Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε καλοί. Κανένας ποτέ δεν είχε μέσα του τη κακία ή τη πονηριά εκ φύσεως. Είναι συγκεκριμένα γεγονότα και συμπεριφορές που σε πλάθουν σε αυτό που είσαι τώρα, σε αναγκάζουν να δεις τα πράγματα διαφορετικά, να έχεις αμφιβολίες και να μην είσαι αγαθός. Να μην πιστεύεις όσα ακούς και καμιά φορά να μην πιστεύεις ούτε αυτά που βλέπεις.
Και όμως κάπου εκεί έξω υπάρχουν ακόμη μερικοί που πάνε κόντρα σε ό,τι θεωρούμε εμείς δεδομένο. Ίσως αθεράπευτα ρομαντικοί, ονειροπόλοι, χίπηδες, ίσως και ουτοπιστές, γυρνάνε την πλάτη στην ιδέα ότι όλοι προσπαθούν να κερδίσουν κάτι από κάποιον άλλο. Δε συμβαδίζουν με την άποψη ότι όλοι σου λένε ό,τι θέλεις να ακούσεις απλά και μόνο για να σε εκμεταλλευτούν, γι’ αυτό κι εμπιστεύονται κάθε πλάσμα γύρω τους. Γοητευτικό μεν, αλλά με άγνοια κινδύνου δε.
Σκέψου για παράδειγμα πόσες φορές έχουμε πει πράγματα πάνω στον ενθουσιασμό μας. Πόσες φορές έχεις δηλώσει ερωτευμένος ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν απλό ενθουσιασμό που τελειώνει πριν καν πεις κύμινο; Πόσες φορές έπεισες τον εαυτό σου ότι θα ξεκινήσεις δίαιτα και πήγες και αγόρασες όλα τα αξεσουάρ του γυμναστηρίου ίσα για να τα παρατήσεις μια βδομάδα αργότερα μέσα στο ντουλάπι με τις σκούπες; Ή χειρότερο από αυτά: πόσες φορές πίστεψες τα λόγια κάποιου απλά και μόνο για να διαπιστώσεις στην πορεία ότι ένας ενθουσιασμός είναι ικανός για να σε συντρίψει;
Ας πάρουμε αυτήν την περίπτωση όπου εσύ, μικρό και αθώο μου πλάσμα, μαγεύτηκες από τα λόγια κάποιου και τελικά επένδυσες πάνω στον ενθουσιασμό του. Λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα που λέει και το τραγούδι που στα δικά σου αυτιά φάνταζαν μελωδίες από παραδείσια πουλιά. Ένας ενθουσιασμός, δυο άνθρωποι, μια καταστροφή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η δική σου. Γιατί τι απάντηση θα δώσεις όταν ο άλλος γυρίσει και σου πει «ξέρεις, μου πέρασε». Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, θα χωνέψουμε όμως αλλού. Στο τέλος απλά θα μείνεις να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος, ή πως είναι δυνατόν το άτομο που σου υποσχόταν ζωή χαρισάμενη τώρα να έγινε Λούης. Λυπάμαι που θα στο πω, αλλά εσύ φταις. Άντε σου δίνω το ελαφρυντικό του δικού σου ενθουσιασμού. Καλοί οι χίπηδες και οι απόψεις τους, όμως αν δεν δεις πράξεις, κράτα και μια πισινή.
Και ας ξεφύγουμε τώρα από την περίπτωση όπου εσύ είσαι το θύμα και να περάσουμε στην άλλη, σε εκείνη όπου εσύ, με τα δικά σου λόγια ενθουσιασμού απογοήτευσες και πλήγωσες κόσμο που περίμενε να δει πράγματα και θαύματα από εσένα. Έλεγες και έλεγες, γέμιζες ελπίδες, δημιουργούσες όνειρα, και ξαφνικά σαν κεραυνός εν αιθρία τα πήρες όλα πίσω και έμεινες και εσύ ο ίδιος να αναρωτιέσαι τι στο καλό σε είχε πιάσει. «Θα» πολιτικών που ήταν αρκετά για να σου δώσουν το χαρακτηρισμό του αναξιόπιστου και να σε βάλουν στη μαύρη λίστα.
Μα ειλικρινά, ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει; Όλοι μας έχουμε βρεθεί πολλάκις αντιμέτωποι με εκρήξεις δικού μας ενθουσιασμού που στο τέλος κατέληξε σε ανία, αλλά και ενθουσιασμού τρίτων που κατέληξε σε ξενέρα. That’s life and you have to deal with it. Όσο εύκολα θα ενθουσιάζεσαι με κάτι, το ίδιο εύκολα θα απογοητεύεσαι κιόλας, σχέση ανάλογη, κύκλος που συνήθως δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να ξεφύγεις. Κακώς.
Από τη μια ίσως είναι λίγο δύσκολο και απαιτεί μεγάλη ικανότητα η διαχείριση του ενθουσιασμού σου, από την άλλη προσπάθησε να είσαι λίγο περισσότερο συγκρατημένος με αυτά που ακούς. Δεν έχουν όλοι κακές προθέσεις, όμως αρκετές φορές η ψυχολογία που θα χαλιέται θα είναι η δική σου.
Μην πιστεύεις λοιπόν τα λόγια ενός ενθουσιασμού, είτε πρόκειται για τον δικό σου είτε πρόκειται για του γείτονα. Ζήτα να δεις πράξεις, δώσε χρόνο και μετά επένδυσε σε κάποιον. Εξάλλου μην ξεχνάς ότι τα όμορφα λόγια, όμορφα καίγονται.
Επιμέλεια Κειμένου Τζίνας Σακελλαρίου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Τζίνα Σακελλαρίου
