Μια στιγμή φτάνει για να εμπιστευτείς

«Η εμπιστοσύνη σε χίλια χρόνια χτίζεται, σε μια στιγμή γκρεμίζεται». Σίγουρα κάπου το ‘χεις ξανακούσει και σίγουρα το χρησιμοποίησες και ‘συ σε κάποια φάση που έφαγες τα μούτρα σου, που κάτι δε σου βγήκε παρόλο που προσπάθησες, που έπεσες έξω.

Κι εγώ δε θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί σου στο δεύτερο μισό της παραπάνω φράσης. Η εμπιστοσύνη, όντως, είναι σαν ένα κάστρο στην άμμο, ικανό να καταρρεύσει με το χτύπημα ενός κύματος και μόνο. Μια σκηνή αρκεί για να γκρεμίσει την εμπιστοσύνη που έχεις σε κάποιο πρόσωπο, ένας λάθος χειρισμός, μια στιγμιαία κίνηση, ένα κλικ τόσο γρήγορο σαν το άναμμα ενός διακόπτη.

Καλά τα πάμε ως εδώ, μα γιατί ρε φίλε να χτίζεται σε χίλια χρόνια; Καταρχάς, εγώ δεν έχω σκοπό να ζήσω χίλια χρόνια. Κι αν σκέφτηκες πως είναι μεταφορικό, άντε να σου βγάλω και δυο μηδενικά, να τον κάνω ένα, μην τα χαλάσουμε στα νούμερα. Δηλαδή μου λες ότι θα με γνωρίσεις και θα πρέπει πρώτα να περάσω τα δοκιμαστικά τεστ σου μέχρι να σε πείσω πως είμαι αξιόπιστη;

Αυτό σημαίνει πως στην αρχή θα περάσουμε ένα διάστημα που δεν ανοίγεσαι και δεν ανοίγομαι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα μιλάμε περί ανέμων και υδάτων κι ο χρόνος απλώς θα περνά; Και μετά απ’ όλο αυτό εσύ σταδιακά θα αρχίσεις να με εμπιστεύεσαι; Αν υποθέσουμε ότι αυτό ισχύει, ο ίδιος άνθρωπος ήμουν και θα ‘μαι, αλλά το μόνο που μεσολάβησε στο πριν και το μετά της εμπιστοσύνης σου είναι ο χρόνος. Και τι κατάφερες να μάθεις εσύ από μένα όλο αυτό τον καιρό που κρυβόμασταν πίσω από μάσκες τυπικότητας; Καλύτερα δε με γνώρισες και στην ουσία μου δεν κατάφερες να φτάσεις, γιατί δεν ξεκλειδώσαμε ποτέ ο ένας τον άλλο.

Ή μήπως περιμένεις κάποιο γεγονός σημαντικό, κομβικό, οπότε και θα σου αποδείξω πως είμαι άξια εμπιστοσύνης; Γιατί στην περίπτωση αυτή, η εμπιστοσύνη χτίζεται κι αυτή σε μια στιγμή, τη στιγμή που την κέρδισα με μια πράξη που διόλου ηρωισμό μπορεί να δείχνει στα μάτια μου, μα τόσο καθοριστική ήταν για σένα. Τη στιγμή που την κέρδισα με μια κίνηση ματ, που δεν ξέρεις καν αν ήταν αυθόρμητη ή καλώς προσχεδιασμένη για να πετύχω το σκοπό μου.

Η εμπιστοσύνη δε θα ‘πρεπε να χτίζεται. Θα ‘πρεπε μόνο να γκρεμίζεται. Θα μου πεις, πώς μπορείς να γκρεμίσεις κάτι που δεν έχεις χτίσει; Ένας και μόνο τρόπος υπάρχει, κι αυτός είναι να βρίσκεται ήδη εκεί χτισμένο.

Τα θεμέλια θα προϋπάρχουν κι αυτά θα είναι η καλοπροαίρετη διάθεσή σου με την οποία και θα θες να αντιμετωπίζεις κάθε νέο πρόσωπο που γνωρίζεις. Κι έτσι, απ’ την πρώτη στιγμή, το άτομο αυτό δε θα χρειάζεται να καταβάλει προσπάθεια για να τον εμπιστευτείς. Φτάνει να μην είσαι καχύποπτος απέναντί του, να μην είσαι προκατειλημμένος. Θα έχει το 100% της εμπιστοσύνης σου απ’ το πρώτο «γεια». Κι αυτή θα μπορεί να την κρατήσει στο ίδιο επίπεδο και με τις πράξεις του να σου αποδείξει πως καλώς έκανες και του την έδειξες ή να τη γειώσει, να τη μηδενίσει και να σου αποδείξει πως καλύτερα να κόψεις τα πολλά-πολλά μαζί του.

Κι αν νομίζεις πως έτσι θα πληγώσεις τον εαυτό σου και θα εκτεθείς, σκέψου πόσο εκτίθεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό όταν κάνεις δεύτερες σκέψεις για όλους, όταν τονίζεις καθημερινά την ανασφάλειά σου ακόμα περισσότερο, όταν χρειάζεσαι πειστήρια για να αρχίσεις να ανοίγεσαι σε ανθρώπους.

Αλοίμονο, δεν είπαμε να τους διηγηθείς όλη σου τη ζωή σε μια μέρα. Εξάλλου, σκέψου πόσα μυστικά κρύβεις από ανθρώπους που δυνητικά εμπιστεύεσαι για δικούς σου προσωπικούς λόγους. Όμως, έχει τεράστια διαφορά να κοιτάς τον άλλο με μισό μάτι μέχρι να σου αποδείξει ότι μπορείς να τον κοιτάξεις με τα δυο σου μάτια στα μάτια. Γι’ αυτό «η εμπιστοσύνη χτίζεται μια στιγμή -τη στιγμή της γνωριμίας σας- και γκρεμίζεται, επίσης, σε μια στιγμή».