Χρόνος που ποτέ δε μας φτάνει και στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε ξανά και ξανά. Κάποιες φορές προσπαθούμε να τον μηδενίσουμε, να μη μετράει, να μην περνάνε τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Κι άλλες πάλι να κάνουμε τους δείκτες του ρολογιού να μετακινηθούν αυτόματα μπροστά –ούτε κι εμείς δεν ξέρουμε πόσο μπροστά–, αρκεί να λυτρωθούμε απ’ το «τώρα» και να μεταβούμε στο «μετά».
Θέλουμε δίπλα μας ανθρώπους και μαζί μ’ αυτούς επιζητούμε και το χρόνο τους, αφιερωμένο σε μας κατ’ αποκλειστικότητα. Κι άπαξ και δε βρουν το χρόνο που επιζητούμε, άπαξ και δηλώσουν απασχολημένοι με άλλα προβλήματα ή υποχρεώσεις, αυθαίρετα θα βγάλουμε και το συμπέρασμα πως δεν είμαστε προτεραιότητά τους, πως αδιαφορούν και δε θέλουν να μας δουν όσοι εμείς εκείνους.
Χωρίς καν να μπούμε στη θέση τους και να προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε, έχουμε εφεύρει ένα μαγικό χρονομετρητή. Στο δικό μας κόσμο, εκεί που οι στιγμές περισσότερο μετριούνται σε διάρκεια και λιγότερο αξιολογούνται από άποψη ποιότητας. Επιζητούμε τη συντροφικότητα για να μη νιώθουμε μόνοι, αίσθημα ανασφάλειας κι αυτό που μεταφράσαμε εσφαλμένα σε ανάγκη για αύξηση του χρόνου που μας διατίθεται.
Κι, όμως, θα πρέπει να ζητούμε χρόνο ποιοτικό κι όχι άπλετες ώρες απ’ τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας. Να ζητάμε πράγματα που μπορούν να μας γεμίσουν συναισθηματικά κι ας διαρκούν λίγο. Γιατί σημασία εν τέλει έχει «τι» κάνει ο άλλος για εμάς κι όχι «για πόσο» το κάνει.
Αν έχει καταφέρει να σε κάνει να αναπολείς στιγμές που περάσατε μαζί, να νιώθεις γεμάτος από εμπειρίες, ακόμα και το «λίγο» μπορεί να φαίνεται «πολύ». Γιατί ήταν πραγματικός χρόνος δικός σας κι όχι στιγμές που δεν είχατε τι να κάνετε κι απλά περάσατε την ώρα σας συνυπάρχοντας στον ίδιο χρόνο. Κάνατε κάτι διαφορετικό, κάνατε κάτι μαζί. Νιώσατε ο ένας τη συντροφιά του άλλου κι απολαύσατε την παρέα του.
Δε βαρεθήκατε. Δεν κοιτάξατε ούτε μία στιγμή το ρολόι. Μαζί, καταφέρατε να χάσετε και να ξεχάσετε το χρόνο. Κι εκείνο το «λίγο» ή το «πολύ» που κάθε άλλο παρά μόνο υποκειμενικό μπορεί να είναι, καταφέρατε να το στείλετε στην άκρη. Και ξέχασες τα παράπονα του στιλ «δε σε βλέπω πολύ» και «χρειάζομαι παραπάνω χρόνο».
Και ξαφνικά άρχισες να επιζητάς περισσότερες βόλτες, ταινίες, καφέδες, αγκαλιές. Όλα απέκτησαν υπόσταση. Και βρέθηκες σε ένα σημείο που πλέον ξέρεις τι σου λείπει, που έχεις καταφέρει να το προσδιορίσεις. Κι αυτό δεν είναι λεπτά ή δευτερόλεπτα, αλλά κάτι ακόμα που θα καταφέρει να γεμίσει την ψυχή σου και να το αναπολείς όταν το συγκεκριμένο πρόσωπο δε βρίσκεται στο πλάι σου.
Οι άνθρωποί μας, οι «δικοί» μας, δεν είναι πάντα αυτοί που περνάμε μαζί τους τις περισσότερες ώρες. Είναι αυτοί που περνάμε μαζί τους τις πιο όμορφες, τις πιο ποιοτικές, τις πιο ξέγνοιαστες ώρες. Εκείνες που θα μας έρθουν στο μυαλό σε στιγμές μοναξιάς και μαζί τους θα φέρουν κι ένα χαμόγελο στα χείλη μας.
Και δε σου λέω να κάνεις εκπτώσεις στο χρόνο που περνάς με ανθρώπους που αγαπάς. Αλλά να σκέφτεσαι κάθε φορά που θα θέλεις να γκρινιάξεις, ποιος είναι πραγματικά ο διαθέσιμος χρόνος τους και πόσο από αυτόν αφιερώνουν σε σένα.
Συντάκτης: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
