Την αλήθεια τη συναντάς πάντα στους δρόμους.
Στο μετρό, στη στάση των λεωφορείων, στα πάρκα, στις υπόγειες διαβάσεις, στα βλέμματα των περαστικών με τα γερμένα κεφάλια και τα σφιγμένα χαμόγελα.
Παράλληλοι, ασύμπτωτοι κόσμοι, σε μια εποχή που ο έρωτας αποδείχτηκε το πιο δημοφιλές σύνθημα μιας γενιάς βυθισμένης στην αβεβαιότητα και την αστάθεια.
Μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας σε φέρνει αντιμέτωπο μπροστά στα διλήμματα των τοίχων.
Μικρές αλήθειες διατυπωμένες με μεγάλα γράμματα.
«Έρωτας ή τίποτα».
Το κορυφαίο καλλιτεχνικό ρεύμα του Πολ Ελυάρ και του Αντρέ Μπρετόν αναβιώνει στην Αθήνα της κρίσης ανάμεσα στις κούτες των αστέγων, σε λουκέτα μαγαζιών, συσσίτια, τούρκικα σήριαλ, δείκτες ανεργίας και μπόλικη ανασφάλεια.
Η εποχή που διανύουμε ευνοεί κατά βάση την απομόνωση και περιορίζει τον έρωτα, κυρίως όταν αυτός έχει τη μορφή ασφαλιστικού συμβολαίου χωρίς καμιά αξίωση πάθους, λένε οι επιστήμονες.
Είναι αλήθεια ότι στις μεγάλες κρίσεις οι επισφάλειες καταρρίπτονται και αυτό που μένει είναι η καθαρή αλήθεια. Ευτυχώς. Διότι τόσα χρόνια μέναμε στο περιτύλιγμα και χάναμε την ουσία.
Η κρίση αφυπνίζει συναισθήματα, που ενδεχομένως η ευμάρεια κρατούσε εφησυχασμένα.
Σπανίως είναι τυχαία η δυστυχία μας.
Συνηθίσαμε να αναβάλλουμε την ικανοποίηση από τύψεις,αναπτύσσοντας την αντίληψη ότι κάποτε στο μέλλον τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα από σήμερα.
Αν επικεντρώνεσαι συνεχώς σε όλα αυτά που δεν έχεις, θα παίρνεις όλο και λιγότερα από αυτά που επιδιώκεις. Αυτό είναι η εποχή της οικονομικής κρίσης.
Μια αδιάκοπη πάλη να αποδείξουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από ένα κομμάτι χαρτί, να στριμώξουμε τα όνειρά μας σε ότι αντέχει η αγοραστική μας δύναμη.
Η κρίση μάς έμαθε πως πέρα από την αυθάδεια που καλλιεργούν τα λεφτά του μπαμπά, οι μισθοί των golden boys και η πιστωτική ευκολία, υπάρχει κάπου εκεί καταχωνιασμένη η ισορροπημένη, κανονική ζωή, στην οποία ο έρωτας δεν είναι μόνο ακριβά λουλούδια και σοκολατάκια.
Δεν έχει ανάγκη από κεριά σε δαντελένια τραπεζομάντιλα.
Ο έρωτας είναι τέχνη, μουντζούρες και σπρέι στους τσιμεντένιους τοίχους, έξυπνες ατάκες και γυναικεία ονόματα, γραμμένα βιαστικά από σίγουρο χέρι.
Είναι οι ομοιοκαταληξίες στο ψυγείο και δυο παγωμένες μπύρες σε μια αποβάθρα, βραδινές βουτιές και αυτοσχέδιες συναυλίες γύρω από τη φωτιά.
Είναι τα ηλιόλουστα πρωινά, για όσων τα πνευμόνια αντέχουν λίγο περπάτημα.
Το τελευταίο εικοσάευρο που ξεθάβεις με χειρουργικές κινήσεις από την τσέπη και το το κόκκινο φωτάκι της βενζίνης που δεν θα σε βγάλει μέχρι το σπίτι της.
Είναι τα αμέτρητα «θέλω» που θεριεύουν μπροστά στα χιλιάδες «δεν μπορώ».
Τα «Βασανίζομαι» στη Μεθώνη και τα επίμονα κουδούνια στη μέση της νύχτας.
Είναι τα ασπρόμαυρα κορίτσια με τα λουλούδια και τα σγουρά, δαιδαλώδη μαλλιά του Sonke Wia.
Έρωτας δεν είναι υποσχέσεις και «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Ούτε τα κουσούρια του «για πάντα».
Ο έρωτας στην Ελλάδα του 2014 δεν είναι ιδανικός και υπεράνω.
Όχι, δε μπορεί να σε σώσει ούτε να σε μετατρέψει σε κινηματογραφικό ήρωα.
Δε σε αλλάζει αλλά σε βοηθά να αντέχεις.
Οι σχέσεις δεν πεθαίνουν από την οικονομική κρίση. Δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο.
Από μοναξιά και πλήξη υποφέρουν. Το νου σας!
O George Gaudy, κατά κόσμον Γιώργος Γουδής, είναι μια ιδιαίτερη, κινηματογραφική παρουσία στην ελληνική μουσική σκηνή. Είναι αφοσιωμένος στη σύνθεση και την παραγωγή των τραγουδιών του και κίνητρο για τον πρώτο του δίσκο Millionaire ήταν αποκλειστικά η μουσική.
Γράφει και τραγουδάει για όσους συνεχίζουν να οραματίζονται στην Ελλάδα της κρίσης και δεν εφησυχάζονται ποτέ.
Συντάκτης: Βασιλική Τσουρή
