Αγαπιέσαι κι αφήνεσαι

Στην αρχή νόμιζες πως θα ήσουν ασφαλής, πως ένας συναισθηματικός προορισμός έλειπε για να σε ολοκληρώσει κι αυτός δεν μπορούσε να είναι άλλος απ’ τον κατάλληλο δίπλα σου, τον άνθρωπό σου. Μα αυτή ήταν μόνο η αρχή. Όσο ο καιρός περνούσε, τόσο περισσότερο ένιωθες να κινδυνεύεις. Προσπαθώντας να σου θέσεις όρια και να κάνεις την καρδιά να υπακούσει στο ρεαλισμό σου, σύντομα αντιλήφθηκες πως αγαπάς. Και δεν άργησε να έρθει κι η ακόμα πιο σκληρή (μα κι ανακουφιστική) συνειδητοποίηση πως αγαπιέσαι.

Χαμένος πλέον σε μια φουρτούνα συναισθημάτων, ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι που θα σε προσγειώσει. Κάτι που θα σε κάνει να νιώθεις λιγότερο και να σκέφτεσαι περισσότερο. Γιατί βαθιά μέσα σου το ξέρεις καλά, κι αυτό είναι που φοβάσαι. Όταν αισθάνεσαι ότι αγαπιέσαι, αφήνεσαι. Κι όταν αφήνεσαι, εκτίθεσαι.

Στην ψυχολογία θα συναντήσουμε αυτόν τον όρο ως ευαλωτότητα. Όσο περισσότερο δένεσαι με έναν άνθρωπο και σου δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για σένα, τόσο περισσότερο ρίχνεις και περιορίζεις τις δικές σου άμυνες. Στην αρχή είναι πολλές και δε σε πειράζει αν χάσεις και λίγο απ’ το διαθέσιμο στρατό και στόλο σου, που θα κινητοποιηθεί σε μια πιθανή μάχη, μα όσο ο καιρός περνά συνειδητοποιείς πως τα στρατεύματά σου αποδεκατίζονται. Πως όσο ο άλλος σου δίνει, τόσο το τείχος σου γκρεμίζεται. Μέχρι τη στιγμή που θα μείνεις εσύ, απέναντί του, εκτεθειμένος.

Είναι η στιγμή συνειδητοποίησης πως κανείς άλλος δεν μπορεί να σε προστατέψει πια, ούτε καν ο εαυτός σου. Ο σύντροφός σου είναι εκεί, μέσα σε όλα σου, κι εσύ κινδυνεύεις να αποκαλυφθείς. Να μάθει τους πιο ενδόμυχους φόβους σου, τα μυστικά σου και τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

Το συναίσθημα ότι πλέον ανήκεις κάπου, ότι έχεις συνδεθεί με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, μπορεί στην αρχή να σε τρομάξει. Ξέρεις πως πια είσαι τρωτός, κι όμως δεν είναι αδυναμία σου. Παραδόθηκες συναισθηματικά γιατί βαρέθηκες να μένεις πίσω υπό το φόβο της ενδεχόμενης απόρριψης, κουράστηκες να υποκρίνεσαι τον σκληρό κι απόμακρο, κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις για να μην πληγωθείς. Δεν έχεις άμυνες απέναντι σε μια πιθανή προδοσία, η ασπίδα σου έφυγε ανοίγοντας την πόρτα σε έναν άνθρωπο,  προσπαθώντας να πετύχεις ουσιαστική  σύνδεση μαζί του.

Όταν ο σύντροφός σου αντιληφθεί τη διάθεσή σου να ανοιχτείς, να τον εμπιστευτείς, να αφήσεις τον εαυτό σου εκτεθειμένο απέναντί του, σου δείχνει έμμεσα την πολυπόθητη απάντηση: τώρα είσαι πια ασφαλής. Σε κατανοεί και δε θα σε πονέσει.

Όταν ανοιχτείς στην ευαλωτότητα, παράλληλα ανοίγεσαι και στην αβεβαιότητα. Σε ένα δρόμο προς το άγνωστο με μόνο σύμμαχο το συναίσθημα και τη διαίσθησή σου. Σε ένα μονοπάτι που κανείς δε σε διαβεβαίωσε πως θα συνεχίζεται για πάντα, κι όμως εσύ με τις πράξεις σου δηλώνεις πως αν θελήσει να το κάνει, ευχαρίστως θα το δεχτείς.

Όταν γνωρίζεις πως αξίζεις να συνδεθείς με έναν άνθρωπο ουσιαστικά, δε φοβάσαι να το δοκιμάσεις. Γιατί ακόμα και στην περίπτωση που δε σου βγει και πληγωθείς, είσαι ικανός να πάρεις πάνω σου μόνο το μέρος της ευθύνης που σου αναλογεί, να μαζέψεις τον εκτεθειμένο εαυτό σου και να προχωρήσεις εκθέτοντάς τον στην πορεία σε άλλο κοινό. Σε κοινό που ελπίζεις πως ξέρει να εκτιμάει καλύτερα την αξία του πραγματικού εαυτού σου.

Αν είσαι μονίμως ευάλωτος απέναντι στους πάντες, κινδυνεύεις να καταλήξεις προϊόν εκμετάλλευσής τους. Ανοιγόμαστε απέναντι στους ανθρώπους που κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, να γίνουν κατά κάποιο τρόπο δικοί μας, να βρουν τον μαγικό εκείνο αλγόριθμο που οδηγεί στη συναισθηματική απελευθέρωσή μας. Εκτίθεσαι μόνο στα άτομα για τα οποία θεωρείς πως αξίζει να ρισκάρεις. Κι εκεί, καλό θα ήταν να το κάνεις χωρίς περιορισμούς κι όρια, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Μπορεί συχνά η ανάγκη να προστατεύσουμε τον εαυτό μας να είναι επιτακτική, όμως αξίζει να τον αφήσουμε ελεύθερο και σε άλλους για να τον προστατέψουν, απ’ τη στιγμή που διακρίνουμε ανάλογη διάθεση εκ μέρους τους. Όταν λέμε «σ’ αγαπώ», «μου λείπεις», «να προσέχεις», αναδεικνύουμε παράλληλα τη δύναμή μας να εκδηλωθούμε. Κι αν κάποια στιγμή χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες, εξίσου δυνατοί θα είμαστε να το καταφέρουμε κι αυτό.

Τίποτα δεν πονάει περισσότερο απ’ το να αφήσουμε ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες και χαμένες στιγμές που δε ζήσαμε στο έπακρο ενώ είχαμε την ευκαιρία.