Υπάρχουν κι οι άνθρωποι που δεν ταιριάζουν. Υπάρχουν κι αυτοί που το δοκίμασαν να είναι μαζί, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στο δρόμο σου για την αναζήτηση της μεγάλης αγάπης, θα συναντήσεις σίγουρα και κάποια εμπόδια. Διότι, στη ζωή δεν είναι όλοι οι δρόμοι στρωμένοι με κόκκινο χαλί. Κάποια από αυτά τα εμπόδια θα σε κάνουν ν’ αναθεωρήσεις. Να καταπνίξεις τα συναισθήματά σου ή και να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά δεν ήταν όσο δυνατά νόμιζες. Όπως και να ‘χει, σε όποια περίπτωση κι αν βρεθείς, το συμπέρασμα είναι ένα: Το ότι αγαπάς κάποιον, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θέλεις να είσαι μαζί του. Η αγάπη δεν αρκεί πάντα. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ όσο απλά θα θέλαμε να είναι και το «αγόρι γνωρίζει κορίτσι» θέλει πολλή προσπάθεια, θέληση κι από τους δύο και τύχη με το κιλό για να γίνει «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Η αγάπη δεν αρκεί. Όμως τι σημαίνει αυτό; Για να φτάσεις στο σημείο να πεις ότι αγαπάς κάποιον και τίθεται το ζήτημα του αν μπορείς να είσαι μαζί του ή όχι, σημαίνει ότι τον γνωρίζεις καλά. Ένας πολύ καλός μου φίλος πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να τον ξέρεις τον άλλον χρόνια για να πεις ότι τον αγαπάς και να το εννοείς πραγματικά. Εγώ πιστεύω ότι η αγάπη χτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι με βάση τις καταστάσεις που έχουν περάσει μαζί δύο άνθρωποι. Οπότε δεν υπάρχει χρυσός κανόνας για το χρόνο που απαιτείται. Απλώς σίγουρα χρειάζεται κάποιο ικανό χρονικό διάστημα για την ανάπτυξη ενός ισχυρού δεσμού.
Το επόμενο βήμα είναι να αναγνωρίσεις τα συναισθήματά σου για τον άλλον και να τολμήσεις να του τα περιγράψεις. Αυτό είναι το πιο όμορφο κομμάτι. Έχεις άπειρες ευκαιρίες και δυνατότητες. Ο κόσμος ολόκληρος είναι ο καμβάς σου. Μπορείς να πεις στον άλλον ότι τον αγαπάς με λόγια, με πράξεις, με μια μικρή έκπληξη που θα του δείξει πόσο σημαντικός είναι για σένα. Μπορείς να δημιουργήσεις τέχνη για να δείξεις την αγάπη σου, να πετάξεις δύο ρούχα σε μια τσάντα και να τρέξεις να βρεις το άτομο που αγαπάς. Ακόμη κι αν είναι σε ξένη πόλη, σε ξένη χώρα, οπουδήποτε.
Αν μπορείτε να είστε μαζί, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει. Αλήθεια, έτσι είναι. Η αγάπη είναι ένα εγωιστικό συναίσθημα. Θέλεις τον άλλον μόνο για σένα. Να τον αγαπάς μόνο εσύ και να αγαπάει μόνο εσένα. Να μην ανακατεύεται κανείς άλλος στην ιστορία σας. Αν δεν τα καταφέρετε, σε κατακλύζουν αρνητικά συναισθήματα που συνδέονται σε πολύ μεγάλο βαθμό με την κτητικότητα της αγάπης. Αυτά σε παρασύρουν, σε βυθίζουν, δε σε αφήνουν να ανέβεις στην επιφάνεια. Όμως η αγάπη, όταν είναι πραγματική κι αγνή, χαρακτηρίζεται κι από ωριμότητα. Όταν κατασταλάξει μέσα σου η αγριότητα της απώλειας, ηρεμείς, αναθεωρείς πράγματα και καταστάσεις. Καταλήγεις στο συμπέρασμα που ανέφερα παραπάνω: Το ότι αγαπάς κάποιον, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θέλεις να είσαι μαζί του. Τις περισσότερες φορές σου παίρνει χρόνο να το αποδεχτείς. Ίσως και να μη συμβεί ποτέ. Μπορεί και να συμβεί, να το ξέρεις βαθιά μέσα σου, απλώς να μην το παραδέχεσαι. Είτε για να μη δεχτείς την ήττα σου, είτε γιατί θες ακόμη να ελπίζεις. Όμως από ένα σημείο και μετά το ξέρεις ότι εσείς οι δύο δεν μπορείτε να είστε μαζί.
Θα προχωρήσεις; Θα μείνεις προσκολλημένος στην αγάπη που δεν τα κατάφερε; Αυτό είναι δικό σου θέμα. Όπως επίσης δικό σου θέμα είναι το αν αυτή η αγάπη θα μείνει μέσα σου για πάντα ή θα αρχίσει να ξεθωριάζει με το χρόνο. Ό,τι κι αν συμβεί, βγαίνεις κερδισμένος από αυτήν την ιστορία. Κατάφερες να αγαπήσεις και να αφήσεις αυτήν την αγάπη να φύγει, κατανοώντας ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο γι’ αυτήν.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
