Κανείς δεν αξίζει μια θέση που δε διεκδικεί καθημερινά

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής μιας ζωής, της δικής σου. Και γύρω σου διάφοροι κομπάρσοι, με ρόλο λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό, τους οποίους εσύ επέλεξες να πλαισιώσουν το θίασο και να δώσουν μια διαφορετική νότα στο μονόπρακτό σου.

Σαν μια καλογραμμένη σειρά που συνεχίζεται, όσα χρόνια μετρούν τα κεράκια στην τούρτα σου, η ζωή έχει κι αυτή σεζόν. Όχι από κείνες που λήγουν προγραμματισμένα μία συγκεκριμένη εποχή, αφού συμπληρωθεί ένας αριθμός επεισοδίων, αλλά μικρά φινάλε, που ορίζεις εσύ ή σου προκαθορίζουν άλλοι, τα οποία σηματοδοτούν και την ολοκλήρωση ενός κύκλου.

Κι ως γνωστόν, ο κεντρικός ήρωας κάθε έργου είναι αυτός που θα υποστεί τα πάνδεινα, θα περάσει μέσα από έναν κυκεώνα ευχάριστων και δυσάρεστων στιγμών, θα υποφέρει και θα πλήττεται περισσότερο απ’ όλους τους άλλους, μα εσύ θα ξέρεις εξ αρχής πως θα παραμείνει αλώβητος, γιατί χωρίς αυτόν το έργο φτάνει αναπόφευκτα στο τέλος του. Αξιοσημείωτο να παρακολουθείς τις κινήσεις και τη συμπεριφορά ενός και μόνο προσώπου, να σε αιφνιδιάζει ή να τη θεωρείς αναμενόμενη, κι όλα αυτά μέσα απ’ την αλληλεπίδραση.

Την αλληλεπίδραση του πρωταγωνιστή σου με δευτερεύοντα πρόσωπα που θα καταφέρουν να φωτίσουν ακόμα περισσότερο όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του. Σε ποια σειρά, όμως, οι δευτερεύοντες ρόλοι δεν ανανεώνονται κάθε σεζόν; Ίσως όχι όλοι, ίσως κάποιοι παραμένουν περισσότερο και το γεγονός ότι δεν έχουν αποχωρήσει ακόμα σε κάνει να πιστεύεις ότι θα παραμείνουν για πάντα. Μπορεί και να ‘χεις δίκιο, δεν το αποκλείουμε, όμως απ’ τη στιγμή που το φινάλε δεν έχει ακόμα γραφτεί να ‘σαι σίγουρος πως σε περιμένουν πολλές εκπλήξεις.

Κομπάρσοι που έφυγαν γιατί το επέλεξαν οι ίδιοι, γιατί δεν τους ταίριαζε πια ο ρόλος που είχαν στο έργο της δικής σου ζωής σου, γιατί βολεύτηκαν κάπου καλύτερα ή ένιωσαν απλώς πως δε χωράνε. Κι άλλοι που έδιωξες εσύ, κατά βούληση ή από ανάγκη, επιδιώκοντας την ψυχική σου ηρεμία.

Κανείς δε μένει λόγω παλαιότητας. Πάντα είναι και θα είναι υποψήφιος προς αποχώρηση, αρκεί να το επιλέξεις εσύ, αυτός, ή από κοινού. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο αριθμός των στιγμών που ήταν ως τώρα παρών στη ζωή σου, δεν μπορεί να του εξασφαλίσει κι ένα βέβαιο μέλλον. Αν δεν είναι ικανός να διεκδικήσει τη θέση του καθημερινά, να δεχτεί πως δεν είναι αναντικατάστατος και να προσπαθήσει να παραμείνει δείχνοντας με ζήλο την επιθυμία του αυτή, μπορεί ελεύθερα να απομακρυνθεί.

Κι έτσι, οι άνθρωποι φεύγουν κι ο εξωτερικός παρατηρητής τους θυμάται μέχρι να έρθουν άλλοι και να λάβουν τη θέση τους. Κι ο πρωταγωνιστής –ακόμα κι αν τους αναπολεί συχνά– σταδιακά τους μετατρέπει σε ανάμνηση κι η παρουσία τους κάθε άλλο παρά αναγκαία του είναι πια.

Και σε όσους αποφασίσεις να δώσεις τόσο μεγάλο ρόλο, που θα τους μετατρέψεις σε συμπρωταγωνιστές, θυμήσου πως ακόμα και τότε έχεις το δικαίωμα της απομάκρυνσής τους. Γιατί όσο σημαντικοί κι αν γίνουν, ο εαυτός σου θα είναι πάντα πάνω από αυτούς.

Κομπάρσους στη ζωή τη δική σου να επιδιώκεις να έχεις εκείνους που μπορούν να σε βελτιώσουν, να σε διδάξουν, να σε αναβαθμίσουν ως προσωπικότητα ή να σε βοηθήσουν. Και μη δεχτείς να γίνεις εσύ κομπάρσος της δικής σου ζωής επιτρέποντας υποσυνείδητα σε κάποιον άλλο να κινεί αυτός τα νήματα για σένα.