Θ' άλλαζε η ζωή μας αν δεν παραλείπαμε τα «ευκόλως εννοούμενα»

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα λέμε; Τα περιττά και ανούσια λόγια είναι αυτά που στην τελική μας έχουν κουράσει. Αναλύσεις επί αναλύσεων για θέματα σε τέτοιο βάθος που την ουσία την έχουμε χάσει εξαρχής. Αναζητάς τις λεπτομέρειες, τους δίνεις μεγαλύτερη αξία απ’ όση μπορούν να έχουν στην πραγματικότητα, λησμονείς όμως συχνά τα αυτονόητα.

Αυτά που δεν αναφέρεις, θεωρώντας εσφαλμένα ότι είναι κατανοητά και γίνονται πάντα αντιληπτά. Τα «ευκόλως εννοούμενα» που έχουν πάντα την τάση να παραλείπονται.

Έχεις σκεφτεί πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν δεν παραλείπονταν; Αν τα ξεκινούσαμε όλα απ’ το μηδέν, υποθέτοντας ότι ο άλλος έχει πλήρη άγνοια επί του θέματος; Μπορεί να καταλήγαμε να πούμε λιγότερα ή να μην καταφέρναμε να εμβαθύνουμε τόσο, όμως τα απαραίτητα θα ήταν στην τελική κατανοητά και τα μπερδέματα σίγουρα λιγότερα.

Αν ο καθηγητής που παρουσιάζει το μάθημα ξεκινούσε απ’ τις πιο απλές έννοιες, εκείνες που θεωρεί δεδομένες ο ίδιος μετά από χρόνια, δε θα υπήρχε ούτε ένας ανάμεσα στο κοινό που να είχε χάσει την ουσία ή ακόμη χειρότερα να είχε καταλάβει κάτι τελείως διαφορετικό, αυτό που ο ίδιος θέλει να καταλάβει.

«Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα σ’ αγαπώ και δε θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη», δανεισμένο απ’ την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πριν το θάνατό του. Ένας άνθρωπος, που στην τελευταία στιγμή του συνειδητοποιεί πόσο σημαντικό είναι ν’ αναφέρει μία και μόνο λέξη, που ίσως οι άνθρωποι που στην πραγματικότητα αγαπούσε να το θεωρούσαν αυτονόητο.

Δε σου λέω να επαναλαμβάνεις διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, να κουράσεις, θυμήσου όμως ότι οι άνθρωποι ξεχνάνε εκ φύσεως. Ή μάλλον είθισται να θέλουν υπενθύμιση, να αμφιβάλλουν, να ζουν διαρκώς μες την ανασφάλεια. Μην τους βάζεις σε σκέψεις, πόσο μάλλον σε δεύτερες σκέψεις. Όσο κι αν πιστεύεις ότι οι πράξεις σου υποδεικνύουν αυτά που δεν ξεστόμισες ποτέ, τόλμα να πεις επιτέλους όλα αυτά που θεωρείς «ευκόλως εννοούμενα».

Οι καταστάσεις θα ήταν πιο απλές, οι παρεξηγήσεις λιγότερες. Η ασφάλεια που θα ένιωθαν οι άνθρωποι ακόμη μεγαλύτερη κι όλα αυτά με λίγες και μόνο λέξεις. Όλες εκείνες που για δικούς σου λόγους δεν εκμυστηρεύτηκες ποτέ, είπες λόγια μεγάλα, φορτισμένα με υποσχέσεις και ξέχασες εκείνα τα απλά, τα καθημερινά, που μπορούν να χαρίσουν χαμόγελα.

Δεν πρέπει να τα ξέρουν όλα, πρέπει να κρατάς κάποια και για σένα. Να κρατάς όμως αυτά που δε θεωρείς δεδομένα. Να κρατάς τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου, το περιεχόμενο ενός κόσμου στον οποίο δε θέλεις να εισέλθει κανείς.

Εκεί έχεις το δικαίωμα να είσαι ολομόναχος. Το εισιτήριο για το μυαλό σου εξάλλου δε θα καταφέρει να το αγοράσει εξ ολοκλήρου κανείς. Γιατί είναι ένα τίμημα μεγάλο, που μόνο εσύ μπορείς ν’ αντέξεις. Τα δεδομένα όμως μην τα παραλείπεις. Έτσι, θα καταφέρεις να είσαι σίγουρος ότι οι άλλοι ξέρουν τι πραγματικά θέλεις, νιώθεις ή ζητάς. Και το ξεκάθαρο δεν το απέρριψε ποτέ κανείς. Πολλοί το εκτίμησαν, πολλοί το έψαξαν.

Όσο εσύ θεωρείς τα «αυτονόητα» αυτονόητα, τόσο θα δίνεις την ευκαιρία στον καθένα να υποθέτει εσφαλμένα τα δικά του αυτονόητα.

Ευκαιρία, λοιπόν, να δείξεις πόσο ξηγημένος μπορείς να είσαι!