Δεν είναι επίδειξη δύναμης ο έρωτας!

Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο, το οποίο μετά από πολλούς γύρους που ο ένας θα επικρατεί έναντι του άλλου -εναλλάξ- οφείλει να καταλήξει σε ισοπαλία. Ο έρωτας είναι μία εξίσωση με δύο μέλη που μόνο ισότητα θα έπρεπε να είναι. Μία εξίσωση που όσο δύσκολο κι αν είναι να λυθεί, η ανισότητα δε θα φέρει ποτέ την ισορροπία.

Έχουμε, όμως, σήμερα μετατρέψει τον έρωτα σε παιχνίδι κυριαρχίας! Κι όχι εκείνο το παιχνίδι των γονιών και των παππούδων μας, που κατάφερνε να κρατήσει το ενδιαφέρον τους σε εγρήγορση, τη φαντασία τους σε έξαψη, τις αισθήσεις τους σε κινητοποίηση. Που ανυπομονούσαν να ερωτευτούν για να το βιώσουν.

Έχουμε μετατρέψει τον έρωτα σε ένα παιχνίδι που ο πιο αδύναμος να αντισταθεί σε αυτόν, χάνει. Η παγίδα είναι ότι δε χάνει εξαρχής, αφού καταφέρνει να ζήσει ένα συναίσθημα έντονο, να αφιερώσει ένα κομμάτι του εαυτού του. Χάνει, όμως, την ικανότητα να διεκδικήσει εκείνη την ισότητα, να νιώθει εξαρτημένος, αλλά παράλληλα να μπορεί να είναι κι ανεξάρτητος, να μπορεί ανά πάσα στιγμή να κρίνει σωστά και να προστατέψει τον εαυτό του. Και ναι, είναι όντως όμορφο να ζήσεις έναν έρωτα που ο άλλος να έχει καταφέρει να «σου πάρει το μυαλό», μη γίνεις όμως εσύ αυτός που πάντα θα λυγίζει.

Στον έρωτα δε χωράνε εγωισμοί κι αξιοπρέπεια, λένε. Χωράει όμως ο σεβασμός κι ο σεβασμός στους άλλους απαιτεί πρώτα αυτοσεβασμό. Όχι, δεν μπορείς να συγχωρείς τα πάντα, δεν μπορείς να ανέχεσαι πράξεις που είναι ενάντια στο χαρακτήρα και τις πεποιθήσεις σου και –κυρίως–  δεν μπορείς να είσαι εσύ αυτός που θα κάνει συνέχεια πίσω. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, γιατί όταν στο τέλος κάποια στιγμή θα ψάξεις τον εαυτό σου, θα ψάξεις τον εαυτό που είχες πριν «ερωτευτείς», δε θα σε αναγνωρίζεις.

Και θα νομίζεις πως ο έρωτας σε «μαλάκωσε», σε έκανε πιο ανεκτικό, δεκτικό, ήρεμο. Κι όμως, θα σε έχει κάνει πιο παθητικό, λιγότερο διεκδικητικό, πιο ανασφαλή. Σκοπός σου δεν είναι να χειραγωγήσεις τον «άλλο» και να καταφέρεις να αποκτήσεις εσύ το πάνω χέρι. Δεν είναι να αναδείξεις πως είσαι ανώτερος και καλύτερος του ανθρώπου που επιλέγεις να κρατήσεις δίπλα σου, να καταφέρεις να τονώσεις το «εγώ» σου. Αλλά, σκοπός σου δεν είναι επίσης και να υποκύψεις εσύ στις ανάγκες του «άλλου» εις βάρους της προσωπικότητάς σου.

Μη φοβάσαι να ερωτευτείς, μη φοβάσαι να νιώσεις, μη φοβάσαι να δώσεις. Μάθε, όμως, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή –αν χρειαστεί– να τα μαζέψεις όλα με την ευκολία που τα έδωσες. Μην κλείνεις τα μάτια μπροστά στον έρωτα, μην εθελοτυφλείς. Ακόμα κι όταν θα επιλέξεις να κάνεις τα στραβά μάτια, προσπάθησε πάντα να έχεις επίγνωση της πραγματικότητας. Προσπάθησε να ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι.

Όσο μεγαλώνεις, θα μετράς έρωτες. Έρωτες εφηβικούς, έρωτες αληθινούς, ενθουσιασμούς που βάφτισες έρωτες… Θα αναπολείς στιγμές και μία ερώτηση θα βασανίζει το μυαλό σου: «Πώς άλλαξα έτσι έγω;». «Εγώ δεν ήμουν έτσι». Κι απάντηση δε θα βρίσκεις, δε θα δίνεις και θα αρκεστείς να ικανοποιηθείς πως είτε είναι απλώς το πλήρωμα του χρόνου που σου μαθαίνει να μη δίνεις τόσο εύκολα, να μη δίνεσαι τόσο γρήγορα είτε έδωσες τόσα πολλά στο παρελθόν που δεν έχεις πλέον περισσότερα, που δεν περίσσεψαν για άλλους ανθρώπους.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί ένιωσες ένα όμορφο συναίσθημα. Ερωτεύτηκες! Και ποιο ήταν το λάθος σου; Ότι όταν έφυγες δεν κατάφερες να τα μαζέψεις όλα και να τα πάρεις μαζί σου, ότι ξεχνούσες κάτι σε κάθε σταθμό της ζωής σου κι ότι σήμερα ξεχνάς πως αυτό που κάποιος δεν εκτίμησε, κάποιος άλλος μπορεί να το αναζητά σε όλη του τη ζωή…