Όταν ήμουν μικρός μου λέγανε πως παραείμαι ώριμος για την ηλικία μου. Μεγάλωσα με στοιχεία από διαφορετικές νοοτροπίες και έλαβα πολυδιάστατη διαπαιδαγώγηση. Μεγάλωσα σε δίγλωσσο περιβάλλον, κάτι το οποίο πιθανότατα να σηματοδότησε τόσο την «αγάπη» μου για τις ξένες γλώσσες και τους διάφορους πολιτισμούς όσο και την περιέργειά μου για εξερεύνηση. Ίσως αυτό και να πυροδότησε τις «τάσεις φυγής» μου.
Ήθελα να μαθαίνω τα πάντα σχετικά με άλλους λαούς. Πώς ζούσαν, τι έτρωγαν, ποια γλώσσα χρησιμοποιούσαν για να συνεννοηθούν, τις συνήθειές τους, από πού προήλθε η ονομασία της χώρας τους, καθώς και ποια είναι η ιστορία τους, από πού ξεκίνησαν, τι έκαναν στην πορεία και πού κατέληξαν. Ίσως να μη με καταλάβουν πολλοί, αλλά πραγματικά όλα αυτά τα παιδικά ερωτήματα υπάρχουν ακόμα στο μυαλό μου κυρίως κατά την προετοιμασία ενός ταξιδιού, αφού πάντα σχεδιάζω πάνω σε μία λευκή κόλλα χαρτί, τι πρέπει να επισκεφθώ, τις βασικές λέξεις, φράσεις κι εκφράσεις που πρέπει να γνωρίζω σε περίπτωση που δεν ξέρω την ομιλούμενη γλώσσα, καθώς και ορισμένες συνήθειες και έθιμα που μπορεί να έχει η εκάστοτε χώρα.
Σιγά σιγά, λοιπόν, μεγαλώνοντας εφάρμοσα μόνος μου μια τακτική, η οποία σε πολλούς μπορεί να φανεί υπέροχη, σε άλλους παράλογη και σε ορισμένους ξεκάθαρη υπερβολή. Άρχισα να μαθαίνω γλώσσες με όποια μέσα διέθετα, από βιβλία που περιέγραφαν μεθόδους αυτοδιδασκαλίας μέχρι CDs, ταινίες και σειρές που έβρισκα στο διαδίκτυο, λογοτεχνικά βιβλία γραμμένα στη γλώσσα της επιλογής μου και τραγούδια. Το πιο σημαντικό όμως. Έπρεπε να βρω άτομα με τα οποία μπορούσα να μιλήσω τη γλώσσα. Έπρεπε να κάνω κάτι που ήταν πολύ της μόδας την προηγούμενη δεκαετία. Να βρω pen-friends. Άτομα της ηλικίας μου, δηλαδή, που αλληλογραφούσαμε και εξασκούμασταν στη γλώσσα. Ήταν μοναδική εμπειρία, χαιρόμουν με την όλη διαδικασία και με τον καιρό έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, μια συνήθεια που ήξερα πως μόνο σε καλό μπορούσε να μου βγει.
Μαζί με την αγάπη για τις γλώσσες ήρθε και αυτή για τα ταξίδια. Δε μου ήταν ποτέ άγνωστη λέξη. Από μικρό με θυμάμαι να μετακινούμαστε με τους γονείς και το αρκουδάκι μου. Αλλού γεννήθηκα, αλλού μεγάλωσα, αλλού έζησα κι αλλού σπούδασα. Και μαζί με αυτά τα βιώματα πήρα μαζί και την αφοσίωση που πάντοτε είχα για τις γλώσσες. Ο τρόπος σκέψης μου κάθε φορά που προσπαθούσα να αναλύσω μια γλώσσα ήταν διαφορετικός. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως κάθε γλώσσα αντικατοπτρίζει τον τρόπο σκέψης ενός ολόκληρου λαού που υπάρχει από μία ορισμένη περίοδο στην ανθρώπινη ιστορία κι αυτό είναι κι ένα από τα πιο «γοητευτικά» σημεία της εξερεύνησής της. Μπαίνεις στο «μυαλό» και στον τρόπο σκέψης ενός λαού. Στα Αγγλικά και στα Γαλλικά χρησιμοποιείς πάντοτε μια προσωπική αντωνυμία για να εκφραστείς, κάτι που θεωρείται αδιανόητο στα Ελληνικά, στα Ισπανικά και εν μέρει στα Ιταλικά, αφού θεωρείται πλεονασμός να λες συνέχεια «εγώ», «εγώ» κι «εγώ».
Είναι εξίσου αξιοπερίεργο να σκέφτεσαι πως στα Ελληνικά υπάρχουν τόσες λέξεις που περιγράφουν την αγάπη, όπως η φιλία, το φιλότιμο, ο έρωτας, ενώ σε άλλες γλώσσες οι έννοιες αυτές συνοψίζονται σε μία, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί γέλιο το γεγονός πως στα γερμανικά υπάρχει ρήμα που αποδίδει την έννοια του να προσπαθήσεις να φτιάξεις κάτι χαλασμένο και να καταλήξεις να το κάνεις χειρότερο από πριν.
