Χωρίσατε. Και τώρα;
Κάθε χωρισμός πονάει. Είτε η σχέση ήταν ζωής, είτε βδομάδας. Όπως και να το κάνουμε ρε παιδί μου, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Eσύ στο πάτωμα, σαν ξεβαμμένος κλόουν, να σκίζεις ημερολόγια, φωτογραφίες και στο background να παίζει Πλούταρχος -στην καλύτερη.
Με λίγα λόγια σκατά.
Τελειώνει η ζωή σου, νιώθεις κενός, ένα σώμα που απλά περιφέρεται χωρίς αιτία σε όλα τα event που φίλοι και γνωστοί το σέρνουν για να ξεπεράσει τον πρώην. «Ο έρωτας με έρωτα περνάει» θα σου πουν, «μην κλείνεσαι μέσα» θα σου φωνάξουν κι εσύ το μόνο που θέλεις να απαντήσεις είναι να βγάλουν όλοι το σκασμό.
Πονάς. Και πρέπει να το ζήσεις. Πρέπει να κλάψεις, πρέπει να βρίσεις, πρέπει να πιεις και να γίνεις λιώμα, πρέπει να μείνεις με τον εαυτό σου και να του πεις «στα ‘λεγα εγώ». Δεν υπάρχουν στάδια χωρισμού, δεν υπάρχει συνταγή για να ξεπεράσεις κάποιον κι αυτό γιατί πολύ απλά όλοι διαφέρουμε. Ο Μήτσος θα βγαίνει και θα κοπανιέται στα clubάκια με φίλους μέχρι πρωίας και η Μαρία θα κάνει το δωμάτιό της τάφο και θα θαφτεί μέσα στο μαύρο σκοτάδι μέχρι νεωτέρας. Κάπως γνώριμα ε;
Όταν πρόκειται δε για συναινετικό «διαζύγιο» εκεί να δεις γλέντια. Γιατί αν έτρωγες το κέρατο, θα έκλαιγες μια, θα έκλαιγες δυο, αλλά τη τρίτη θα τον έστελνες στο διάολο και δε σε ξέρω, δενσε είδα, δεν υπήρξες. Να ξέρεις όμως ότι αγάπη υπάρχει αλλά δεν, είναι ζόρι. Να νοιάζεσαι δηλαδή τον άλλο και να σε νοιάζεται, να θέλεις να είναι καλά και να το εννοείς , αλλά παρόλα αυτά να συμφωνείς ότι ο δρόμος που βαδίζετε από ευθεία και άσφαλτος, έγινε ξαφνικά ανώμαλος με κάτι κοτρόνες να και στροφές που κάνουν το στομάχι σου να ζητάει σωτηρία. Σωτηρία που τη δίνετε από κοινού, με σώας τας φρένας. Μάλλον.
«Είναι σωστή απόφαση, δεν πάει άλλο, καλύτερα τώρα παρά μετά», μονολογείς και δικαιολογείς τον εαυτό σου. Αισθάνεσαι καλά και σίγουρος. Για μια μέρα. Και μετά το χάος. Ξεκινάνε οι σκέψεις και μαζί με αυτές και τα μηνύματα γεμάτα αμφιβολία για την απόφαση που μέχρι χθες υποστήριζες . Το facebook το ‘χεις κάνει φύλλο και φτερό, τα like που κάνει, τα τσεκ ιν, τι ανεβάζει, αν είναι online. Τέτοιος έλεγχος ούτε στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι.
Έχεις χάσει τον εαυτό σου, νιώθεις να παρανοείς μέρα με τη μέρα και αυτό μπορεί να διαρκέσει κάμποσο. Εξαρτάται από τη σχέση και το δέσιμο που είχατε, τη πιθανότητα για επανασύνδεση ή μέχρι να πάρεις χαμπάρι το νέο αμόρε. Και να ξενερώσεις. Πάμε λοιπόν, για δεύτερο γύρο δράματος με κλάματα και αλκοόλ, κατάρες και voodoo στο νέο αίσθημα του δικού σου παλιού αμόρε και δηλώσεις τύπου «δεν άξιζε ούτε ένα μου δάκρυ», «αν τους δω μπροστά μου θα τους σπάσω τα δόντια» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Και ξεφτίλα θα γίνεις και τον ουρανό με τα άστρα θα τάξεις για να γυρίσει, αλλά μεταξύ μας τώρα κι εσύ ξέρεις πως δεν αξίζει. Δεν αξίζει να χάσεις την αξιοπρέπεια σου για κανέναν, γιατί όσο κλισέ και αν ακούγεται, ό,τι έχει λόγο να μείνει, μένει και όποιος θέλει να είναι μαζί μας, θα είναι γιατί είμαστε εμείς και όχι γιατί θα γίνουμε κάτι άλλο για εκείνον.
Εδώ ναι, πράγματι χρειάζεται ο εγωισμός. Θα σηκωθείς από το πάτωμα, θα φορέσεις το πιο γλυκό σου χαμόγελο, θα πάρεις αγκαλιά την αυτοπεποίθησή σου και θα βγεις εκεί έξω να κατακτήσεις νέους ανθρώπους και να αποκτήσεις νέες εμπειρίες. Ξεκίνα γυμναστήριο, κόψε τα μαλλιά σου, τελείωσε εκείνο το βιβλίο που έλεγες, πήγαινε διακοπές, κολύμπα με καρχαρίες που τόσο φοβάσαι. Ζήσε στα όρια και κάν’ το πρώτα για τον εαυτό σου. Φρόντισε τον όσο καλύτερα μπορείς, αλλά πρόσεξε να μην κλείσεις εντελώς τη πόρτα σου. Άφησε μια χαραμάδα, τόση ώστε να μπορέσει να τρυπώσει στη ζωή σου κάποιος που θα κάνει το στομάχι σου να είναι τίγκα στις πεταλούδες και τη καρδιά σου να χορεύει mambo. Πάλι όνειρα θα κάνεις πλάι του, πάλι θα γελάσεις.
Δεν είπε κανείς να κλείσεις το βιβλίο, γύρνα απλώς τη σελίδα. Βούτα τη πένα στο μελάνι και γράψε εσύ το επόμενο κεφάλαιο. Κανένας άλλος δεν έχει εξάλλου το δικαίωμα να το κάνει.
Ξέρεις λένε ότι ο χωρισμός είναι και αυτός ένας μικρός θάνατος, ο φοίνικας όμως δεν είναι αυτός που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του;
Συντάκτης: Τζίνα Σακελλαρίου
