Να το φτάνεις μέχρι εκεί που δε θα πληγωθείς

Άνθρωποι και συμπεριφορές έχουν –και πάντα θα έχουν– την τάση να μας πληγώνουν. Αυτός που εμπιστεύτηκες και δε σου συμπεριφέρθηκε όπως περίμενες, αυτός που πίστεψες και τελικά κατέληξες να τραγουδάς «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», εκείνος που σου υποσχέθηκε τον ουρανό με τ’ άστρα και δεν μπόρεσε να σου προσφέρει ούτε τα μισά, έχουν μεταξύ τους κάτι κοινό. Κι αυτό είναι ο τρόπος που σε έκαναν να νιώσεις. Σε πλήγωσαν –πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία– και τώρα βρίσκεσαι εσύ, χαμένος μες στις σκέψεις σου να αναρωτιέσαι πώς άφησες τον εαυτό σου ελεύθερο και πώς κατάφερε η συμπεριφορά τους να επηρεάσει σε τόσο σημαντικό βαθμό τη ζωή σου.

Υπάρχει η νοοτροπία όταν κάποιος πληγώνεται, αφού ξεπεράσει ένα πρώτο «σοκ», να κλείνεται στον αυτό του, να αυξάνει ακόμα περισσότερο τις άμυνές του, να δημιουργεί έναν τοίχο γύρω του και γενικώς να είναι πιο επιφυλακτικός. Το «δε φταίνε αυτοί που μας πληγώνουν, αλλά εμείς που τους εμπιστευτήκαμε» έχει αρχίσει να γίνεται ολοένα και περισσότερο viral.

Ε, λοιπόν, ας το τροποποιήσουμε λίγο. Φυσικά και φταίνε αυτοί που σε πληγώνουν και σταμάτα να αποδίδεις ευθύνες στον εαυτό σου για τη συμπεριφορά τρίτων. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να τους δικαιολογήσεις. Όταν η συμπεριφορά κάποιου είναι απαράδεκτη, δε χρειάζεται ελαφρυντικά για να νιώσεις εσύ μέσα σου καλύτερα.

Απ’ την άλλη ούτε το «φταις εσύ που τους άφησες να σε πληγώσουν» ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα. Αν κάποιος έχει αποφασίσει να μη σου συμπεριφερθεί όπως σου αξίζει, να μη σε εκτιμήσει ανάλογα, να γελάσει εις βάρος σου ή απλώς να σε κοροϊδέψει, ερμηνεύοντάς το ως ικανότητά του, τότε σίγουρα είναι δικό του πρόβλημα κι όχι δικό σου. Είναι δικό του λάθος και μην προσπαθείς να υπεραναλύσεις ποιες πράξεις σου τον οδήγησαν να κρατήσει αυτή τη στάση.

Ας πάμε όμως στο δικό σου φταίξιμο. Δε φταίει η άμυνά σου κατ’ αποκλειστικότητα. Οποιαδήποτε ομάδα με μοναδικό προσόν μια αδιαπέραστη άμυνα, μια άμυνα που δε θα επιτρέψει εύκολα σε κάποιον να φτάσει στο στόχο του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρεται σε σένα και στην κατάκτηση της εμπιστοσύνης σου, είναι καταδικασμένη στην καλύτερη περίπτωση να τελειώνει κάθε αγώνα με ισοπαλία. Δώσε όμως και λίγη σημασία στην επίθεσή σου, που αυτή θα είναι κι η μεγαλύτερη δύναμή σου. Ο τρόπος με τον οποίο θα ανταποκριθείς κάθε φορά που κάποιος σε πληγώνει αναδεικνύει και το πόσο νοιάζεσαι για τον εαυτό σου.

Το αν θα σε πληγώσει ή όχι κάποιος δεν εξαρτάται από σένα. Ο βαθμός όμως στον οποίο θα επιτρέψεις τη συμπεριφορά του να επηρεάσει τη ζωή σου, εξαρτάται από σένα και μόνο. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους όντως πόνταρες πολλά και σίγουρα σε απογοήτευσαν. Δεν πρέπει να ψάξεις έναν τρόπο να μην πληγώνεσαι, γιατί στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ισοδυναμεί με επιφυλακτικότητα, με εσένα να μη δίνεις σε άλλους ανθρώπους τον καλύτερό σου εαυτό, επειδή κάποιος άλλος σε πλήγωσε.

Το μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό σου είναι να βρεις τον τρόπο να δίνεις πολλά σε ανθρώπους όταν τα ζητάνε και τα διεκδικούν, επειδή δε θέλεις να τους στερήσεις τίποτα απολύτως, επειδή τη στιγμή που τα δίνεις τα αξίζουν στο έπακρο. Κι όταν φτάνεις τα συναισθήματά σου στα όρια, ερωτεύεσαι κι αγαπάς έως ότου να φτάσεις σε υπερβολή.

Αλλά πάντα βαθιά μέσα σου να ξέρεις μέχρι πού πρέπει να το πας για να μην πληγωθείς. Δεν είναι κακό να δίνεσαι σε ανθρώπους, να δένεσαι, να εμπιστεύεσαι, αλλά οφείλεις να αποδεχτείς ότι όσο εύκολα δίνεις, τόσο εύκολα θα πρέπει να μαζεύεις, ότι οι άνθρωποι κι οι συμπεριφορές δε θεωρούνται δεδομένα, αλλά μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή.

Κι αυτό είναι το δύσκολο.. Άφησέ τους να σε πληγώσουν, αλλά όχι σε βαθμό που να επηρεαστείς εσύ. Να μην αλλάξεις για κανέναν. Και πάνω από όλα, να θυμάσαι πως οφείλεις να δώσεις σε κάθε άνθρωπο τον πραγματικό σου εαυτό κι όχι τα απομεινάρια των προηγούμενων. Αυτό που προηγούμενες εμπειρίες σου άφησαν και σε έκαναν να νιώθεις… «Μια φοβισμένη εκδοχή του εγώ σου».