Οι δοτικοί αναπόφευκτα ζητάνε περισσότερα

Λένε πως τάχα είναι ευχής έργον να είσαι δοτικός. Να έχεις μάθει να δίνεις απλόχερα, να χαρίζεις, να προσφέρεις. Να μην είσαι από εκείνους που λυπούνται να μοιραστούν τα δικά τους υλικά αγαθά -λες και κρατάνε αποθέματα για επικείμενη πολεμική κατάσταση, λες και θα τους τα χαλάσεις ή θα τους τα στερήσεις -, αλλά ούτε απ’ τους άλλους που τα συναισθήματα τα χαρίζουν με το σταγονόμετρο, που κάνουν σκόντο σε όμορφες στιγμές, χαμόγελα, τρυφερότητα σαν να έχουν όριο στον αριθμό των στιγμών αυτών που μπορούν να ζήσουν και τις κρατάνε εφεδρεία για αργότερα.

Ναι, είναι δώρο να έχεις γεννηθεί ή να έχεις γίνει στην πορεία δοτικός. Δεν είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα να δώσουν δοτικοί, είναι αυτοί που το επιδιώκουν από μόνοι τους με κάθε ευκαιρία. Είναι αυτοί που θα προσφερθούν να κάνουν κάτι για σένα χωρίς καν να τους το έχεις ζητήσει, είναι αυτοί που θα σκεφτούν τι σου λείπει και θα φέρουν τον κόσμο ανάποδα για να το έχεις -ακόμα κι αν εσύ δεν τους είπες ποτέ ότι κάτι σου λείπει-, είναι αυτοί που αν δε βοηθήσουν ενώ θα μπορούσαν να το είχαν κάνει, το βράδυ δε θα κοιμηθούν και θα το ‘χουν βάρος στη συνείδησή τους. Ας μου επιτραπεί για αυτούς τους ανθρώπους ο χαρακτηρισμός «δοτικός».

Μόνο που κι εδώ -όπως και σε κάθε κατάσταση- ισχύει η αρχή «μέτρον άριστον». Όσο περισσότερα προσφέρεις, τόσο περισσότερα περιμένεις και να πάρεις. Όχι επειδή σε αυτό το πάρε-δώσε θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία για να μη βγεις χαμένος στο ζύγι, μα γιατί υποσυνείδητα δεν μπορείς να κατανοήσεις ότι δεν είναι όλοι σαν εσένα.

Δεν ξέρω αν είσαι ο κανόνας ή η εξαίρεση, μα ασυνείδητα περιμένεις ότι αν εσύ προσφέρεις δέκα, πρέπει κι άλλος να σου δώσει πέντε. Κι αυτό δεν είναι θέμα εγωισμού και ικανοποίησης του εγώ σου, μα αδυναμία να αντιληφθείς πώς στο καλό οι άλλοι δεν αισθάνονται την ίδια ανάγκη για προσφορά όπως εσύ.

Σου φαίνονται ξένοι, μια κατηγορία από μόνοι τους, μιας και κρίνοντας από τα δικά σου δεδομένα, από τη δική σου προηγούμενη εμπειρία, για να μην κάνουν ούτε τα μισά από αυτά που κάνεις εσύ, δεν μπορεί παρά αδιάφοροι να είναι.

Κι εδώ είναι ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα των υπερ-δοτικών ανθρώπων. Βλέπουν τον κόσμο -αναπόφευκτα- με τα δικά τους μάτια, κρίνουν με μονάδα σύγκρισης των ίδιο τους τον εαυτό και είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω τους που αν τους ζητήσουν κάτι θα είναι εκεί, θα τους στηρίξουν -μα πρέπει πρώτα να εκφράσουν την ανάγκη τους αυτή.

Αν οι δοτικοί δουν πως οι άνθρωποι που τους περιβάλουν νοιάζονται, ακόμα κι αν δεν προσπαθούν διαρκώς να βρουν τρόπο να το δείξουν, αν καταλάβουν πως το gold standard δεν είναι κατ’ ανάγκη ο εαυτός τους, αν συνειδητοποιήσουν τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου και του κάθε χαρακτήρα, τότε η δοτικότητά τους θα γίνει και το μεγάλο τους χάρισμα.

Αναπόφευκτα ζητάνε περισσότερα. Ορθώς, όμως, περιμένουν τα ίδια που θέλουν να δίνουν αυτοί; Έξαλλου κανένας δεν τους τα ζήτησε, κανένας δεν τα απαίτησε ώστε να τα πάρει με το ζόρι.

Προσόν να είσαι δοτικός, αρκεί να μην το βλέπεις εγωιστικά και να μην αντιμετωπίζεις σκεπτικιστικά αυτούς που δεν είναι στον ίδιο βαθμό με σένα.