Αφού ζηλεύεις, γιατί δεν το παραδέχεσαι;

Η ζήλια είναι ένα μικρόβιο που ύπουλα και χωρίς προειδοποιητικά καμπανάκια προσβάλει τους ερωτευμένους. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ξέρουν να προφυλάσσονται καλά και πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να της επιτρέψουν να κάνει την εμφάνισή της, μιας και δεν είναι του στιλ και του χαρακτήρα τους. Οι ίδιοι κάποιοι θα σου πουν πως ακόμα κι αν τη νιώσουν ξέρουν τόσο καλά να τη διαχειριστούν που θα την κρύψουν με απόλυτη μαεστρία, μιας και ο εγωισμός ή η αξιοπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει να δώσουν σε κάποιον την ικανοποίηση ότι το ενδιαφέρον τους είναι τόσο μεγάλο που τους κάνει να ζηλεύουν.

Κάποιοι μάλλον έχουν μάθει να την καμουφλάρουν αποφεύγοντας σκηνικά, καβγάδες κι εντάσεις κι άλλοι ψάχνουν διαρκώς τρόπους να αντιμετωπίσουν κάθε κατάσταση ορθολογιστικά, ώστε να πείσουν τον εαυτό τους πως τα σενάρια που έχουν φτιάξει βρίσκονται μόνο στο μυαλό τους κι εκεί πρέπει να παραμείνουν. Είναι, όμως, γεγονός -και πρέπει να το παραδεχτούμε- πως το συναίσθημα αυτό -με τις ποικίλες μορφές κι εκδηλώσεις του- δεν είναι άγνωστο για κανέναν από μας και σίγουρα όλο και κάποια στιγμή μας έχει χτυπήσει την πόρτα.

Κι όσο αντιμετωπίζουμε ενοχικά το ενδεχόμενο να μοιραστούμε με το σύντροφό μας το συναίσθημα αυτό, μήπως και νομίζει ότι δεν του έχουμε εμπιστοσύνη ή ότι η κτητικότητά μας ξεπερνάει τα όρια του φυσιολογικού και είμαστε παθολογικά ζηλιάρηδες, προτιμάμε πολλές φορές να δείχνουμε δήθεν χαλαροί και άνετοι, στην υπερπροσπάθειά μας να μη μας πάρει χαμπάρι. Βέβαια, το ταίρι μας το ‘χει αντιληφθεί απ’ την πρώτη στιγμή, μιας και πολλές φορές οι λέξεις ή οι πράξεις είναι περιττές, όταν ένα βλέμμα, ένας μορφασμός, η στάση του σώματός μας ή μια χειρονομία είναι αρκετά για να προδώσουν την ενόχλησή μας.

Κι όσο δεν το συζητάμε και το αφήνουμε απλώς να βρίσκεται μες το κεφάλι μας, άλλο τόσο το μεγεθύνουμε, μιας και δεν αποφασίσαμε ποτέ να του δώσουμε σάρκα κι οστά, ώστε να το απομυθοποιήσουμε. Είναι προτιμότερο να πεις στο σύντροφο σου «άκου να σου δεις, εγώ ζηλεύω» και μετά φυσικά να εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους επικρατεί το συναίσθημα αυτό, παρά να κρύβεσαι και να προσπαθείς μόνος σου να το ξεπεράσεις. Τότε είναι που τρώγεσαι μιας κι οι υποψίες σε τρελαίνουν και σαν άλλος Spielberg έχεις στήσει στο μυαλό σου το δικό σου σενάριο, με πρωταγωνιστή φυσικά το σύντροφό σου και τρίτα πρόσωπα. Πρόσωπα guest star που προσπαθούν να τραβήξουν το ενδιάφερον του συντρόφου σου και να διαλύσουν ό,τι έχετε καταφέρει να χτίσετε ως τώρα, μιας και η Καλυψώ τους δίδαξε πώς να τον αποπλανήσουν και να τον πείσουν μεθυστικά να καταλήξει στη δική τους αγκαλιά, φεύγοντας μακριά απ’ τη δική σου.

Κι όσο προσπαθείς να μη ρίξεις τον εαυτό σου στα μάτια του συντρόφου σου και ν’ αποφύγεις ξεκατινιάσματα και μηνύσεις για επιθετική συμπεριφορά, άλλο τόσο μέσα σου είσαι έτοιμος να εκραγείς και δε χάνεις ευκαιρία να ξεσπάς για μικροπράγματα. Κι όλο αυτό δημιουργεί ένταση στη σχέση, έναν φαύλο κύκλο στον οποίο το πρόβλημα μένει απ’ έξω και αφορμή για νεύρα δεν είναι παρά ασήμαντα γεγονότα.

Κάτσε απέναντι απ’ το σύντροφό σου, άνοιξε τα χαρτιά σου και πες του ξεκάθαρα πως ζηλεύεις. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι του ποιος είσαι, μην περιμένεις να σε κρίνει αρνητικά, μα κι αν το κάνει το φταίξιμο δε θα ‘ναι δικό σου. Μόνο αυτός μπορεί να σε καθησυχάσει και να σε διαβεβαιώσει πως δεν τρέχει τίποτα και πως οι φόβοι σου πρέπει να φύγουν μακριά. Μαζί θα την περάσατε και τη ζήλια σας, μέχρι να έρθει η ηρεμία και το πολυπόθητο αίσθημα ασφάλειας. Μήπως, λοιπόν, έφτασε η ώρα για μια συζήτηση;