Όλοι λίγο-πολύ όταν χωρίζουμε πονάμε. Όπως κι όλοι μας λίγο-πολύ όταν είμαστε σε μια όμορφη, ευτυχισμένη σχέση και νιώθουμε ερωτευμένοι, το δείχνουμε στους γύρω μας. Και πάλι, λίγο-πολύ. Ε λοιπόν, αυτό το «πολύ» μερικοί άνθρωποι το τερματίζουν.
Δε λέω, βρε αδερφέ, είναι όμορφο να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου. Να θέλεις να δείξεις σε όλους πόσο ερωτευμένος είσαι, πόσο υπέροχη είναι η σχέση σου, να καλέσεις κόσμο στο ροζ συννεφάκι σου, να τους κεράσεις γλυκό και καφέ και να τους δείξεις τη διακόσμηση του χώρου.
Στην τελική, εγώ, πρώτος από όλους όποτε είμαι σε τέτοια φάση πρήζω τους πάντες˙ «ο έρωτας είναι το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή», «κάντε υπομονή και θα βρείτε τον άνθρωπο και τη σχέση που σας αξίζει», «την Κυριακή κάνετε κάτι; περάστε από το σπίτι, τρίτο σύννεφο αριστερά στο δεύτερο όροφο να τα πούμε». Όπως αντίστοιχα, όταν έχω χωρίσει, θα κλαψουρίσω από ‘δω κι από ‘κει, λίγο γιατί τον νιώθω στο πετσί μου το χωρισμό, λίγο γιατί θέλω προσοχή κι αγάπη μέχρι να ξαναγίνω άνθρωπος.
Αλλά, μα τους θεούς, μερικοί μερικοί είναι σα να μην έχουν άλλο ενδιαφέρον στη ζωή τους. Αν κρίνει κάποιος από τα λεγόμενά τους, το επάγγελμά τους είναι οι σχέσεις. Πού τους ψάχνεις πού τους βρίσκεις, κολλημένοι με το ταίρι τους. Κι αν δεν είναι με το ταίρι τους -επειδή πιθανότατα το έχουν πρήξει τόσο πολύ που πήγε στο χωριό να βοσκήσει τα πρόβατα και να μαζέψει τις ελιές- το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού τους.
Στην ερώτηση «Γεια σου, Μπάμπη, τι νέα ρε μεγάλε», η απάντηση αποτελείται πάντα τουλάχιστον από 200 λέξεις και ξεκινάει ως εξής: «καλά ρε μαν, εδώ, με τη Σοφία… η Σοφία αυτό, η Σοφία εκείνο, την τάδε μέρα τσακωθήκαμε αλλά τα ξαναβρήκαμε αμέσως και μετά κάναμε τέλειο σεξ, κανονίζουμε να πάμε διακοπές μαζί, μπλα μπλα μπλα μπλα»! Όταν είναι αυτά τα άτομα σε μεγάλη παρέα και το θέμα συζήτησης αλλάξει (κάτι το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι πια η σχέση τους το επίκεντρο της προσοχής), αυτοί θα αποσυρθούν στον δικό τους κόσμο και είτε θα κοιτάνε το κενό σαν τους βλάκες, περιμένοντας να τους απευθύνει κάποιος το λόγο, είτε θα πιάσουν στα χέρια τους το κινητό, για να μιλήσουν με το αμόρε.
Και φυσικά, από τη στιγμή που θα χωρίσουν μέχρι τη στιγμή που θα ξαναμπούν σε σχέση, να είστε σίγουροι ότι θα είναι προσκολλημένοι σε σας και θα αναλύουν την τελευταία σχέση τους μέχρι αηδίας, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Μέχρι δηλαδή κι εσείς να πάτε στο χωριό σας να βοσκήσετε τις ελιές σας και να μαζέψετε τα πρόβατά σας.
Μη με παρεξηγήσετε: δεν έχω κανένα θέμα με την κλάψα ή την εξύμνηση του έρωτα. Μάλιστα μέχρι ενός σημείου ταιριάζω γάντι στο προφίλ του ανθρώπου που μόλις περιέγραψα – όσοι με έχουν φίλο στο facebook θα κουνήσουν το κεφάλι τους καταφατικά, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Εμένα αυτό που με προβληματίζει, με κάνει να απορήσω έως και να βγω από τα ρούχα μου και να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο (αυστηρά με αυτή τη σειρά˙ πρώτα στριπτίζ και μετά κοπάνημα) είναι αυτό που ανέφερα και πριν: ρε αδερφέ, τι σκατά κάνεις στη ζωή σου; Δε γίνεται να ασχολείσαι ΜΟΝΟ με σχέσεις! Κάποια μέρα όλοι μας πιάνουμε φίλους και γνωστούς και τους λέμε για τα καθημερινά μας προβλήματα, για τσακωμούς με γονείς, για θανάτους κατοικιδίων, για χίλια δυο άλλα άσχετα πράγματα! Εσύ όχι; Τίποτα άλλο; Μόνο σχέσεις; Κάτι δεν πάει καλά εδώ, το καταλαβαίνεις, έτσι; Και δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εμένα σε ένα βαθμό με τρομάζει αυτό.
Στην τελική, αν δεν έχεις προσωπική ζωή, επαγγελματική ζωή, ενδιαφέροντα και χόμπι, αν δεν κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου εκτός από σχέσεις, τότε πώς γίνεται να τις διατηρείς αυτές τις σχέσεις (έστω και για μικρό χρονικό διάστημα); Τι λέτε και τι κάνετε μεταξύ σας εκτός από σεξ; Αλήθεια αυτό το φαινόμενο κι αυτοί οι άνθρωποι με ξεπερνούν, είναι ένα από τα (ενοχλητικά) μυστήρια του σύμπαντος για μένα.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