Οι γλώσσες, λοιπόν, υπήρξαν η αφορμή για να βάλω σε εφαρμογή την έννοια της εξερεύνησης και να προχωρήσω σε ταξίδια, μόνος μου αυτή τη φορά, όπου μπορούσα. Τα ταξίδια δεν είναι ένα μέσο να ικανοποιήσει κανείς την περιέργειά του, ούτε αποτελούν, σύμφωνα με τα δεδομένα της νέας εποχής, μέσο για να επιδεικνύεται. Είναι μια «διέξοδος», ένα «παράθυρο» σ’ έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που αντικρίζει στην καθημερινότητά του ο καθένας. Αυτό το «παράθυρο», τα ταξίδια, έγιναν για μένα τρόπος ζωής, «φυγή» από την πραγματικότητα, μια πιο ρυθμική, κοφτή ανάσα ανάμεσα σε όλες τις ακατάπαυστες που με κρατάνε όρθιο.
Δεν περιγράφεται εύκολα η είσοδος σ’ ένα αεροδρόμιο και η παραμονή στην ουρά για το τσεκ-ιν. Βλέπεις πρόσωπα ταλαιπωρημένα πριν καλά-καλά ξεκινήσουν το ταξίδι, πρόσωπα άλλοτε σκυθρωπά και κάποιες φορές θυμωμένα. Κάποιοι είναι λυπημένοι και οι διπλανοί προσπαθούν να κρατήσουν τα δάκρυά τους κι άλλοι που φτάνουν στο τμήμα αφίξεων δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους. Ο έλεγχος είναι μια άλλη ιστορία. Είναι ας το πούμε οι διαφημίσεις που παίζονται στο διάλειμμα. Ομολογώ πως ακόμα με πιάνει ένα μικρό άγχος όταν πάω προς τον έλεγχο. Άφησα κάποιο μπουκάλι άνω των εκατό ml; Το άρωμά μου είναι μισό, αλλά το μπουκάλι άνω των 100. Ν’ ανησυχήσω; Έχω τίποτα αιχμηρό στη μικρή την τσάντα; Περνάω από το σωματικό έλεγχο και πάντα κάτι γίνεται. Λες και κατάπια δραχμή από τις σκληρές τις παλιές. Άφησα μπουκάλι των 100 ml, το άρωμά μου είναι σχεδόν μισό και, ναι, έχω και αιχμηρό αντικείμενο, το νυχοκόπτη μου. Τελικά ποτέ δε μου αφαιρούν τίποτα. Είμαι, ας το πούμε, το χαϊδεμένο παιδί των αεροδρομίων. Νιώθω λες και χαίρονται που με βλέπουν και όταν η διαδικασία ελέγχου τελειώνει, αισθάνομαι πια νικητής. Ένας μικρός Ροβινσώνας που κατάφερε να νικήσει τους τιτάνες και να ανακηρυχθεί ήρωας χωρίς να του έχουν «βεβηλώσει» τα λάφυρα, που προχωράει να εξερευνήσει ένα λαμπερό πλανήτη βαπτισμένο «duty-free». Αν πραγματικά αγαπάει κανείς τα ταξίδια, η όλη διαδικασία του αεροδρομίου μέχρι το duty-free δεν είναι παρά μία περιπέτεια, μία ιστορία, ένα παραμύθι με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τη διανομή των ρόλων ανάλογα με τη φαντασία του.
Ένα αεροδρόμιο όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι, έχει να σου πει τόσες ιστορίες, τόσων ανθρώπων που θα μπορούσαν να γράφονται για το υπόλοιπο της ανθρωπότητας. Ιστορίες αγάπης, φιλίας κι έρωτα, ορισμένες ιστορίες αποχωρισμού και αντάμωσης, κάποιες πιο αστείες ιστορίες προσωπικής ανεξαρτησίας, διακοπών, ονείρων, μετανάστευσης, γνωριμίας σε ένα άλλο κομμάτι γης, σπουδών κι εμπειριών. Κοινός παρονομαστής για όλες αυτές τις δακρύβρεχτες, είτε από συγκίνηση είτε από γέλια, ιστορίες είναι κάποτε ο χωρισμός κι άλλες φορές η αντάμωση. Ποτέ όμως δε θα είναι μαζί. Είναι τρόπος ζωής και συνοψίζονται μόνο στην ιστορία που πλάθει ο καθένας εκεί έξω όταν βρεθεί σ’ ένα κλιματιζόμενο αεροδρόμιο. Κάποιοι θα ξέρουν να συνεννοηθούν, κάποιοι θα έχουν λεξικό. Κάποιοι θα ανταμωθούν, ενώ κάποιοι άλλοι θα αποχωριστούν. Κάποιοι προσωρινά και κάποιοι άλλοι για πάντα…
Συντάκτης: Γιώργος Γκαρακλίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
