Την καλύτερη χημεία την έχεις τελικά με εκείνους που δε φοβάσαι να πεις τα πάντα ανοιχτά μπροστά τους. Δε φοβάσαι να τους εξομολογηθείς όσα κόβουν βόλτες μες στο κεφάλι σου, ακόμα κι αν ξέρεις ότι μπορεί να σε κρίνουν γι’ αυτά. Γιατί, κατά βάθος, έχεις την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να σε κρίνουν ποτέ.
Κι αν το κάνουν, θα το κάνουν εκεί μπροστά σου, θα σε βάλουν σε μία γωνία, θα σε κάνουν να νιώσεις κατηγορούμενος στη δική σου δίκη προκειμένου να καταλάβεις τα σφάλματά σου, σε μια αγωνιώδη προσπάθειά τους να σου βάλουν μυαλό.
Κι αν δεν τα καταφέρουν, αν είσαι τόσο ξεροκέφαλος που ακόμα και μετά από κήρυγμα, επιμένεις στο δικό σου τροπάριο, πάλι εκεί θα είναι, δίπλα σου, να στηρίξουν εσένα και τις αποφάσεις σου, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι αντίθετοι με αυτές. Δε θα ακούσεις να σου λένε «στα ‘λεγα εγώ», αλλά, αντί γι’ αυτό θα προτιμήσουν να στα ξαναπούνε. Ξανά και ξανά, μέχρι που κάτι απ’ τα λόγια τους θα σου μείνει. Δε θέλουν να ασκήσουν επιρροή επάνω σου, θέλουν να σου αφήσουν το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης, αλλά αυτό δε σημαίνει και πως δε θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σε προστατεύσουν.
Η σχέση σου μ’ αυτούς τους ανθρώπους βασίζεται στην ειλικρίνεια. Τα ξέρουν όλα, δεν τους κρατάς μυστικά. Επιζητάς ο ίδιος την κριτική και τη γνώμη τους και την εκτιμάς, ανεξάρτητα απ’ το αν θα την ακούσεις ποτέ ή όχι. Τους νιώθεις πλέον τόσο κοντά σου, είναι οι πιο δικοί σου άνθρωποι.
Σε ξέρουν καλύτερα από όσο νομίζεις. Ξέρουν εσένα κι όχι το τέλειό σου πρόσωπο. Προβλέπουν τις κινήσεις σου κι έχουν ένα δικό τους μοναδικό τρόπο να διακρίνουν τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου, εκείνες που δεν έχεις παραδεχτεί ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό. Και μετά, σε αναγκάζουν έμμεσα να το παραδεχτείς στους ίδιους, όχι γιατί θα αλλάξει κάτι γι’ αυτούς, αλλά γιατί μέσα από αυτή την παραδοχή σου θέλουν να το συνειδητοποιήσεις.
Η συμπεριφορά σου απέναντί τους είναι κι ένας καθρέφτης του εαυτού σου. Ίσως να ευχόσουν να είσαι τέλειος, ξέρεις όμως ότι δε θα τα καταφέρεις ποτέ. Κι έτσι προτιμάς να είσαι απλώς αυθεντικός. Να τους κερδίζεις εσύ κι όχι η ιδεατή συμπεριφορά σου, να αποδέχονται την τρέλα σου, τις παραξενιές σου, τα ελαττώματά σου. Να σ’ αγαπάνε τις στιγμές που θέλουν να σε σκοτώσουν κι όχι εκείνες, τις άλλες, που κάθεσαι απλώς σε μια γωνία απαρατήρητος.
Να μη σου κρατάνε κακία, όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Γιατί έχουν αποδεχτεί τη χαζομάρα σου και μπορούν αντί να σου θυμώσουν, να γελάσουν μαζί σου. Γι’ αυτό κι εσύ μπροστά τους δε θέλεις να κρύβεσαι. Δε θέλεις να παρουσιάζεις ένα ψεύτικο πρόσωπο, που αγαπιέται πιο εύκολα, θέλεις να είναι δίπλα σου, γιατί έχουν πλήρη επίγνωση του ποιος πραγματικά είσαι.
Άπαξ και συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους, ανθρώπους που σε έχουν κατά κάποιο τρόπο χαρτογραφήσει, που μπορούν να σε ψυχολογήσουν και να σου βγάλουν τον καλύτερό σου εαυτό, μην τους αφήσεις ποτέ να φύγουν μακριά σου. Είναι η δική σου αλήθεια, ο δικός σου κόσμος, στον οποίο δε θα χρειαστεί να υποκριθείς ούτε δευτερόλεπτο κι αυτό είναι πραγματικά αξία ανεκτίμητη…
Συντάκτης: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
