Μια διαστροφή του μυαλού ο έρωτας

Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν και αναλύοντας τις πιο βασικές εμπειρίες που είχαμε από παιδιά, ψάξτε να βρείτε την πρώτη φορά που σας κίνησε το ενδιαφέρον ένας άνθρωπος πέραν της οικογένειάς σας. Θυμάστε εκείνον τον παιδικό έρωτα; Ακούγεται αστείο αλλά κάπου στο χάος του μυαλού θα υπάρχει κι αυτό. Αργότερα στο γυμνάσιο; Όταν οι εφηβικές ορμόνες έκαναν το ντεμπούτο τους κι αρχίσατε να αναρωτιέστε για τα πάντα γύρω σας; Αναρωτηθήκατε μαζί και για εκείνο το άτομο που σας κέντρισε την προσοχή λίγο περισσότερο από το κανονικό; Ίσως σας πουν «έλα μωρέ, εφηβικό ήτανε, ακόμα δεν είχες βγει απ’τ’αυγό». Κι όμως για μερικούς αυτή η ανώριμη εφηβική σπίθα ήταν το προσάναμμα για μια ολόκληρη ζωή, για άλλους ίσως έφτασε μέχρι ένα σημείο και για κάποιους άλλους ήταν όντως ένα αθώο σκίρτημα που απλά ήρθε και πέρασε. Στα Ελληνικά τον λέμε «έρωτα» και για την αγάπη χρησιμοποιούμε άλλη λέξη. Δύο διαφορετικά πιόνια στο σκάκι της ζωής. Στα Αγγλικά όμως τον λένε «love», ακριβώς την ίδια λέξη δηλαδή που χρησιμοποιούν για την αγάπη. Είδες πόσο εύκολα διαστρεβλώνει την ύπαρξή του πίσω από τις λέξεις; Αυτό από μόνο του είναι λιγάκι διαστροφικό.

Ο Έρωτας αποτελεί κάτι τόσο μοναδικό κάθε φορά, που καταλήγει απερίγραπτος. Για τον καθένα συμβολίζει διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής, άλλες εμπειρίες, πρωτόγνωρα συναισθήματα που οι λέξεις δε φτάνουν για να πλησιάσουν στη φαιά ουσία του. Φοβάμαι καμιά φορά να αναφερθώ σε αυτό το θέμα γιατί για σένα που διαβάζεις αυτήν τη στιγμή, ο έρωτας μπορεί και να νιώθεις πως σου έκανε κακό, ή ίσως τον άφησες να σε κυριεύσει, τον κακόμαθες ή τον εξιδανίκευσες. Δε θέλω να σε πληγώσω, ούτε θέλω να σε κάνω να σκέφτεσαι αυτά που πέρασες δίπλα του, παρ’ όλ’ αυτά θυμήσου πως όταν η ευκαιρία του έρωτα πέρασε από δίπλα σου, εσύ ήσουν αυτός που την άρπαξε, με καθαρά δική σου πρωτοβουλία. Συνέβαλες σ’αυτό που έζησες και στην πλημμύρα συναισθημάτων που αυτός κατάφερε να προκαλέσει στο μυαλό σου.

Μην ξεχνάς πως ο έρωτας από μόνος του, δεν είναι παρά μια διαστροφή του μυαλού. Όσο ρομαντική υφή κι αν έχει το άκουσμά του, όσες πεταλούδες και να λέμε πως φέρνει στο στομάχι με την έλευσή του κι όσο παραισθησιογόνα κι αν καταλήγει η οσμή του, δεν παύει να παίζει με μυαλά και να αφήνει την καρδιά απ’ έξω και ας δηλώνει μετά με θράσος πως βάζει εκείνη μπροστά. Στήνει μια παράσταση και βάζει στην αφίσα για πρωταγωνιστές τα όμορφα ντυμένα συναισθήματα, παραλείπει όμως να πει ότι ο σκηνοθέτης είναι οι χημικές ενώσεις του μυαλού. Ότι αυτές κινούν τα νήματα.

