Φτάνει ν' ανήκουμε κάπου

Όλοι μας υποστηρίζουμε ότι θέλουμε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους και ότι χαιρόμαστε για τη μοναδικότητα του χαρακτήρα μας. Αλλά συνήθως ακολουθούμε τη μάζα, πολλές φορές και ενστικτωδώς, γιατί εκεί νιώθουμε ασφάλεια, πως είμαστε το κομμάτι ενός συνόλου. Γιατί στους περισσότερους ανθρώπους, η ομάδα που ανήκουν έχει βάλει το μικρό της λιθαράκι για να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Θα ήμασταν ίδιοι, αν ήμασταν μόνοι σε όλη μας την ζωή; Δε νομίζω.

Είναι γνωστό πως ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Έχει την ανάγκη να ανήκει κάπου, είτε μιλάμε για οικογένεια είτε για φιλία, είτε για σχέση. Η αίσθηση του «ανήκειν» είναι σημαντική για όλους τους ανθρώπους, Είναι μια τόσο απλή λέξη, με τεράστια σημασία. Αποδεδειγμένα, βελτιώνει την υγεία και την αίσθηση ευτυχίας. Είναι ανθρώπινη ανάγκη, όπως η ανάγκη για την εύρεση φαγητού και στέγης. Παίζει μεγάλο ρόλο για την πορεία της ζωής και θα έλεγα πως είναι το φάρμακο για την αντιμετώπιση οδυνηρών συναισθημάτων και κυρίως της ανυπόφορης μοναξιάς.

Ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, εθίμων, ηθών και απόψεων, όλοι κάπου θέλουν να ανήκουν. Κάποιοι ανήκουν σε μία κοινότητα, σε μία παρέα, σε μία οικογένεια, ακόμα και σε ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μερικοί συνδέονται με λίγα άτομα, άλλοι νιώθουν ότι συνδέονται με όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Αν παρατηρήσεις το ανθρώπινο γένος, θα το δεις να ψάχνει κοινά σημεία με τους άλλους ανθρώπους, που αφορούν θέματα πολιτικά, θρησκευτικά ή ακόμα και τον αγαπημένο τους τραγουδιστή. Αυτή είναι η προσπάθειά μας για να ενταχθούμε σε ομάδες με σκοπό να μοιραστούμε την πορεία μας σε αυτή τη ζωή ή έστω μερικές στιγμές μας. Είναι και κάποιοι που τους αγαπάμε λίγο περισσότερο, αυτοί που δυσκολεύονται να βρουν την αίσθηση του «ανήκειν». Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να βρεις την δική σου «αγέλη», γιατί όλο αυτό προϋποθέτει μία πιο οικεία και προσωπική επαφή, που τη σήμερον ημέρα είναι δύσκολο να τη βρεις, γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν είναι τόσο ανοιχτοί λόγω ανασφάλειας και φόβου.

Όταν συνδεόμαστε με άλλους ανθρώπους καταλαβαίνουμε ότι όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι, που έχουν προβλήματα στη ζωή, δεν απελπιζόμαστε, γιατί όσο παράξενο κι αν είναι βρίσκουμε παρηγοριά μέσω αυτής της γνώσης. Είναι μία μορφή αγάπης και συμπόνιας το να είσαι αποδεκτός και μέλος ενός συνόλου. Δεν είναι απλώς η ένταξη σε μία ομάδα, αλλά προσφέρει κάτι βαθύτερο, μία πραγματική αίσθηση πως τα υπόλοιπα μέλη ενδιαφέρονται για σένα. Αυτή η ανάγκη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι έμφυτη, γιατί εκ φύσεως είμαστε κοινωνικά όντα.

Ο Maslow το 1968 στη θεωρία του για την ιεράρχηση των βασικών ανθρώπινων αναγκών, είχε μιλήσει για την ανάγκη του ανήκειν και την είχε εντάξει στο μέσον περίπου της ιεραρχικής πυραμίδας των ανθρώπινων αναγκών. Όπως φαίνεται οι άνθρωποι είναι εγγενώς προγραμματισμένοι να δημιουργούν και να διατηρούν σχέσεις. Από τα πρώτα μας κιόλας χρόνια, ανήκουμε σε μία οικογένεια, σε μια τάξη στο σχολείο και πόσες προσπάθειες είχατε κάνει εσείς στο δημοτικό για να είστε αποδεχτοί και ενσωματωμένοι σε μία παρέα; Πόσες ώρες προετοιμαζόσασταν για να σας διαλέξουν στο διάλειμμα τα υπόλοιπα παιδιά να παίξετε μαζί τους; Στη δουλειά, γιατί προσπαθούμε να έρθουμε κοντά με τους συναδέλφους μας; Γιατί ο άνθρωπος -όπου και να βρίσκεται- αυτόματα μπαίνει στη διαδικασία της εύρεσης ομάδας, θέλει να ανήκει κάπου, γιατί έτσι η ζωή είναι κάπως καλύτερη.