Ίσως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι να έχεις δίπλα σου έναν κολλητό, έναν φίλο, ο οποίος ξέρεις ότι αξίζει την απεριόριστη αγάπη σου κι ότι θα σε στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές σου. Αυτό που μετράει όμως, σε καθημερινό επίπεδο και κάνει τη διαφορά, είναι οι απλές στιγμές που περνάτε μαζί, που σας δένουν, σας φέρνουν πιο κοντά και σιγά-σιγά σας κάνουν να συνειδητοποιήσετε πόσο δυνατή είναι η φιλία σας και πόσο ευχάριστο σας είναι να κάνετε παρέα.
Έχω έναν κολλητό, με τον οποίο τα τελευταία 8 χρόνια έχουμε ζήσει τις πιο τρελές ιστορίες. Αμέτρητα road trips Αθήνα-Πάτρα-Γιάννενα-Ναύπλιο-Ηγουμενίτσα, αλλά και Αθήνα-Μόναχο και τρολάρισμα των περισσοτέρων ανθρώπων είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο μας. Α, και μεθύσια. Τα ανέφερα αυτά; Δε θυμάμαι. Μεθύσια σε σπίτια, μεθύσια σε μαγαζιά, μεθύσια στο δρόμο. Η καθεμιά απλή έξοδός μας, ένα σάπιο βράδυ καθημερινής, μπορούσε να εξελιχθεί στην πιο έξαλλη γιορτή, στην πιο εκπληκτική περιπέτεια. Έτσι, από το πουθενά, χωρίς να έχουμε προγραμματίσει τίποτα, χωρίς να κυνηγάμε τρελές ιστορίες. Η χημεία μας και μόνο και η καλή διάθεση έφερναν στο δρόμο μας τις πιο περίεργες καταστάσεις, τις οποίες πάντα θα θυμόμαστε και πάντα θα διηγούμαστε σε οποιονδήποτε γνωρίζουμε για πρώτη φορά.
Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η τρελή σχέση; Με μια άβολη, αμήχανη χειραψία, η οποία, οφείλω να ομολογήσω ήταν και λιγάκι αδιάφορη από μέρους μου.
Πρώτες μέρες στη σχολή, πρώτες μέρες του Σπύρου στην Ελλάδα (μόνιμος κάτοικος Μονάχου ο κολλητός, κάτι που δε θα συνηθίσω ούτε θα ξεπεράσω ποτέ, εκτός κι αν μετακομίσω κι εγώ εκεί, για να προσθέσουμε κι άλλη μια κατεστραμμένη πόλη στο βιογραφικό μας). Κι ενώ οι υπόλοιποι πρωτοετείς συστηνόμασταν με ένα ξερό, βαριεστημένο «Γειά», ο Σπύρος έκανε τη διαφορά, χαιρετώντας τους πάντες διά χειραψίας, ανταμείβοντάς τους ταυτόχρονα με ένα τεράστιο χαμόγελο που προσέφερε ζεστασιά και φιλοξενία σε όλους τους ψαρωμένους νέους. Εγώ από την άλλη σπατάλησα τον πρώτο μήνα μου στην Πάτρα μουτρωμένος που δεν πέρασα Αθήνα, οπότε και οι πρώτες μέρες στη σχολή ήταν γεμάτες μούτρα και αδικαιολόγητο μίσος προς οτιδήποτε και οποιονδήποτε ανέπνεε αέρα Μιναρούπολης.
Τέλος πάντων, ο Σπύρος ευτυχώς επέμενε. Επέμενε να βγούμε, επέμενε να γνωριστούμε και όσο κι αν τον απέφευγα χαρακτηριστικά στην αρχή, τελικά αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Κάτι λίγο η κοινωνικότητά του, κάτι η ικανότητά του να αναπτύξει ικανοποιητικά κάθε θέμα που πιάναμε, αλλά κυρίως η τρέλα του και η τρελή του όρεξη για ζωή μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Και κάπως έτσι χτίστηκε μια φιλία που κρατάει ήδη 8 χρόνια, δεν έχει διακοπεί ούτε για λίγο και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα.
Στην αρχή τα θεμέλια της φιλίας μας μπήκαν με τη μορφή ευχάριστων, χαλαρών στιγμών. Ένας καφές στην Αγίου Νικολάου, ένα βραδινό τσάι με μπαχαρικά στο σπίτι του Σπύρου -που για μένα ήταν η Χώρα των Θαυμάτων, γεμάτο με γερμανικά προϊόντα, γλυκά, ζαχαρίνες με γεύση amaretto, λουκάνικα, αλλαντικά και τυριά κάθε είδους, χαλαρωτικά ροφήματα, αλλά και μουσικές από όλον τον κόσμο που πάντα ταίριαζαν στη διάθεσή μας. Και φυσικά ο ναργιλές.
Το επόμενο βήμα ήταν το τεστάρισμα της σχέσης μας με διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις. Γκομενικά ζητήματα που επηρέαζαν τον έναν ή τον άλλον και κατά συνέπεια κλόνιζαν τη σχέση μας, ρήξεις στις κοινές μας παρέες, μέσα από τις οποίες έπρεπε να πάρουμε θέση και να δούμε αν θα συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι ή θα τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, παρεξηγήσεις και πολλά άλλα. Ευτυχώς μέσα από όλα αυτά βγήκαμε νικητές. Ο Σπύρος έπαιξε τα χαρτιά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και καταφέραμε να κάνουμε τη φιλία μας ακόμα πιο δυνατή με το πέρασμα του χρόνου.
Και αυτό είναι για μένα το νόημα μιας ισχυρής, ειλικρινούς φιλίας. Είναι ένα κράμα αλληλεγγύης στα προβλήματα που δημιουργούνται, ευχάριστων, ανέμελων στιγμών και κοινών ενδιαφερόντων.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