Επιμένω πως ο έρωτας αποτελεί πράγματι ένα είδος διαστροφής. Σε τυφλώνει, διαστρεβλώνει τις σκέψεις σου και σε κάνει να χάνεις βασικές αισθήσεις όπως αυτή του χρόνου και των προτεραιοτήτων που άλλοτε είχες θέσει. Κάνει την καθημερινότητα με όλα όσα κρύβει, να μοιάζει με μια φούσκα που σκάει στην τροχιά του. Ύπουλος είναι, υπόσχεται αιωνιότητα ενώ από μέσα του μετράει αντίστροφα μέχρι να αποχωρήσει. Και εσύ όλα εκείνα τα «για πάντα» τα πίστεψες, αλλά ξέρεις κάτι; Ο έρωτας βαριέται εύκολα και κουράζεται ακόμη ευκολότερα. Δεν έρχεται για να μείνει αλλά για να κάνει την ύπαρξή του αισθητή, έρχεται επιλεκτικά, διακριτικά και το ίδιο ισχύει και για όταν φεύγει. Αποχωρεί αφήνοντας πίσω του αυτό που του έδωσαν κατά τη διάρκεια της παραμονής του. Αν αφήσει πίσω του πραγματική αγάπη τότε πάει να πει πως αυτό του δόθηκε, πως δουλεύτηκε σωστά. Αν πάλι αφήσει πίσω του μια γλυκόπικρη αίσθηση πάει να πει πως το δούλεψαν ίσως ξανά και ξανά, αλλά δεν κατάφεραν να τον κάνουν να πετύχει.  Κανείς ωστόσο δε γνωρίζει σίγουρα. Και αυτό γιατί όταν δεν πετυχαίνει, τότε παίρνει ό,τι του δίνουνε και απλά φεύγει.

Ο έρωτας δεν έχει ανάγκη κανέναν. Οι θνητοί τον έχουμε ανάγκη, εμείς τον αποζητάμε, εμείς του εναποθέτουμε ελπίδες, κρατώντας στο νου μας την παιδική αθωότητα με την οποία μας παρουσιάζεται στα παραμύθια. Εκείνος δεν παύει όμως να είναι αυταρχικός, πλεονέκτης, διαστροφικός και ταυτόχρονα, με έναν αρκετά ειρωνικό τρόπο, πολύ δίκαιος. Οπότε κράτα αυτό. Θα δώσει ό,τι πάρει. Γιατί, να σου πω και κάτι; Αν ο έρωτας είναι φωτιά όπως τόσο συχνά λέμε, τότε σβήνοντας αφήνει στάχτη που είτε θα μείνει θεμέλιο για την αγάπη ή θα την πάρει ο άνεμος. Μην τολμήσεις λοιπόν να μπερδέψεις τον φυγόπονο έρωτα με τη φιλόπονη αγάπη.

Γι’αυτό και ορισμός δεν υπάρχει για τον έρωτα. Παραμένει στα άδυτα της ανθρώπινης γνώσης γιατί ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει, τον έχουμε νιώσει, ξέρουμε κιόλας ότι είναι ίσως ό,τι πιο άγνωστο μετά το τέλος των πάντων. Και ίσως να είναι και μια προέκταση αυτού. Μια έκσταση, μια ζωντανή, συνειδητή απεικόνιση της ανυπαρξίας, του παγώματος του χρόνου, της μίξης της χαράς και της μελαγχολίας, μια τεράστια διαστροφή του νου. Μια παγίδα. Κάτι ανώτερο από εμάς που ποτέ δε θα δαμάσουμε. Μια εγκεφαλική ταυρομαχία που δεν ξέρεις ποτέ πώς θα εξελιχθεί, ούτε ποιος θα καταλήξει να ‘ναι το θύμα. Αν τον έχεις αισθανθεί ποτέ, θα με καταλάβεις. Αν πάλι όχι, βολέψου και περίμενε. Μην τον ψάχνεις, δε θα τον βρεις εσύ. Εκείνος θα έρθει στο δρόμο σου και θα αρχίσει να χτυπάει παλαμάκια για να χορέψει η καρδιά σου στους δικούς του ρυθμούς.

Πρόσεξε όμως. Ίσως είναι παγίδα…