Οι βουδιστές υποστηρίζουν ότι κάθε πόνος του ανθρώπου γεννιέται από την προσκόλλησή του σε μια προγενέστερη συνθήκη ύπαρξης, κατά την οποία το μέλλον θεωρείται ως συνέχεια του παρελθόντος.
Δεν μου κάνει εντύπωση.
Όταν εξαλείφεις τις προσδοκίες για το απρόβλεπτο, δημιουργείς συνθήκες δέσμευσης.
Πολύ βολική αντίληψη για μια θρησκεία.
Από μικρή σιχαινόμουν τις θεωρίες και τις μεταφυσικές υποθέσεις που παρουσιάζουν τις επιλογές και τις δράσεις μας ως επιβεβλημένες πραγματικότητες από ένα Ον επαναπαυμένο στην ασφάλεια της παντοδυναμίας του.
Η ζωή κάνει κύκλους, λένε, κι εσύ οφείλεις να περιμένεις καρτερικά το κατάλληλο γύρισμα του τροχού.
Φανταστείτε πόσο ανιαρός θα ήταν ένας κόσμος, στον οποίο ο παραμικρός πόνος, η παραμικρή σκέψη και ευχαρίστηση θα επαναλαμβάνονταν με την ίδια ανελέητη διαδοχή, ξανά και ξανά.
Μυθικά βασίλεια θα σφάζονταν ακατάπαυστα, τα μουσεία θα γέμιζαν με τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί, οι φιλόσοφοι θα πέθαιναν από ανία ενώ όλοι εμείς θα ξαναγεννιόμασταν ίδιοι και απαράλλαχτοι σε έναν αέναο φαύλο κύκλο δημιουργίας.
Μια ζωή σαν καταδικαστική ετυμηγορία με τον ήχο του σφυριού εκατό φορές ενισχυμένο.
Μια εκφυλισμένη παρέλαση ετών χωρίς φωτοσκιάσεις και ρίγη, χωρίς καν την πολυτέλεια της ελεύθερης επιλογής.
Σύμφωνα με μια τέτοια ανάγνωση του κόσμου ακόμα και ο έρωτας παρανοείται:
«Υou must go and I must set you free cause only that will bring you back to me…» Divine Comedy
Κι όμως, η ζωή είναι πανάκριβη για να ζει στη φτήνια των υποθέσεων και να περιμένει στωικά τα γυρίσματα των καιρών, όπως η Τερέζα του Κούντερα στην Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Στο βασίλειο του δικού μου μικρόκοσμου δεν υπάρχει χώρος για «αιώνιες επιστροφές» και φλύαρες επαναλήψεις.
Ξαφνικά, αναπάντεχα γεγονότα, που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει ή να προκαθορίσει, ανατρέπουν από τη μία στιγμή στην άλλη τα σχέδιά μας και επηρεάζουν την ίδια τη ροή της εξέλιξης. Σε πείσμα αυτών των συντριπτικών πιθανοτήτων είμαστε, εσείς και εγώ, στην παρούσα ύπαρξή μας.
Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, και μόνο σε αυτό το ταξίδι προς τα μέσα παραμονεύει η «Κόλαση» και ο «Παράδεισος».
Στο καταπληκτικό παιχνίδι των συμπτώσεων, ο έρωτας συμβαίνει σαν ατύχημα και όπως σε όλα τα ατυχήματα, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι να αποχωριζόμαστε.
Οι σχέσεις που μια για πάντα θα εξαφανιστούν και δεν θα ξανάρθουν γεννούν την ελπίδα της ανανέωσης.
Το τέλος όμως δεν σημαίνει απαραίτητα και ήττα. Ο Τολστόι λέει: «Αν υπάρχουν τόσα μυαλά όσα και κεφάλια, τότε υπάρχουν τόσες αγάπες όσο και καρδιές». Εκείνο που λέμε «δίψα για το άγνωστο» είναι εκείνο που κρατά τούτο τον κόσμο όρθιο.
Είμαστε, τελικά, η μνήμη ή είμαστε η προσδοκία μας;
Όποια και αν είναι η απάντηση, μην αφήσετε απωθημένα για μια άλλη ζωή…
«You can always come back but you can’t come back all the way» Bob Dylan
Συντάκτης: Βασιλική Τσουρή
