Σάββατο 19-09-2015. Ώρα: περασμένη. Κατάσταση: τραγική.
Με έχει πιάσει πάλι το ψυχαναγκαστικό μου και πατάω ανά 2 λεπτά το κουμπί του κινητού με την ελπίδα να δω μήνυμα. Αν και ξέρω ότι το μόνο που θα αντικρίσω ανοίγοντάς το είναι η τύπισσα με το τσιγάρο που το παίζει και πολύ άγρια, κάπου βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι το έχω αθόρυβο και περιμένεις εδώ και ώρα απάντησή μου. Αγγούρια.
Απόψε λοιπόν, κύριε αν θες να ξέρεις κλείνουν 128 μέρες, 2 ώρες και 30 δευτερόλεπτα από εκείνο το βραδάκι που σε γνώρισα. Είχες ένα χαμόγελο διάπλατο και κάτι μάτια καφέ, ελιές έλεγες και ξανάλεγες όλο το βράδυ, αλλά ρε γαμώτο ήταν πεντακάθαρα. Και δάχτυλα, είχες ωραία δάχτυλα. Θυμάσαι που σου είπα ότι είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρώ σε κάποιον;
Μωρέ και τι δεν είπαμε. Είχα πιει και καφέ και η πολυλογία μου είχε φτάσει στο ζενίθ της. Και εσύ μου είπες ότι σ’αρέσει να με ακούς να μιλάω γιατί τα λέω ωραία. Το ξέρω. Δικηγόρος έπρεπε να γίνω και χαραμίστηκα. Για ταξίδια, φαγητά, μουσικές και ταινίες λέγαμε, τα γνωστά topic των πρώτων ραντεβού, ότι θα πάμε μαζί Πήλιο που δεν έχω πάει και ότι θα σε σύρω μαζί μου στη Τουρκία που από εδώ είναι μισό τσιγάρο δρόμος.
Και να τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που έκοβα και έραβα εγώ μες το κεφάλι μου. Ακόμα και στην εκκλησία μας έφτασα. Μα δεν φταίω, δεν είμαι δα και τόσο παρανοϊκή. Αφού με φλέρταρες! Μέχρι και λουλουδικό μου πήρες από τη μικρή πλανόδια. «Τα λουλούδια στα λουλούδια» είπες και έλιωσα εγώ στη καρέκλα σαν παγωτό ξυλάκι, Αύγουστο μήνα σε χέρι 5χρονου.
Μου ζήτησες τον αριθμό μου και είπες θα με πάρεις, κι εγώ χαμογέλασα και έμεινα να περιμένω. Μια μέρα, δυο μέρες. Πρέπει να το παίξω δύσκολη γκόμενα έλεγα και να κάνεις εσύ κίνηση. Ο άντρας είναι ο κυνηγός εξάλλου. Σιγά που θα στείλω. Να λοιπόν που μας έφαγαν οι εγωισμοί. Γιατί δεν το βλέπω σαν χυλόπιτα. Δεν το δέχομαι, ρε παιδί μου! Αφού έδειχνες να σ’αρέσω. Ή μήπως ήσουν απλά ευγενικός; Μπα, αποκλείεται. Είμαι σίγουρη, το είδα στο βλέμμα σου. Και μου το είπες ξεκάθαρα. «Πάω σπίτι και σου στέλνω, να τσεκάρω ότι μου έδωσες σωστό αριθμό».
Και τώρα που είσαι κύριος; Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Είναι που με πιάνει ο ενθουσιασμός μου και τρελαίνομαι, θαρρώ πως όποιος γνωρίζω είναι ο κατάλληλος και θα ζήσω το δικό μου happily ever after. Aγγούρια vol2. Απλά εγώ πέφτω πάντα σε βλαμμένους. Ε λοιπόν τώρα που το σκέφτομαι σιγά μη κάτσω να σκάσω για τα μούτρα σου! Μήπως είχαμε τίποτα ή σε ήξερα και από χθες; Ένας τυπάκος κι εσύ σαν όλους τους άλλους που απλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν καν.
Πάω στοίχημα περίμενες ότι θα σου έστελνα ε; Ότι θα έτρεχα πίσω σου και θα σου έπρηζα το κεφάλι με μηνύματα-εκθέσεις, παρακαλετά και δηλώσεις τύπου «μα τι έγινε και δεν μου έστειλες ποτέ, τι πήγε στραβά;». Θα σου πω εγώ. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Και επειδή εγώ μια χαρά αρμενίζω το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο γιαλός τελικά έχει μυωπία 5. Άρα καλύτερα που δεν έστειλες, γιατί τι θα σε έκανα μετά; Άντε κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα;
Άμα κάτι είναι να βγει σε καλό, φαίνεται από την αρχή. Αλλά πάλι σε ψυχάκι έπεσα. Ευτυχώς που δεν έβαλα και τη Νικολούλη να σε ψάξει. Καλύτερα έτσι, λοιπόν. Αυτός που χρειάζομαι, δε θα με βασανίζει τόσο για ένα μήνυμα.
Συντάκτης: Τζίνα Σακελλαρίου
