κομμάτια που κολλάνε μεταξύ τους. Η θύελλα της ζωής άλλους τους ρημάζει λίγο πιο εύκολα κι άλλους τους  γονατίζει λίγο πιο δύσκολα, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Το παρήγορο είναι ότι δε γονατίζουμε όλοι ταυτόχρονα κι ούτε ρημάζουμε με την ίδια ευκολία. Κάποιους θα τους δεις να πνίγονται σε μια φρεσκοβρεγμένη λακκούβα, ενώ άλλους να κολυμπούν με λύσσα σε ωκεανούς. Ορισμένους από εμάς θα μας ξεβράσει το κύμα. Άλλοι θα χαθούμε στις σταγόνες του οξυγόνου και ορισμένοι θα επιπλέουμε περιμένοντας να πιάσουμε στεριά. Και πίστεψέ με, το να περιμένεις κάτι που αργεί να έρθει, πονάει και σε ραγίζει πολύ περισσότερο απ’ το να του κόβεις την κατεύθυνση σιγά, ομαλά, πολιτισμένα, όχι βάναυσα. Βάναυση μπορεί να υπήρξε η δική σου πρόσφατη εξέλιξη. Δε θες την ίδια μέθοδο ωρίμανσης και για τους άλλους. Όχι;

Μετά την μεγάλη «μπόρα» κι αφού ραγίσεις πλήρως, σου υπόσχομαι πως τα κομμάτια σου δεν θα μπορούν πια να σε τρυπήσουν. Μετά το κραχ σχεδόν τίποτα δε θα είναι το ίδιο με πριν, όπως μας έχει δείξει περίτρανα άλλωστε κάθε ράγισμά μας.  Μπορεί να βρεις μερικά κομμάτια και να κάνεις θρύψαλλα άλλα, ποτέ όμως δεν πρόκειται να ραγίσουν περισσότερο απ’ όσο τα άφησες ήδη. Υπάρχουν όμως όντως όμως κομμάτια που μπορούν να κολλήσουν μεταξύ τους.

Ήθελε κουράγιο να μπορέσεις να σταθείς ξανά στα πόδια σου όταν έζησες απώλειες, θρήνο, χωρισμούς, προδοσίες, αποχωρισμούς. Ξέρω πως τώρα μπορεί να στριφογυρίζει το μυαλό σου και να θυμάσαι τις πιο έντονες στιγμές στις οποίες λύγισες. Σου βγάζω το καπέλο λοιπόν. Συγχαίρω τον άγνωστο πόνο σου και τις ανεξίτηλες χαρακιές που σου άφησε και κουβαλάς, που βγήκες ένας μικρός νικητής στις τιτανομαχίες σου, στις πληγές που σου θυμίζουν ακόμα τον μικρό ήρωα που δοξάστηκε μέσα σου. Μάλλον δε θα μάθει κανείς ποτέ το μέγεθός τους. Ίσως φανούν στην πορεία αν κι εφόσον το επιτρέψεις εσύ και νικήσεις παράλληλα εκείνη την έμφυτη σχέση που έχουμε όλοι με τον πόνο.

Όποιο σενάριο και αν προσεγγίζει τη δική σου πραγματικότητα, να θυμάσαι πως στο πλήθος που βλέπεις γύρω σου, λίγο πολύ είμαστε όλοι ραγισμένοι. Σεβάσου τις «ρωγμές» που ξέρουν και κρύβονται ύπουλα απ’ τον όχλο, βάλε το χέρι στην καρδιά και νιώσε τους δικούς σου παλμούς να χτυπάνε αδιάκοπα όταν κολλάνε τα κομμάτια σου. Τους ίδιους παλμούς θα τους ακούσεις παντού γύρω σου. Συνειδητοποιείς, λοιπόν, πως έχουμε περισσότερα να μοιραστούμε, παρά να χωρίσουμε. Τα κομμάτια που σου απέμειναν μπορεί για άλλους να είναι αυτά που τους λείπουν, γιατί ακόμα υπάρχουν κομμάτια που κολλάνε μεταξύ τους. Και το «μεταξύ τους» είναι πάντα σχετικό…