5.551. Τόσα γράφει το κοντέρ της Πάολα. Πότε μηδένισα τη μέτρηση; Ούτε που θυμάμαι. Πρέπει να‘ταν μετά το Δεκαπενταύγουστο. Τότε, που ανέβηκα Γιάννενα ολομόναχος για πρώτη φορά. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας συστήσω. Πάολα, το κατακκόκινο Swiftάκι μου, που είναι μαζί μου από την αρχή του ’14. Σε όλα μαζί. Στις τρέλες μου, στους έρωτές μου, στα αυθόρμητα και παρορμητικά ταξίδια μου.
5.551. Μέσα σε ούτε τρεις μήνες. Αν ήμουνα η Πάολα θα με χαστούκιζα, θα μου κράταγα μούτρα, δε θα άναβα τη μηχανή μου ποτέ ξανά. Όχι πριν να θέσω τους όρους μου.
5.551 χιλιόμετρα σε δυόμισι μήνες. Ένας σπασμένος μπροστά προφυλακτήρας σε δύο σημεία, στο κέντρο κατακόρυφα και στη μεριά του συνοδηγού σπασμένες όλες οι βίδες πάνω από τον τροχό. Όλη η αριστερή πλευρά εμφανώς γρατζουνισμένη από τον προφυλακτήρα μέχρι την πόρτα του οδηγού. Ξεχνάω κάτι; Α ναι, τη γούβα στο καπό που προκάλεσε το βανάκι όταν έπεσα πάνω του κατεβαίνοντας την Παπάγου. Ναι, είναι σίγουρο, αν ήμουνα η Πάολα θα με μισούσα. Αλλά η σχέση μας είναι ιδιαίτερη, περίπλοκη, και το γνωρίζουμε καλά και οι δύο.
«Γιατί Πάολα;» Δεν ξέρω. Έτσι, μου’ρθε! Το’χαμε έθιμο με το Σπύρο να δίνουμε γυναικεία ονόματα στα αυτοκίνητά μας. Αυτός είχε την Περσεφόνη, εγώ έχω την Πάολα.
Βέβαια, στην πορεία, η Πάολα αποδείχτηκε σκυλί, οπότε το όνομά της απέκτησε νόημα. Συν το ότι όταν παίζω το CD μου «Ελληνικά Λαϊκά», όλοι λένε για Inception, αφού ακούμε Πάολα μέσα στην Πάολα. Τέλος πάντων, αρκετά με το όνομα της αγάπης μου. Ας επιστρέψουμε στα χιλιόμετρα.
5.551, ξαναλέω. Λίγο; Πολύ; Εξωφρενικό για τους γονείς μου.
«Ρε κερατά, το καλοκαίρι κάναμε Service, πάλι θα πληρώσουμε τους έρωτές σου;»
«Τι να κάνω ρε πατέρα, αφού έχω αμάξι, να ταλαιπωρούμαι με μέσα και ΚΤΕΛ;»
«Για μια βόλτα το Σαββατοκύριακο στο πήραμε το αμάξι, όχι να το κάνεις σπίτι σου!»
«Ε, μια βόλτα το Σαββατοκύριακο το πήρα, πώς κάνετε έτσι;»
Ο πατέρας μου ξεκαρδίστηκε. Αλήθεια έλεγα, μια γρήγορη βόλτα στα Γιάννενα είχα πάει για Σαββατοκύριακο. Τίποτα παραπάνω. 900 χιλιόμετρα μόνο, μην είμαστε υπερβολικοί!
Τι να κάνω, δε λέω να βρω καμιά κοπέλα από τη γειτονιά. Οχτώ χρόνια πάνε έτσι. Εγώ Πειραιά. Το πιο κοντινό που κατάφερα ήταν Κορυδαλλός. Το πιο μακρινό Πειραιάς-Γιάννενα και πιο πριν Θεσσαλονίκη.
Οι ενδιάμεσοι σταθμοί όχι τόσο εντυπωσιακοί, αλλά εξίσου κουραστικοί. Χαλάνδρι, Κιούρκα, Αγία Παρασκευή, Πάτρα, Άνω Λιόσια. Και πολλοί άλλοι που δε θυμάμαι πια.
Η διαφορά είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν είχα ακόμη την Παολίτσα. Αν την είχα τραβήξει σε όλες αυτές τις παλαβομάρες, το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα δε θα την είχα μαζί μου.
Όχι, στην προ Πάολας εποχή, ακολουθούσα άλλες τακτικές. Έπιανα φιλίες με τους οδηγούς των ΚΤΕΛ. Έμπαινα στα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης και το iPhone έμπαινε αυτόματα στο Wi-Fi τους. Τελικά είμαι πολύ καμένος.
Αλλά τι να κάνεις; Η απόσταση στην εποχή μας είναι υπαρκτή. Πιο ανώδυνη, χάρη στα φεισμπούκια και τα σκάιψ, υπαρκτή, παρ’όλα αυτά.
Κι αν θες να βλέπεις το έτερον ήμισυ που μένει στην άλλη άκρη της χώρας (ευτυχώς δηλαδή που βρίσκεται στην ίδια χώρα, να τα λέμε και τα καλά), πρέπει να κάνεις θυσίες, φίλε μου.
Και ειδικά αν έχεις αμάξι, πέφτει στους ώμους σου μεγαλύτερο βάρος ευθύνης. Πες με old fashioned, gentleman, κορόιδο, όλα δεκτά και δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούω.
Αλλά αν είμαι το αγόρι της σχέσης κι έχω αμάξι, ενώ η κοπέλα μου δεν έχει, εγώ πρέπει να κάνω τα πηγαινέλα, εμένα θα με φάνε οι δρόμοι.
Κάπως έτσι μαζεύονται τα 5.551 χιλιόμετρα από τα τέλη Αυγούστου μέχρι τις αρχές Νοέμβρη. Έτσι ακριβώς στήνονται από το πουθενά ούτε ένα ούτε δύο, αλλά τέσσερα ολόκληρα ταξίδια από τον Πειραιά στα Γιάννενα στο ίδιο διάστημα που αναφέρθηκε παραπάνω.
Κάπως έτσι η Πάολα αποκτά την εμφάνιση ενός μέτριου έως κακού boxer που έχει φάει μια ζωή στα ring και έχει σπάσει περισσότερα κόκαλα από ό,τι μπορεί να θυμηθεί. Γιατί κακά τα ψέματα, οι αποστάσεις κουράζουν. Και τους ανθρώπους, αλλά και τα μέσα τους. Και πάντα έρχεται η στιγμή να αναρωτηθείς γι’αυτές. Αξίζουν ή καλύτερα να κοπούν;
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
