Καλοκαίριασε απότομα φέτος.
Το δελτίο των οχτώ σήμερα εκπέμπει από τις έξι και οι οθόνες γέμισαν κουτάκια με γραβατωμένους αναλυτές, που ανέλαβαν το άχαρο έργο της εκλογικής ανάλυσης.
Οι φουκαράδες που δεν κατάφεραν να πληρώσουν τα χαράτσια της ΔΕΗ δεν θα έχουν την τύχη να απολαύσουν τα διαγγέλματα των σύγχρονων σωτήρων.
Από την Καραγιώργη Σερβίας έως την Αιόλου και από την Αθηνάς ως την Πλάκα περιφερόμενοι μετανάστες, ρακοσυλλέκτες, πρεζάκια, στένσιλ.
Η πλατεία Συντάγματος γεμάτη από κόσμο μπερδεμένο.
Περαστικοί, φωνές συνένοχου πλήθους με σημαιάκια και τα μεγάφωνα στη διαπασών. Άρωμα γιορτής. Ποιας γιορτής; Από τη δημοκρατία έχει μείνει μόνο η σκιά της, και τη σκιά όσο κι αν την ακολουθείς, ποτέ δεν θα τη φτάσεις.
Στα βόρεια προάστια, την ίδια ώρα, τα κρυστάλλινα ποτήρια υψώνονται εις υγείαν της πολιτικής ηγεσίας και της κοιμισμένης λαϊκής συνείδησης.
Οι φωτογράφοι της Espresso κάνουν ουρά έξω από τα κέντρα της παραλιακής και οι δημοσιογράφοι καλύπτουν με ρυθμούς ταχυδακτυλουργού τα εκλογικά αποτελέσματα, προσκυνώντας στα γραφεία τους τα τρωκτικά του συστήματος.
Οι εποχές της κρίσης, ανέκαθεν, γεννούν όγκους νοσηρότητας, πλήθος από κήρυκες και προφήτες.
Ο Μιχάλης στα δεκαοχτώ του, σε ένα διαμέρισμα κάπου στο κέντρο, σκυμμένος πάνω στα βιβλία, προετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες.
Κάτω από το παράθυρό του δύο τύποι σε σπαστά ελληνικά τσακώνονται πάνω από ένα κομμάτι μέταλλο, προτού περάσει να το μαζέψει το απορριμματοφόρο.
Το κορίτσι του, η Άννα έφυγε με τους γονείς της στη Γερμανία πριν λίγες μέρες και παράτησε το σχολείο.
Η πατρίδα, βλέπεις, δεν ευνοεί την επιστροφή ούτε και τη διανόηση.
Τους φίλους του, τους βλέπει πια μόνο μέσα στα κάγκελα του σχολείου μα κι εκεί ακόμη, κανείς δεν έχει όρεξη για μπάσκετ, για κοπάνα ή για πειράγματα.
Τα βράδια μιλούν μέσω skype φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μια κάμερα.
Όταν κλείνει τα φώτα, ονειρεύεται φοιτητικά ξενύχτια, ρούχα που στριμώχνονται σε μεγάλες βαλίτσες, πεταχτά φιλιά, καινούρια ξεκινήματα, ουζάδικα, σπιτικά ποτά και γέλια τα ξημερώματα στο ασανσέρ, ξυπόλυτα κορίτσια με βρεγμένα μαλλιά.
Ονειρεύεται ότι στα 25 του θα έχει πάρει πολλά αεροπλάνα και τρένα.
Θα έχει πτυχίο στα οικονομικά και μεταπτυχιακό στο Digital Marketing.
Βόλτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φίλοι φίλων, αίμα που βράζει, ένας αναστεναγμός που κορυφώνεται σε πείσμα.
Δύσκολο πράγμα να είσαι έφηβος σε μια ανήλικη χώρα.
Η νεότητα είναι γόρδιος δεσμός, άγνοια αλλά και εύφλεκτη γνώση που δεν εξορθολογίζεται, δεν έχει ευπαθή ζυγό για να παζαρέψει τα βιώματα, τις ιδέες της, τα πάθη, και δεν αποθαρρύνεται από φόβο αλλά από τη ρευστότητα και τη βίαιη προσαρμογή.
Την περίοδο που βαφτίζεσαι για πρώτη φορά πολίτης, ίσως και εραστής, που όλη σου η ζωή μπορεί να σχεδιαστεί σε ένα μόνο απόγευμα, οι φωνές κάποιων προσπαθούν να σε πείσουν ότι αν επιχειρήσεις την ανατροπή, θα καταστραφεί ο πλανήτης.
Και κάπως έτσι τα χρόνια αλλάζουν και εφησυχάζεσαι ότι αυτό που θα σου δοθεί είναι σοφότερο από τις παρακλήσεις σου.
Στο βιβλίο της λήθης του Μίλαν Κούντερα αναφέρεται τούτο: «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.» Εγώ, πάλι, πιστεύω ότι ο πραγματικός θάνατος έρχεται όταν σβήνει η ελπίδα στους νέους. Ποτέ δεν είναι αργά, λέει ο Μιχάλης. Ή μήπως είναι; Δεν έχει απομείνει πολύ αίμα για ξόδεμα.
Κυριακή των εκλογών σήμερα..
Συντάκτης: Βασιλική Τσουρή
