Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές και κάθε ρούχο δύο διαφορετικές όψεις. Έτσι, και κάθε κατάσταση δεν μπορεί παρά να έχει τουλάχιστον δύο διαφορετικές εκδοχές -ή και περισσότερες, ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων που θα επιχειρήσουν να την περιγράψουν.
Δύο άνθρωποι μπροστά στο ίδιο γεγονός. Τέσσερα μάτια που παρακολουθούν ή δυο καρδιές που βιώνουν την ίδια φαινομενικά κατάσταση. Κι όμως, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη διάσταση έχουν οι απόψεις τους. Ο καθένας θα δώσει έμφαση σε κάτι διαφορετικό, όχι κατ’ ανάγκη για να εξυπηρετήσει προσωπικό του συμφέρον, αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή παρατήρησε κάτι συγκεκριμένο, ίσως σε αυτό που του προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση, που κατάφερε να του κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Όπως και να ‘χει άνθρωπος ίσον οπτική. Άρα και διαφορετικός άνθρωπος ίσον διαφορετική οπτική. Επομένως, ως εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορείς να έχεις σαφή άποψη παρά μόνο όταν ακούσεις και τις δύο πλευρές. Διαφορετικά δε θα είσαι ποτέ σε θέση να κρίνεις αντικειμενικά, πόσο μάλλον να μπορείς και να εκφράσεις τη γνώμη σου.
Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα γεγονός που είτε οι συνθήκες απαιτούν να γίνεις ξαφνικά «δικαστής» είτε οι συντελεστές της έμμεσα σου το επιβάλλουν. Κάθε αντίδικος θα θεωρεί πάντα ότι ο ίδιος έχει δίκιο, αν δεν το θεωρούσε εξάλλου δε θα είχε νόημα η αντιπαράθεση. Και κατά ένα μαγικό τρόπο κάθε πλευρά θα έχει πάντα τη μοναδική ικανότητα, όχι μόνο να σε πείθει, αλλά να παραλείπει εσκεμμένα τα γεγονότα ή τα στοιχεία εκείνα που δε θεωρεί ότι η αναφορά τους είναι προς όφελός της.
Κι εσύ, εκεί, θα πρέπει να μπεις στη διαδικασία να συγκρίνεις, να διακρίνεις πίσω απ’ τα λεγόμενα και να αναζητήσεις τα πραγματικά τεκταινόμενα, να αφαιρέσεις τις πληροφορίες οι οποίες μπορεί να είναι παραπλανητικές ή συναισθηματικά φορτισμένες και να κρατήσεις αυτές που θα σε βοηθήσουν πραγματικά να σχηματίσεις μία ολοκληρωμένη μεστή άποψη.
Χρυσός κανόνας, τον οποίο θα πρέπει να έχεις πάντα σαν αρχή σου σε κάθε περίπτωση που θα χρειαστεί –ξεκάθαρα ή μη– να πάρεις θέση, είναι ότι σπάνια κάποιος έχει απόλυτο δίκιο και κάποιος άλλος απόλυτο άδικο. Συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Σε αυτά που ο καθένας αποκρύπτει και δεν αναφέρει καν, θεωρώντας τα ασήμαντα να τα μοιραστεί μαζί σου. Σε κείνες τις μικρές λεπτομέρειες.
Και προφανώς, in real life, σε κάθε περίπτωση που φίλοι σου –ζευγάρια ή μη– σε κάθε καβγά τους σε βάζουν στη μέση, τη στιγμή που θα ακούσει μόνο τη μία εκδοχή, θα συγκρατείσαι οριακά απ’ το να πας και να σπάσεις τα μούτρα της άλλης. Κι όταν θα βρίσκεσαι μπροστά της, ακούγοντας μία άλλη ιστορία, που μόνο στα βασικά μοιάζει με την προηγούμενη, θα αναρωτιέσαι πόσο ανόητος υπήρξες για να βγάλεις συμπέρασμα προτού ακούσεις και τους δύο.
Κι αφού εσύ πλέον ξέρεις, αφού έχεις λύσει το γόρδιο δεσμό μες το κεφάλι σου, μην αποφασίσεις να κάνεις τον πραγματικό δικαστή. Μπορείς να συμβουλεύεις και να νουθετείς και τους δύο, αλλά μην κάνεις το μέγα λάθος να ανακατευτείς παραπάνω απ’ όσο πρέπει, να προσπαθήσεις να λύσεις εσύ το πρόβλημα κάποιου άλλου. Μπορεί να το κάνεις από καλή πρόθεση, αλλά κάποια στιγμή θα καταλήξεις να βρεις εσύ τον μπελά σου…
Φτάνει που τώρα ξέρεις τις δύο όψεις τις αλήθειας. Αυτό και μόνο είναι αρκετό.
Συντάκτης: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
