Πολλές φορές κάθομαι και φαντάζομαι τη ζωή μου πώς θα είναι σε πέντε χρόνια από τώρα. Μόλις πατήσω τα πρώτα –άντα. Πού θα δουλεύω, πού θα ζω, αν θα έχω δημιουργήσει τη δικιά μου οικογένεια. Ένα συνονθύλευμα σκέψεων που το ακολουθεί άγχος.
Μια γερή γουλιά κρασί και καθαρίζουν όλα. Φεύγει η ένταση και τη θέση της παίρνει η ονειροπόληση. Και σκέφτομαι, είναι τελικά ακατόρθωτο να πετύχεις όσα φαντάζεσαι; Γιατί να μην αποκτήσω την οικογένεια που θέλω, έτσι όπως ακριβώς τη θέλω; Και ας μην φτάσει τη τελειότητα, μπορεί όμως να την ακουμπήσει λίγο.
Κλείνω τα μάτια και τους φαντάζομαι. Τα παιδιά μου κι εκείνον. Σε μια καταπράσινη αυλή, με φράχτη ψηλό κι ένα κουτάβι να μπερδεύεται μες τα πόδια τους. Και να γελάνε ασταμάτητα, να φτιάχνουν μπάλες από λάσπη και να μη θυμώνω που λερώθηκαν, παρά μόνο να το διασκεδάζω. Τις καθημερινές να φτιάχνουμε πρωινό όλοι μαζί παρέα και ο καθένας να έχει αναλάβει το ρόλο του. Άλλος για τις φρυγανιές και τη μαρμελάδα, άλλος υπεύθυνος για τα δημητριακά και αφού θα μας έχει πάρει η ώρα θα τρέχουμε να προφθάσουμε σχολεία και δουλειές, με ένα φιλί και μια ευχή για μια όμορφη μέρα. Μια μέρα που στη διάρκειά της το μυαλό μου θα αναζητά τα χαρούμενα πρόσωπα.
Οι Κυριακές δε θα είναι ξεχωριστές. Δε θα περιμένουμε μια βδομάδα για να ζήσουμε μια μέρα. Θα ζούμε τη κάθε στιγμή μοναδικά, θα αφιερωνόμαστε ο ένας στον άλλο, θα γεμίζουμε κενά και θα λύνουμε απορίες. Θα είμαστε εκεί πάντα.
Δεν πετάω στα σύννεφα όχι. Δε θα υπάρχουν μόνο καλές μέρες. Αλλά η οικογένεια μου θα είναι γροθιά, θα στέκεται εκεί όρθια όταν κάποιος από εμάς θα πέφτει. Έτσι είναι. Δεν μπορείς να βρεις το τέλειο, μπορείς όμως να βρεις κάποιον να σε καταλαβαίνει και να σε νοιάζεται, να σε σέβεται και να σε στηρίζει, να σε αγαπάει. Και με αυτόν τον κάποιο θα δημιουργήσεις μικρά θαύματα, φυσιογνωμικές κόπιες σου που θα σε φωνάζουν μαμά και θα περιμένουν να τους μάθεις τα πάντα, γιατί ως γνωστόν οι μαμάδες τα ξέρουν όλα.
Θα πηγαίνουμε εκδρομές και θα παίζουμε παιχνίδια, θα μάθουμε να σεβόμαστε κάθε ζωντανό πλάσμα, και θα συζητάμε. Θα συζητάμε πολύ. Δε θέλω η μαγεία της οικογένειας να χαθεί πίσω από ένα pc, ένα κινητό ή δυο τυπικές κουβέντες. Να μάθουν τα παιδιά να είναι παιδιά, να μη βιαστούν να μεγαλώσουν, και μαζί με αυτά να ξαναζώ και εγώ τα δικά μου ανέμελα χρόνια.
Το φαντάζομαι και χαμογελάω μόνη μου. Μια οικογένεια που θα πράττει με γνώμονα την αγάπη και τη κατανόηση, μια οικογένεια μέσα στην οποία θα εξελίσσομαι καθημερινά. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό δώρο στη ζωή κάποιου από τους δικούς του ανθρώπους, από εκείνους που είναι αίμα σου και από τους άλλους που έχεις επιλέξει να κάνεις εσύ οικογένεια.
«Ohana σημαίνει οικογένεια, και οικογένεια σημαίνει κανείς δεν μένει πίσω.» – Λίλο, Λίλο και Στιτς
Επιμέλεια Κειμένου Τζίνας Σακελλαρίου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Τζίνα Σακελλαρίου
