Βρίσκεις μια παρέα με την οποία ταιριάζεις απόλυτα, έχετε καταπληκτική χημεία, δεν προλαβαίνετε να κάνετε μαλακίες, να περνάτε ωραία, να τρολάρετε τον κόσμο κι επιτέλους νιώθεις ότι όλα έχουν μπει στη θέση τους, ότι ανακάλυψες επιτέλους τις αδερφές ψυχές σου και ότι το παρεάκι σας θα νικήσει τη μάχη με το χρόνο και θα μείνετε μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα, να κατηγορείτε τη νεολαία και να γκρινιάζετε ασταμάτητα, όπως ακριβώς ο Statler και ο Waldorf, τα δύο επικριτικά παππούδια του Muppet Show. Κι εκεί που όλα πάνε κατ’ ευχήν, ξαφνικά έρχεται ένας τσακωμός στην παρέα, όχι από αυτούς τους ηλίθιους μικροτσακωμούς που ξεπερνιούνται με ένα μπουκάλι ούζο, αλλά από τους άλλους, τους λεβέντικους, αυτούς που χωρίζουν την παρέα σε υποομάδες και μετά τρέχα γύρευε.
Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο λόγος (ή καλύτερα η αφορμή) του τσακωμού. Το θέμα είναι ότι δύο άτομα από την παρέα πλέον δηλώνουν άσπονδοι εχθροί και αρνούνται πεισματικά να συμφιλιωθούν ξανά, στον αιώνα τον άπαντα. Οπότε εδώ τίθεται το ερώτημα «τι κάνουμε;» Γίνεται να είσαι φίλος ταυτόχρονα με δύο εχθρούς;
Η αλήθεια είναι ότι η πιο δύσκολη περίπτωση είναι να προσπαθήσεις να κρατήσεις επαφή και με τους δύο. Και σε περίπτωση που αποφάσισες κάτι τέτοιο, να σε πληροφορήσω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαντάζεσαι. Κατ’ αρχήν, πρέπει να είσαι έτοιμος να μοιράσεις το χρόνο σου και στα δύο μέτωπα. Δηλαδή εκεί που θα έβγαινες με την Πιπίτσα και την Ούρσουλα σε ένα βράδυ σε κοινή, φυσικά, παρέα, τώρα θα πρέπει να βγεις άλλη μέρα (ή ώρα) με τη μία και άλλη με την άλλη.
Υπομονή, αυτό είναι το λιγότερο. Πρόκειται πλέον για εχθρούς, θυμάσαι; Οπότε, προφανώς, θα ακούς παράπονα από τον έναν για τον άλλον. Θα υπεραναλύσεις τα γεγονότα που οδήγησαν στη ρήξη τόσο με τη μία, όσο και με την άλλη πλευρά και το ίδιο θα συμβαίνει κάθε φορά που υπάρχουν εξελίξεις στο όλο θέμα. Κι αν θέλεις να διατηρήσεις την ισορροπία στις σχέσεις σου με τους δύο εχθρούς, θα πρέπει να κάνεις το κορόιδο και να πηγαίνεις με τα νερά και των δύο, δεδομένου ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κι ελπίδα επανασύνδεσης έχει χαθεί οριστικά.
Το επόμενο ζήτημα είναι το εξής: θα γνωρίζει η κάθε πλευρά ότι συναναστρέφεσαι με την άλλη; Το να το κρατήσεις μυστικό θέλει τέχνη και ικανότητες συγκάλυψης, μεγάλη πειθώ και πιθανότατα και ένα ισχυρό άλλοθι, κάθε φορά που πιστολιάζεις τον έναν για να βγεις με τον άλλον. Το να το παίξεις ουδέτερος σε φάση «κάντε ό,τι καταλαβαίνετε, εγώ δεν ανακατεύομαι στην έχθρα σας, είστε και οι δύο φίλοι μου και θα συνεχίσετε να είστε» συνεπάγεται μιας κατάστασης στην οποία και οι δύο θα προσπαθούν να σε ξεκόψουν από τον άλλον, να σου αποδείξουν ότι αυτοί έχουν δίκιο και ίσως και να μη γλυτώσεις κι εσύ τον τσακωμό με τον έναν ή και με τους δύο τους. Όπως και να ‘χει, θέλει γερά νεύρα η διαχείριση του πράγματος.
Κι αφού καταφέρεις με τα χίλια ζόρια να προσαρμοστείς στα δεδομένα της «έχθρας» και να βάλεις μια ισορροπία στη ζωή σου και στον τρόπο αλληλεπίδρασης με τα δύο μέτωπα, έρχονται νέες περιστάσεις για να δοκιμάσουν τα νεύρα και την υπομονή σου. Ρεβεγιόν Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, Πάσχα, διακοπές. Ποιον από τους δύο θα διαλέξεις για όλα αυτά; Πώς θα τους αφήσεις και τους δύο ικανοποιημένους; Την έχεις γαμήσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Υπομονή όμως. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ίσως οι άσπονδοι εχθροί συναντηθούν κάποιο βράδυ σε κάποιο μπαρ, σε ένα τσιπουράδικο ή και στα μπουζούκια και μέσα στο μεθύσι τους αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, αποφασίσουν να ανταλλάξουν απλόχερα συγγνώμες και συγχώρεση και κάπως έτσι θα γλυτώσεις από τη μιζέρια της αντιπαλότητάς τους. Μέχρι τότε, κουράγιο!
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
