Έρωτας, ένας αβυσσαλέος μονόκερος που δεν έχει μορφή και καθένας τον φαντάζεται όπως θέλει. Ο έρωτας καμιά φορά μας αφήνει πληγές που άλλοτε κλείνουν κι άλλοτε εξαφανίζονται αλλά σχεδόν ποτέ δεν επουλώνονται. Σαν αόρατος «αέρας» που σε χτυπάει, σε ταρακουνάει και σε αφήνει γεμάτο εμπειρίες. Βαρύς «ιός» αυτός του έρωτα γιατί όταν σε προσβάλλει μόνο ο χρόνος σου δίνει τη δυνατότητα να το ξεπεράσεις. Σχεδόν πάντα μένει αναλλοίωτος στον χρόνο και ανεξίτηλος στην καρδιά, στο μυαλό, σε όποιον δόθηκε σ’ αυτόν και το έζησε ολοκληρωτικά.
Βέβαια μην ξεχνάμε και την αδύναμη ανθρώπινη υπόσταση που μας διακατέχει. Είμαστε αδύναμα όντα σε έναν κόσμο που δημιουργήσαμε χάρη στην περιέργεια και κυρίως λόγω της απύθμενης απληστίας μας -αυτό θα μπορούσε να είναι και καλό και κακό. Τις πλείστες φορές θα μπορούσαμε να δηλώσουμε πως ο έρωτας δεν είναι παρά εσωτερική προσκόλληση σε εξωγενείς παράγοντες, ανθρώπους με τους οποίους ήρθαμε κοντά, τους αφήσαμε να μας «ανακαλύψουν» και εν τέλει δεθήκαμε. Με άλλα λόγια ο έρωτας δεν είναι ανιδιοτελής σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά ένας τρόπος έκφρασης της αγάπης και παράλληλα κάλυψης των δικών μας προσωπικών αναγκών.
Στην παιδική ηλικία, με την αθωότητα που τη συνοδεύει, εξιδανικεύουμε τις ανθρώπινες φιγούρες τριγύρω. Βλέπουμε τους γονείς μας, τα μεγαλύτερα αδέλφια μας και λέμε πως θέλουμε να ζήσουμε έναν έρωτα σαν τον δικό τους, μία τέτοια ανιδιοτελή αγάπη αλλά στο αθώο μας μυαλό δεν ξεχωρίζουμε τις καταστάσεις κι απλώς «ονειρευόμαστε». Όταν μεγαλώνουμε βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, πιο ρεαλιστικά και απογοητευόμαστε όσοι πορευτήκαμε με το ρομάντζο, γιατί δε βλέπουμε πια τον κόσμο τόσο αγαπημένο όσο στα παιδικά παραμύθια που εφάμιλλά τους ήταν και όσα μας έλεγαν οι μεγάλοι.
Ο έρωτας δεν είναι αλτρουιστική διάθεση μεταξύ των συμμετεχόντων, ούτε καμιά αυτοθυσία. Αν πρέπει να μιλήσουμε για ένα είδος αγάπης που κατά κανόνα μπορεί να χαρακτηριστεί ανιδιοτελής θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναφέρουμε την αγάπη ενός γονέα προς το παιδί του. Ο έρωτας όμως ανήκει σε άλλη κλίμακα. Ο ανιδιοτελής έρωτας διαρκεί όσο κι ο οργασμός. Από εκεί και πέρα μπαίνουμε στο τριπάκι, ερωτευόμαστε κι ενδόμυχα ψάχνουμε τρόπους να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες. Θέλουμε δηλαδή μέσα από τον άνθρωπο που επιλέξαμε να βρούμε στοιχεία που δεν έχουμε εμείς και να ισορροπήσουμε ώστε να νιώσουμε ολοκληρωμένοι.
Θυμάστε τον μύθο του αρχέγονου ανδρόγυνου σύμφωνα με τον οποίο ο Δίας μάς χώρισε και από τότε ψάχνουμε το έτερον ήμισυ; Κάτι τέτοιο έχουμε οι άνθρωποι στο μυαλό ως μια απόδραση από τη ρουτίνα, πολλές φορές τη σκληρή πραγματικότητα και όλα τα συναφή. Νομίζουμε πως ψάχνοντας τον ανιδιοτελή έρωτα θα μπορέσουμε να ολοκληρωθούμε αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η αλήθεια ή τέλος πάντων αυτό που ορίζουμε ως αλήθεια βρίσκεται σε πιο τρωτό σημείο και κυρίως στην αποδοχή της πραγματικότητας. Ο έρωτας δεν είναι παραμυθάκι ούτε αποτελεί έκφραση αλλά χημική σύσταση, απελευθέρωση ουσιών από τον εγκέφαλο και το ρητό πως όλα είναι στο μυαλό παίρνει ξαφνικά σάρκα και οστά. Καλύπτουμε ανάγκες που μας «γεννήθηκαν» είτε από το οικογενειακό περιβάλλον και από την κοινωνία στην οποία συμβιώνουμε με άλλους, είτε από τις παρέες και τον προσωπικό μας περίγυρο, είτε απλώς από τα δικά μας βιώματα. Το χαρακτηριστικό της ανιδιοτέλειας στον έρωτα κρατάει εκείνα τα ασυμβίβαστα δευτερόλεπτα που κρατάει ο οργασμός και που νιώθουμε το σώμα μας να πάλλεται και να επικρατεί ένας χαμός χημικών ουσιών στον εγκέφαλο με το σώμα μας να ακολουθεί και να υποτάσσεται σ’ αυτό που το μυαλό προστάζει. Εκεί μιλάμε για αρμονική συνεργασία και αμοιβαία έκκριση ουσιών που αποκαθίσταται από την ατόφια σχέση των ανθρώπων. Κι αυτό όμως ακόμη μπορεί να αμφισβητηθεί…
Ο έρωτας θα είναι πάντα παρών όσο είμαστε εμείς κάπου τριγύρω. Η ανάγκη του βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στη φύση μας, στο γεννητικό μας υλικό. Έχουμε τον πόθο στα χαρακτηριστικά μας να νιώσουμε αρεστοί, αναγκαίοι, να καλύψουμε τη μοναξιά μας, τη μοναχικότητά μας, να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, να φτάσουμε στην τρέλα για εκείνον τον έναν άνθρωπο γιατί και η τρέλα σε τι νομίζετε πως χρησιμεύει; Στο να βγούμε έξω από το καλούπι που φτιάξαμε για να νιώσουμε αποδοχή είτε αυτό είναι καριέρα, είτε σπουδές είτε οτιδήποτε άλλο μας ρουτινιάζει. Γιατί ο άνθρωπος θέλει πάντα περισσότερα. Αν επιστρατεύσει κανείς τον άνθρωπο μέσω της προσωπικής ικανοποίησης, θα είναι σαν να πηγαίνει για θερινές διακοπές στη Σιβηρία οπότε καμία λογική.
Ζήστε τον έρωτα, χαρείτε τον, καλύψτε μεν τις ανάγκες σας αλλά προσπαθήστε να καταλάβετε ότι τίποτα δε μένει για πάντα κι ότι κάτι ωραίο δεν μπορεί να κρατήσει εάν είναι βεβιασμένο και υποχρεωτικό. Εν κατακλείδι, ο έρωτας δεν έχει να κάνει με την ανιδιοτέλεια παρά μόνο εκείνα τα ευχάριστα αρχέγονα δευτερόλεπτα. Αλλιώς prove me wrong…
Συντάκτης: Γιώργος Γκαρακλίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
