Ιωάννινα, Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014
Είναι 2.17 το βράδυ, σύμφωνα με το θερμόμετρo έξω έχει 3°C και κοιμάμαι στο αμάξι μου.
Ήρθα Γιάννενα να δω την κοπέλα μου μια τελευταία φορά πριν μπω φαντάρος, τελείωσαν τα λεφτά όταν υπολόγιζα ότι θα τελείωναν, όμως εγώ τελευταία στιγμή αποφάσισα να μείνω μια μέρα παραπάνω μαζί της. Λόγω κακού προγραμματισμού, κακών οικονομικών και γενικότερα κακών συγκυριών που μας κυνηγάνε ένα χρόνο τώρα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο από το να κοιμηθώ εγώ στο αμάξι λίγο πιο κάτω από το σπίτι της, κι αυτή στο ζεστό της κρεβάτι, περιμένοντας πότε θα αδειάσει το σπίτι το πρωί, για να με ανεβάσει πάνω.
Εγώ την κατάστασή μου τη βλέπω άκρως ρομαντική.
Δεν είναι ρομαντική η εικόνα το αγόρι σου να κοιμάται κάτω από το σπίτι σου, περιμένοντας να σε δει; Φυσικά είμαι από τους ελάχιστους που το βλέπουν το πράγμα έτσι…
Πείτε μου, κυρίες και κύριοι, πότε ακριβώς πέθανε ο ρομαντισμός και δεν το κατάλαβα;
Σε τόσο λάθος εποχή ζω πια;
Επί ένα χρόνο με την εν λόγω κοπέλα έχω περάσει τρελές καταστάσεις, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, τις Συμπληγάδες Πέτρες και το Γολγοθά μαζί, και τα μόνο πράγματα που μας κρατάει ακόμα δεμένους, είναι ο ρομαντισμός και η αποφασιστικότητά μου.
Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε στραβοπάτημα, σε κάθε μικρό εμποδιάκι, τα δημοψηφίσματα στα οποία ανάγκαζα όλο μου τον κοινωνικό περίγυρο να συμμετάσχει, ψάχνοντας μια λύση στα προβλήματά μου, πάντα έβγαζαν το ίδιο αποτέλεσμα: «Δεν αξίζει να ταλαιπωρείσαι τόσο, ούτε να προσπαθείς για κάτι που δε σας βγαίνει, παράτα τη γκόμενα και ψάξε μια άλλη νορμάλ κατάσταση, να βρεις την υγειά σου κι εμείς την ησυχία μας.»
Αυτή είναι λοιπόν η εικόνα των σύγχρονων σχέσεων; Αν κάτι δε βγαίνει, το παρατάς και προχωράς στο επόμενο; Κι ο έρωτας; Τα συναισθήματα; Η αγάπη;
Δε λέω, είναι ηλίθιο και γραφικό να είσαι προσηλωμένος για πολύ χρόνο σε κάτι που βλέπεις ότι έχει πολλά προβλήματα και στην τελική καταλήγει να σε χαλάει παρά να σε κάνει να νιώθεις καλά. Αλλά, αν υπάρχει κάτι μέσα σας, έστω μια σπίθα, μια μικρή ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης, ένα όνειρο ότι μια μέρα θα ξυπνήσετε αγκαλιά και δε θα υπάρχουν εμπόδια;
Αυτό το απειροελάχιστο και μηδαμινό, δεν αξίζει λίγες θυσίες;
Κι αν όχι αυτό, δεν αξίζει τουλάχιστον λίγες θυσίες το άλλο άτομο, που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με σένα;
«Φύγε, πήγαινε παρακάτω, τόσες και τόσες κοπέλες υπάρχουν εκεί έξω. Θα βρεις μια να μην έχετε το πρόβλημα της απόστασης, να μη σας δημιουργεί προβλήματα ο πρώην της, να μην προσπαθούν οι δικοί σας να μισήσετε ο ένας τον άλλον.»
Ε όχι ρε φίλε. Εγώ θέλω αυτό που επέλεξα. Έχω το δικαίωμα να το παλέψω μέχρι τέλους. Μέχρι το άλλο άτομο να μου πει ότι δεν πάει άλλο και να ξέρω ότι έχει δίκιο. Και ο καλύτερος τρόπος να δείξω στον άλλον ότι παλεύω για να είμαστε μαζί είναι με θυσίες.
Κανένας δεν κατάφερε τίποτα από τον καναπέ του.
Θα βγω έξω, θα με φάνε οι δρόμοι και τα ταξίδια, θα κοιμηθώ στο αμάξι και σε παγκάκια αν χρειαστεί.
Θα την πάρω αγκαλιά όταν κλαίει ή όταν φωνάζει και χτυπιέται να φύγει μακριά μου, θα της πω ότι την αγαπώ.
Θα την κάνω να γελάσει μέχρι να μην μπορεί να πάρει ανάσα, θα της αλλάξω τον τρόπο σκέψης της, θα την πείσω ότι ρομαντισμός υπάρχει και στις μέρες μας και της αξίζει να τον έχει στη ζωή της μέχρι να γεράσουμε μαζί.
Στην εποχή μας έχουμε πολύ μεγαλύτερη ποικιλία επιλογής στο θέμα σχέση, αλλά πιστεύω είναι έλλειψη σεβασμού ως προς τον άλλον να το δείχνεις σε κάθε δυσκολία.
Πάλεψέ το λίγο. Ίσως ο άλλος να το αξίζει και να το εκτιμήσει.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
