Είναι μερικοί άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά. Εννοώ παθολογικά φοβούνται τη μοναξιά.
Δεν είναι ότι την αποφεύγουν, είναι ότι δεν μπορούν να ζήσουν με αυτήν. Τρελαίνονται, δε λειτουργούν, τους πιάνουν κρίσεις πανικού, αλλάζουν χαρακτήρα, γίνονται τέρατα σωστά.
Θέλουν να είναι μονίμως σε σχέση, να αυτοεπιβεβαιώνονται και να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους.Όταν έχουν δίπλα τους ένα σύντροφο, νιώθουν ότι όλα πάνε καλά στη ζωή τους, αισθάνονται δυνατοί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Βέβαια, στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, αυτοί οι άνθρωποι δε θεωρούν τη σχέση τίποτα παραπάνω από ένα απαραίτητο αξεσουάρ, το οποίο προσθέτει κύρος στη γενική εικόνα τους. Όπως, δηλαδή, ένα ακριβό αυτοκίνητο ή ένα καλοραμμένο κουστούμι. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων μπορούμε να εντοπίσουμε τόσο άντρες, όσο και γυναίκες, αλλά κατά παράδοση, αυτό είναι ένα κατ’ εξοχήν ανδρικό χαρακτηριστικό.
Άπαξ και αυτοί οι άνθρωποι –ας τους ονομάσουμε «χιμπατζήδες»– βρουν ένα ταίρι, προσκολλώνται σε αυτό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα δεμένοι ή συναισθηματικοί.
Μιλάνε στο τηλέφωνο ασταμάτητα με το άλλο τους μισό, κυρίως όταν είναι μπροστά άλλοι άνθρωποι που μπορούν να τους θαυμάσουν για το μεγάλο τους κατόρθωμα, που έχουν σχέση. Κατά τα άλλα βάζουν το σύντροφο σε δεύτερη μοίρα, αδιαφορούν συχνά για τις ανάγκες ή επιθυμίες του και το ζηλεύουν παθολογικά, από κτητικότητα και μόνο. Α και φυσικά, αν τους δοθεί η ευκαιρία, ξενοκοιμούνται, καθώς αυτό τους προσφέρει bonus αυτοπεποίθηση.
Το (ακόμη μεγαλύτερο) πρόβλημα δημιουργείται, όταν οι αγαπητοί μας «χιμπατζήδες» νιώσουν ότι απειλείται η σχέση τους. Τότε είναι που τρελαίνονται, όπως είπαμε παραπάνω.
Γίνονται επιθετικοί, ειρωνικοί, μίζεροι, γκρινιάρηδες, αλλάζουν εκατό πρόσωπα μέσα σε δέκα μόλις λεπτά. Δεν αποκαλύπτουν, όμως, σε κανέναν το πρόβλημά τους, το αντίθετο μάλιστα, επιμένουν να το κρατούν για τον εαυτό τους, από φόβο μη χάσουν το γόητρό τους.
Παράλληλα όμως, τρέμει το φυλλοκάρδι τους, μην ξυπνήσουν το επόμενο πρωί και είναι μόνοι τους και δεν μπορούν να δικαιολογήσουν στον κοινωνικό τους περίγυρο πώς συνέβη αυτό. Ειδικά εφόσον είχαν την τέλεια σχέση, τον κεραυνοβόλο έρωτα, τη μεγάλη αγάπη, στην οποία είχαν επενδύσει πολλά και για την οποία είχαν θυσιάσει ακόμη περισσότερα.
Το πρώτο τους βήμα, όταν μυριστούν τον κίνδυνο της μοναξιάς, είναι να εντοπίσουν το επόμενο θύμα τους. Να κοιτάξουν γύρω τους, ψάχνοντας για το κοντινότερο κλαδί (σ)το οποίο μπορούν να μεταπηδήσουν. Εξ’ ου και «χιμπατζήδες».
Ταυτόχρονα, κάνουν κάποιες υποτυπώδεις προσπάθειες να «σώσουν» τη σχέση τους, καλοπιάνοντας το ταίρι τους, πηγαίνοντας με τα νερά του, αλλά μέχρι εκεί. Μόλις καταλάβουν ότι το επόμενο θύμα έχει τσιμπήσει, επικεντρώνονται εκεί, για να κλειδώσουν το στόχο και να είναι πλέον σίγουροι ότι θα κοιμούνται με παρέα για καιρό ακόμη.
Μετά από αυτό, ό,τι και να προκύψει, αυτοί είναι καλυμμένοι. Χωρίζουν, λοιπόν, όμορφα κι ωραία και συνεχίζουν το έργο τους ανενόχλητοι. Και για μια ακόμα φορά, όλοι τους θαυμάζουν για το πώς δε λυγίζουν ποτέ, παρά συνεχίζουν ακάθεκτοι, ανεπηρέαστοι από τα τραγικά συμβάντα του πρόσφατου χωρισμού τους.
Βέβαια, υπάρχουν και οι σπάνιες περιπτώσεις, όπου, είτε επειδή έχει μείνει πολύ καιρό σε σχέση και έχει σκουριάσει, είτε επειδή η κοινωνία έχει καταλάβει το βρώμικο παιχνίδι του, ο «χιμπατζής» δεν προλαβαίνει να πιαστεί από το επόμενο κλαδί.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κατά το χωρισμό, το κλαδί στο οποίο βρίσκεται να σπάσει και ο χιμπατζής να βρεθεί στο έδαφος, μετά από μια θεαματική πτώση. Εκεί ο οποιοσδήποτε παρατηρητής πρέπει να τρέξει με όλη του τη δύναμη, χωρίς να κοιτάξει ούτε στιγμή πίσω του. Γιατί η πτώση αυτή του «χιμπατζή» προκαλεί ένα τόσο δυνατό ωστικό κύμα, που παρασύρει τα πάντα γύρω του.
Όποιος βρίσκεται κοντά του –ή μάλλον από κάτω– τη στιγμή της πτώσης, θα φορτωθεί ολόκληρο το βάρος του χιμπατζή μας. Θα γίνει η σχέση του, θέλοντας και μη. Θα δέχεται τηλεφωνήματά του καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, τηλεφωνήματα ανούσια και κουραστικά.
Θα πρέπει να τον κυκλοφορεί έξω συνέχεια, ασταμάτητα, καθημερινά, μέχρι να του βρει καινούριο σύντροφο. Και θα ακούει εξίσου συνέχεια, ασταμάτητα και καθημερινά τη μόνιμη κλάψα του, για το πόσο άδικος ήταν ο χωρισμός του, για το ότι δε θα ξαναβρεί ποτέ άλλη σχέση και για το πόσο σκληρή είναι η μοναξιά.
Αν βρεθείτε σε αυτήν την κατάσταση, καλή τύχη. Μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα.
Την επόμενη φορά να τρέξετε όταν ακούσετε το κλαδί να σπάει.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
