Γιατί οι άνθρωποι ενώ περιτριγυρίζονται από τόσες λέξεις δεν μπορούν να βρουν τις κατάλληλες; Η σιωπή κάποιες φορές είναι η πιο σωστή απάντηση και ταυτόχρονα η πιο μυστηριώδης. Είναι βέβαιο πως δεν αντιδράμε όλοι με τον ίδιο τρόπο στις ίδιες καταστάσεις. Στη σιωπή όμως πώς μπορούμε να αντιδράσουμε;
Η σιωπή κρύβει ένα γνώριμο άγνωστο· οι λέξεις που παλεύουν να ακουστούν, τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω απ’ αυτή, ένας μυστήριος κόσμος που προκαλεί στους περισσότερους ανθρώπους ερωτήματα κι ενίοτε και φόβο. Το άγνωστο μας αποδυναμώνει και μάς κάνει καχύποπτους ό,τι δε γνωρίζουμε. Αναρωτιόμαστε τι κρύβουν δύο χείλη όταν είναι σφραγισμένα και μας πονάει όταν σιωπούν και δεν το αποκαλύπτουν. Λόγια έχουμε ακούσει πάρα πολλά, μπορούμε να χειριστούμε τις λέξεις με μαεστρία, να τους προσθέσουμε μια δόση αλήθειας ή ψέματος. Καλώς ή κακώς μας ανοίγουν μονοπάτια και μας επιτρέπουν να ξεκινήσουμε από κάπου. Η σιωπή όμως δε δείχνει τίποτα ξεκάθαρο, αφήνει ερωτηματικά και πολλές φορές δε βγάζει πουθενά.
Δε γίνεται να είμαστε σίγουροι για τους λόγους που κάποιος σιωπά. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται από πίσω, τι έκανε τον άλλον να την επιλέξει, δεν ξέρουμε αν τα δικά μας ερωτήματα θα απαντηθούν ποτέ. Θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να φτιάχνουμε σενάρια και να υπολογίζουμε τις πιθανότητες να συμβεί καθένα απ’ αυτά προκειμένου να ηρεμήσουμε; Η σιωπή φωνάζει πιο δυνατά από τα λόγια, αλλά δεν μπορούμε πάντα όλοι -και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα- να τη διαβάσουμε. Δε μπορούμε σε κάθε περίπτωση να λύσουμε το γρίφο που μας βάζει ο άλλος όταν δε χρησιμοποιεί λέξεις για να γίνει κατανοητός. Δεν μπορούμε ή δε θέλουμε. Όταν κάτι μοιάζει άγνωστο, πρέπει να βρεις τη δύναμη να μπεις στο δικό του κόσμο για να το ανακαλύψεις, με μεγάλο ρίσκο και πιθανότητες αποτυχίας.
Πίσω από τη σιωπή ίσως να μην κρύβεται τίποτα, μπορεί πάλι να κρύβονται και τα πάντα. Μπορεί να μην έχουν να πουν κάτι ή να έχουν να πουν πάρα πολλά, αλλά να περιμένουν να τα συνειδητοποιήσεις μόνος σου. Ίσως να κουράστηκαν να μιλάνε, ίσως να πιστεύουν πως δεν έχει πια νόημα, μπορεί και να κατάλαβαν πως δεν είσαι εκεί για να τους ακούσεις. Δύσκολη η σιωπή, γιατί δε στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα. Οι σκέψεις -όταν δεν τις ξέρεις και ο άλλος δε σου δίνει χώρο να τις μάθεις- σού προκαλούν αναστάτωση. Τα σενάρια στο μυαλό πηγαίνουν κι έρχονται.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να σωπαίνει ο άνθρωπός σου. Όσο κι αν μπορούν να σε πληγώσουν τα λόγια, τουλάχιστον δε βαδίζεις με κλειστά τα μάτια, έχουν λυθεί όλες οι απορίες σου. Η σιωπή είναι αργή και βασανιστική δοκιμασία, σε αφήνει να κάνεις υποθέσεις μέχρι κάποιες ενδείξεις να κάνουν τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα. Προσπαθείς, αναρωτιέσαι, ζητάς να το συζητήσετε και υποστηρίζεις πως τίποτα καλύτερο απ’ το διάλογο για να λυθούν τα προβλήματα.
Πονάει η σιωπή, τόσο πολύ κάποιες φορές που θα προτιμούσες να άκουγες λέξεις που υπό κανονικές συνθήκες θα σε τσάκιζαν, αντί να ψάχνεις απαντήσεις σε ερωτήματα που θες να έρθουν στο φως. Η σιωπή σε κρατάει στάσιμο, εσένα και το μυαλό σου, σε παιδεύει, αλλά παράλληλα δε σου δίνει και έτοιμη τροφή. Σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς, να βάλεις τα πράγματα σε μια τάξη μες το κεφάλι σου και να καταλάβεις τι πραγματικά θες και τι αισθάνεσαι. Λυτρωτική δεν τη λες σε καμία περίπτωση, όμως είναι κι αυτή ένα μάθημα.
Τα λόγια μάς δίνουν απαντήσεις, κάνουν το τοπίο ξεκάθαρο και όσο κι αν μας στεναχωρούν δεν αφήνουν αναπάντητα ερωτήματα, μάς δίνουν τη δυνατότητα της γνώσης, η οποία θα οδηγήσει σε συνειδητοποίηση και στη συνέχεια σε αποδοχή. Η σιωπή δε σταματά να μάς βασανίζει, γιατί ποιος άνθρωπος προχωράει μπροστά έχοντας αφήσει μισοτελειωμένες ιστορίες; Ελάχιστοι…
Συντάκτης: Λεμονιά Κροπάλη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
