Όταν πονάς δε θες να ακούσεις τίποτα

«Το να πονάς και να το λες, αυτό δεν είναι πόνος. Ο πόνος είναι να πονάς και να το ξέρεις μόνος». Λόγια που σε πειράζουν, καταστάσεις που μέσα σου εύχεσαι να ήταν αντιστρεπτές και εκείνος ο «πόνος» που επικαλείσαι διαρκώς μπροστά σε όλα όσα δεν είναι όπως πρέπει ή μάλλον όπως θες. Καρδιές που πληγώνονται εύκολα και ραγίζουν σε κάθε πράξη που δε συνάδει με τις αρχές τους και άλλες που λες και είναι από ατσάλι νομίζεις πως δε βιώνουν τον πόνο, πως δεν καταφέρνει να τις αγγίξει τίποτα. Αναισθησία, όπως θα έλεγαν οι πιο κυνικοί.

Πονόμετρο δεν έχουμε καταφέρει να ανακαλύψουμε ακόμα, γι’ αυτό και ο πόνος είναι μια έννοια σχετική. Η έντασή του αξιολογείται από τον καθένα με διαφορετικά κριτήρια και στην περιγραφή του ακόμα και αν χρησιμοποιούμε λέξεις όπως «πολύ» ή «λίγο», έχουμε μία τάση να τον συγκρίνουμε με άλλους πόνους, χειρότερους ή μη.

Πάντα όταν βιώνεις μία κατάσταση αναλογίζεσαι αν έχεις ξαναπεράσει κάτι παρόμοιο, αν το έχεις ξανανιώσει ποτέ. Εσύ, ο εαυτός σου και τα συναισθήματά σου αντιμέτωπα με έναν πόνο που προκλήθηκε από απρόβλεπτες παραμέτρους ή με έναν πόνο που προκάλεσε κάποιος άλλος, εκούσια ή ακούσια. Το σίγουρο πάντως είναι πως όταν πονάς, πονάς εσύ και μόνο εσύ. Κανένας φίλος σου δε θα νιώσει σαν εσένα, όσο κι αν προσπαθήσει με τα λόγια του να σε παρηγορήσει, με τις πράξεις του να σε βοηθήσει να ξεχαστείς και να νιώσεις πιο όμορφα.

Γι’ αυτό, λοιπόν και στον πόνο δε θέλουμε παρέα. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που δε θες να ακούσεις τίποτα από κανέναν. Θες να μείνεις μόνος σου, να σκεφτείς, να ξεσπάσεις, να ηρεμήσεις. Δε σου λείπει κάποιος να δικαιολογήσει την κατάσταση, να προσπαθήσει να την ερμηνεύσει. Το κάνεις και μόνος σου και μάλιστα καλύτερα. Και είναι σίγουρο ότι κατά βάθος ξέρεις όλα εκείνα τα λόγια παρηγοριάς που θα άκουγες από τους φίλους σου πριν καν στα πουν. Και θες και συ να τα πεις στον εαυτό σου, όμως σαν τα λες γελάς, γιατί ξέρεις ότι ο πόνος είναι πόνος. Και ως γνωστόν, ο πόνος δεν παίρνει από λόγια.

«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο», κι ακόμα κι αν εσύ δεν μπορείς να τον καταλάβεις εκείνη τη στιγμή σίγουρα κάποια στιγμή μεταγενέστερα, ως τρίτος παρατηρητής της ιστορίας θα το διαπιστώσεις. Έτσι δε λένε; Και ξαφνικά, σαν μαγικά, διώχνουν τον πόνο μακριά. Με το ραβδάκι του «όλα θα πάνε καλά», «θα τον βρεις το δρόμο σου», ο «χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Κι όμως εσύ πονάς τώρα. Δε θες να ξέρεις πως θα είσαι σε μια βδομάδα, δε θες να έρθουν και να σου δείξουν πως τα πράγματα θα βελτιωθούν, πως είναι απλώς μια φάση και θα περάσει.

Κι όντως είναι ακριβώς αυτό. Μια φάση που θα περάσει. Μια φάση όμως που για να περάσει θα πρέπει, όπως και η ίωση, να κάνει τον κύκλο της. Θα πρέπει διαδοχικά να περάσεις από όλα τα στάδιά της. Θυμώνεις, ξεσπάς, στεναχωριέσαι, αποδέχεσαι. Η μαγική λέξη σε κάθε κατάσταση: αποδοχή. Να καταφέρεις να το αποδεχτείς μέσα σου, να συμβιβαστείς με το γεγονός και να σταματήσεις να ψάχνεις απεγνωσμένα τρόπους για να το αλλάξεις.

«Μην τις φοβάσαι τις πληγές. Είναι παράσημα…» Και μια πληγή, όσο κι αν κλείσει επιφανειακά, το σημάδι της θα υπάρχει πάντα εκεί, χαραγμένο πάνω σου, να σου θυμίζει όσα πέρασες, ό,τι έζησες και πως είσαι ακόμα εδώ. Πιο δυνατός από ποτέ!