Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από την ανθρώπινη κοινωνία. Σε αυτήν, όλα είναι τακτοποιημένα, τοποθετημένα σε κουτάκια. Οι άνθρωποι που τυχαίνει να γίνονται παρατηρητές ενός φαινομένου ή μιας κατάστασης, βιάζονται να βγάλουν αμέσως συμπεράσματα, να δώσουν ένα όνομα σε αυτό που βλέπουν, να το κρίνουν με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες τους. Οι οποίες, φυσικά, μπορεί να είναι μονομερείς και μονόπλευρες, υποκειμενικότατες και κοντόφθαλμες. Αλλά το μόνο που έχει σημασία είναι να ονοματίσουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας, να του δώσουμε μια ταμπέλα. Όσο αυτό δεν έχει ταμπέλα για να το ξεχωρίζουμε, κάτι δε μας κάθεται καλά, νιώθουμε άβολα, περίεργα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δυστυχώς δε γλυτώνουν από αυτήν τη βιαστική κατηγοριοποίηση. Αλήθεια, σκεφτείτε πόσες και πόσες φορές είδατε έναν άντρα να κάνει παρέα με μια γυναίκα και αμέσως καταλήξατε στο ότι είναι ζευγάρι. Ή ότι πηδιούνται κρυφά ή ότι έστω γουστάρουν ο ένας τον άλλον. Κι ακόμη κι όταν τους παρουσιάσατε τις σκέψεις σας και σας απάντησαν κατηγορηματικά, δεν πειστήκατε. Όλοι έχουμε πέσει σε αυτήν την παγίδα. Πιανόμαστε από τη χημεία που μπορεί να έχουν δύο άνθρωποι και το μυαλό μας πάει αυτόματα στο ερωτικό.
Ανεξάρτητα, δηλαδή, από την ηλικία, την ψυχοσύνθεση και τις εμπειρίες μας στις ανθρώπινες σχέσεις, κατά βάση μιμούμαστε τις γιαγιάδες στα χωριά, οι οποίες δεν μπορούν να δεχθούν την πιθανότητα ότι δύο άνθρωποι αντίθετου φύλου μπορεί να μην γουστάρουν ο ένας τον άλλον. Ο Βασιλάκης βγαίνει πολύ συχνά με τη Δημητρούλα, άρα τη γουστάρει. Οπότε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πετάμε σπόντες σε κάθε ευκαιρία για να τους φέρουμε σε δύσκολη θέση. Το οποίο θα το καταφέρουμε σίγουρα. Ακόμη κι αν τελικά έχουμε δίκιο και κάποιος από τους δύο τρέφει αισθήματα για τον άλλον ή ακόμη κι αν όντως έχουν τα παιδιά κάτι, το οποίο επέλεξαν να κρατήσουν κρυφό για τους δικούς τους, προσωπικούς λόγους.
Κι όμως. Ο Βασίλης και η Δήμητρα είναι δυνατόν να ταιριάζουν μόνο φιλικά. Να περνάνε γαμάτα μέσα στην παρέα, να πειράζουν ο ένας τον άλλον και να μην έχει περάσει καν από το μυαλό τους το σεξ. Ή η ιδέα της σχέσης.
Οι σχέσεις δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο. Το αντίθετο μάλιστα. Οι σχέσεις είναι το πιο περίπλοκο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας. Άνθρωποι μπορεί να κρύβουν τα συναισθήματά τους για τον άλφα ή βήτα λόγο, μπορεί να προσεγγίζουν κάποιον και να τον κάνουν παρέα έχοντας στο μυαλό τους κάποιο προσωπικό συμφέρον ή μπορεί και απλώς να λειτουργούν ενστικτωδώς και να περιτριγυρίζονται από άτομα τα οποία τους δημιουργούν θετικά συναισθήματα.
Συνεπώς, είναι λάθος να τρέχουμε να βάλουμε ταμπελάκι σε καθετί που συναντάμε. Και το αμέσως επόμενο βήμα σε αυτόν το συλλογισμό είναι το εξής: η ερώτηση «υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών» είναι εντελώς χαζή. Εφόσον είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να μην έλκονται ερωτικά, προφανώς μπορεί να είναι φίλοι. Άσε που μια τέτοια φιλία μπορεί να έχει χίλιες διαφορετικές μορφές. Μπορεί οι δύο άνθρωποι που για τον κόσμο «είναι σίγουρα ζευγάρι» να δουλεύουν στον ίδιο χώρο και να μη θέλουν να μπλέξουν ερωτικά. Ή μπορεί ο ένας να είναι πρώην φίλου του άλλου, οπότε το ενδεχόμενο ερωτικών περιπτύξεων να είναι από άβολο μέχρι απαγορευμένο ή τελείως αδιάφορο.
Συμπέρασμα; Μη βάζετε ταμπέλες. Όσο κι αν σας ικανοποιεί να πέφτετε μέσα στις υποθέσεις σας, είναι προτιμότερο να παραμείνετε διακριτικοί παρατηρητές και να μην ανακατευτείτε σε κάτι που δε σας αφορά.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
