«Η σχέση είναι τα πρώτα δέκα λεπτά όταν ανοίξεις τα μάτια σου και τα δέκα τελευταία πριν αποκοιμηθείς.» Αυτά ήταν τα λόγια του φίλου μου του Νίκου πάνω στις σχέσεις και στο χωρισμό και, μα το Θεό, έχει απόλυτο δίκιο.
Όταν είσαι σε (ευτυχισμένη, χωρίς προβλήματα) σχέση, έχεις έναν άνθρωπο να σκέφτεσαι και να σε σκέφτεται ασταμάτητα, 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα.
Ανοίγεις τα μάτια σου το πρωΐ και, αν δεν κοιμάστε μαζί, περιμένεις με ανυπομονησία το μήνυμά του.
Είναι η πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνήσεις και ξέρεις οτι αποτελείς κι εσύ μια πρώτη καθημερινή σκέψη.
Αντίστοιχα, είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο μιλάς πριν αποκοιμηθείς. Και αυτό είναι το σημαντικότερο κομμάτι της σχέσης.
Σίγουρα, περνάτε ωραίες στιγμές μαζί, πηγαίνετε για καφέ, για ποτό, για ψώνια, σινεμά. Κάνετε βόλτες, σεξ, εκδρομές, κοιμάστε αγκαλιά και τα σώματά σας γίνονται ένα. Και φυσικά όλα αυτά σου λείπουν όταν δεν είσαστε μαζί.
Είτε αυτό το «όχι μαζί» είναι λόγω απόστασης ή συγκυριών, είτε είναι οριστικό λόγω χωρισμού.
Στη δεύτερη περίπτωση, σου λείπουν όλα αυτά. Περνάς από μαγαζιά που έχετε επισκεφθεί μαζί, ακούς τραγούδια που πονάνε. Και όλα αυτά είναι δυσβάσταχτα, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό.
Όμως, το πιο δυσβάσταχτο από όλα είναι να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσετε όταν είσαι στο κρεβάτι σου το πρωΐ και το βράδυ. Εκεί φαίνεται η διαφορά και είναι τεράστια. Σε πνίγει, σε γονατίζει. Ίσως να μην το αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Ίσως για μερικούς να μην είναι τόσο σημαντική αυτή η λεπτομέρεια.
Αλλά κατά βάθος, όσο μοναχικοί κι αν δηλώνουμε πως είμαστε, η ιδέα ότι ένας άνθρωπος σημαντικός για σένα ξυπνάει και κοιμάται με τη σκέψη σου, είναι το πιο όμορφο δώρο που μπορεί να σου κάνει.
Τον τελευταίο χρόνο παλεύω ενάντια σε θεούς και δαίμονες για να βρω την ευτυχία.
Να καταφέρω το αδύνατο, να είμαι επιτέλους καλά με την κοπέλα που ερωτεύτηκα.
Έχω περάσει από χίλιες δύο καταστάσεις και, αλήθεια, έχω υπερπηδήσει χιλιάδες εμπόδια. Έχω κάνει μαλακίες, έχω πληγώσει και πληγωθεί, έχω κλάψει (ναι, έχω κλάψει).
Σε άλλες περιόδους νιώθω καλά, σε άλλες νιώθω ότι ασφυκτιώ, ότι δεν αντέχω άλλο.
Όμως, όσες δυσκολίες κι αν έχω περάσει, το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να ξεπεράσω ποτέ είναι η απουσία των μηνυμάτων το πρωΐ και το βράδυ αν τύχει και ψυχραθούμε. Αυτό το συναίσθημα δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται, δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Να ξέρεις ότι ξυπνάς και σκέφτεσαι έναν άνθρωπο, τον αγαπάς, αναρωτιέσαι τι κάνει, θες να του πεις καλημέρα. Κι αναρωτιέσαι αν αυτός αδιαφορεί ή αν νιώθει το ίδιο.
Γι’αυτό μάθετε να μην υποτιμάτε ούτε τις καλημέρες, ούτε τις καληνύχτες σας.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
